Noorse vertelling over twee zussen
[Recensie] Toen ik de titel las, was ik direct geïntrigeerd ‘Omdat Venus op de dag dat ik werd geboren een alpenviooltje passeerde’. Het zegt nog helemaal niets over de inhoud of het genre van het boek. Het voordeel is dat je het dan compleet blanco en zonder verwachtingen openslaat. Het verhaal wordt verteld door Ella die met haar zus Martha naar een hotel in de bergen van Noorwegen gaat zodat Martha kan herstellen van haar zenuwinzinking. Beide zussen zijn begin twintig en waren vroeger altijd zeer close met elkaar. Hoe zal het verblijf in het hotel in het ‘alpendorp’ verlopen?
Aan de poëtische schrijfstijl ‘De grootste traan die uit me rolde, was als een kleurloze knikker, als een zilvergrijze parel.’ (blz. 46) is te merken dat Mona Høvring, voordat ze romans schreef, debuteerde als dichter. Het eerste gedeelte van het boek heeft prachtige zinnen en geeft een mooi beeld van de omgeving waardoor deze tot leven komt.
‘Op de foto’s had de hemel een gloed die deed denken aan het licht en de kleuren in oude films, de bergen glinsterden in een vreemd soort roze en fluisterden tegen me in een onbekende taal’ (blz. 12).
Ook merk je vanaf het begin dat er iets speelt tussen de zussen. Het is duidelijk dat ze nu niet meer zo close zijn als vroeger, maar je kan er niet de vinger opleggen wat er precies is. Het roept een zekere spanning op en je wilt weten wat er aan de hand is. Doordat het een ik-verhaal is vanuit Ella zie je alles vanuit haar oogpunt en zit je in haar hoofd. Maar op een gegeven moment schieten de gedachten en emoties van Ella alle kanten op ‘Zelfs als ik helder nadacht, kon ik worden meegesleept door de domste ideeën.’ (blz.135) en wordt het als een sneeuwbal die steeds verder de berg af rolt. Net als die sneeuwbal kan je Ella ook niet bijhouden. En vanwege de vertelling vanuit Ella krijg je ook niets mee van de gedachten van de andere personages en weet je niet of hetgeen dat Ella vertelt ook de waarheid is.
‘We stellen de waarheid zo samen dat die te bevatten is, in elk geval voor onszelf.’ (blz.139)
Toen ik het boek dicht sloeg was ik in de war en ik weet nog steeds niet wat ik van ervan moet vinden. Het boek telt 140 bladzijden en misschien is dat de reden dat je Ella niet kan bijhouden omdat alles in een korte tijd verteld moet worden, maar het kan ook de kracht zijn van het verhaal. De roman is voor het grootste gedeelte mooi geschreven met prachtige zinnen, maar het is ook verwarrend en misschien is dat de reden van de titel. Ik waardeer het met 3,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
