Het heden, verleden en de toekomst lopen door elkaar heen
[Recensie] In Once upon a time in Hollywood vertelt Tarantino het verhaal van Rick Dalton. Rick is acteur, maar eigenlijk al uitgerangeerd. Samen met zijn stuntdubbel Cliff Booth maakt hij van alles mee in het Hollywood van 1969. Ook de bekende crimineel Charles Manson (voor diegenen die hem niet kennen: google zijn naam maar eens) en buurvrouw Sharon Tate spelen een kleine rol in dit fictiedebuut.
Ik stapte totaal blanco in dit boek. Ik heb de gelijknamige film niet gezien, dus ik had geen idee wat ik kon verwachten en waar het over zou gaan. Van de flaptekst werd ik ook niet echt wijzer. Als je alleen de flaptekst zou lezen (en de film niet gezien hebt) zou je denken dat er vier verhaallijnen zijn, er worden immers vier personages voorgesteld. Toch viel dit tegen en is eigenlijk de grootste rol weggelegd voor stuntdubbel Cliff.
Het boek begon goed. Het las vlot weg door de vele dialogen. Aan de hand van het eerste hoofdstuk werd de achtergrond van Rick verteld. Als lezer weet je dus gelijk wie Rick is en hoe hij als acteur te boek staat. Dit goede begin veranderde echter al snel in een langdradig verhaal zonder duidelijke lijn. Er komen heel veel namen van acteurs en films voorbij. Geen idee of die allemaal bestaan of niet, na 30 namen en titels ben ik gestopt met googelen. Over sommige acteurs wordt zo uitgebreid verteld dat je vergeet over wie en waar het nou eigenlijk over gaat.
Niet alleen de vele namen waren voor mij een ergernis. Ook de herhalingen van woorden. Zo wordt er vier keer op een pagina ‘regisseur’ gezet voor de naam van een regisseur terwijl al is uitgelegd dat hij regisseur is, ongeveer 10 keer de titel van een film noemen die ze aan het kijken zijn en drie keer het woord ‘mainstream´ noemen op één pagina. En zelfs in de herhalingen gaat het fout. Zo komt regisseur Tommy Laughlin regelmatig voor in het begin van het verhaal. En toch heeft hij op drie verschillende pagina’s drie verschillende namen: Tommy Laughlin, Tommy McLaugh en Tom Laughlin.
Tarantino maakt veel gebruik van bijzinnen en zinnen tussen haakjes. Hierdoor worden zinnen alleen maar onduidelijk en had ik soms geen idee wat ik nou eigenlijk aan het lezen was. Persoonlijk had ik er dan voor gekozen om zinnen weg te laten en als je ze dan toch per se wil gebruiken, dan als aparte zinnen om het verhaal duidelijk te houden.
Het heden, verleden en de toekomst lopen door elkaar heen. Zonder enige aanleiding word je ineens in het verleden of de toekomt ‘gedropt’. Zo is Rick bijvoorbeeld in de badkamer zich aan het klaarmaken voor de dag en ineens komt een super uitgebreide beschrijving van vier pagina’s van een film waar Rick ooit in heeft gespeeld. Als je dan net lekker in dat verhaal van die film zit, ben je weer ineens in de badkamer van Rick.
Pas na ongeveer 230 pagina’s werden de rollen iets duidelijker. Rick is een afgeschreven acteur die te vaak naar de fles grijpt, Cliff is stuntman maar heeft zijn carrière verpest door met Bruce Lee op de vuist te gaan, Sharon is actrice en getrouwd met een regisseur en Charles wil Rock&Roll-ster worden en tot die tijd is hij ‘spiritueel leider’ van een groep hippies. Maar als iemand mij nu zou vragen waar het boek over ging moet ik helaas antwoorden dat ik geen idee heb. De connectie tussen Charles, Sharon en Rick is mij onduidelijk. Ik heb geen idee wat voor rol zij spelen in het geheel. Geen idee wat Rick voor ontwikkelingen doormaakt en of het telefoontje uit Rome, die op de achterflap genoemd wordt, zijn leven zal redden. Geen idee hoe het zal aflopen met Cliff.
Het is net of Tarantino het filmscript heeft uitgeschreven tot roman. Hij zal het beeld van de film in zijn hoofd gehad hebben, maar hij heeft het niet kunnen overbrengen op mij als lezer. Dit boek krijgt van mij één ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
