Interview Simone Grimberg: “Alles moet kloppen in een boek”
Waar komt je idee vandaan om je toe te leggen op het schrijven van boeken?
[Interview] “Ik schreef als kind altijd al korte verhalen. Later, toen ik met kinderen met opvoedingsproblemen werkte, veranderd dat in leuke verhalen vertellen. Toen ik vijf jaar geleden noodgedwongen op bed kwam te liggen, ging ik erover fantaseren om een boek te schrijven. Dat is veel ingewikkelder, want het moet allemaal kloppen. Pas toen de film in mijn hoofd helder was, schreef ik het op.”
Je bent ook druk met een eigen onderneming. Waar haal je de tijd vandaan om ook nog te schrijven?
“Werk en schrijven gaan heel moeilijk samen. Ik ben in hart en nieren een ondernemer, houd van handelen, producten in de markt zetten, uitdagingen, en vooral dingen anders doen dan anderen. Daar heb je volle focus bij nodig. Dus schrijf ik in wekelijks om en om. Dat is goed te doen met de telefoon en internet uit.”
Hoe ziet je favoriete schrijfplek eruit?
“Ik kan overal schrijven, maar niet met mensen naast of achter me. Als ik in het verhaal zit, dan hoor ik niets meer. Maar het liefst in mijn eigen werkkamer met de muziek op die bij het verhaal past, of in doodse stilte.”
Je hebt nu twee boeken geschreven over zedenzaken. Vanwaar dit onderwerp?
“Er wordt me inderdaad regelmatig gevraagd waarom ik over zedenzaken schrijf, verkrachtingen, misbruik. Ik ben geboren op een dag die later uitgeroepen is tot de Internationale dag tegen mensenhandel. Dat vind ik nou zo’n mooie verklaring. Daar komt nog bij dat ik een zedenrechercheur als vriendin heb en ik houd ervan tot in het naarste en diepste dal door te dringen. Een blijvende schade is verschrikkelijk, maar je zult ermee door moeten. Dat kan beter wanneer de omgeving meer begrip heeft voor jouw problemen.”
Je grote voorbeeld in schrijversland is… ?
“Michael Robotham.”
Schrijven, werken, of… ?
“Met mijn kinderen en manlief gezellig in de tuin eten tot laat in de avond.”
Heb je een grote, onvervulde wens?
“Dat ik Bram Moskoviz op mag halen met een mooie auto en we de hele dag praten over dingen die in de auto gezegd worden.”
Wie of wat verdient jouw respect?
“Mijn vriendin Judith die als zedenrechercheur werkt in deze rare wereld, waarin mensen worden verhandeld als een kilo appels bij de boer. En ook heb ik respect voor mensen die hard vechten in hun leven om daar te komen waar ze willen staan, ongeacht hun tegenslagen.”
Wat wekt jouw ergernis op?
“Ik heb een bloedhekel aan mensen die altijd alles beter weten, of aardig tegen je doen omdat ze iets van je willen.”
Je schrijft over de harde feiten die een mens zomaar op zijn pad kan tegenkomen. Waar maak je je persoonlijk zorgen om in de wereld van tegenwoordig?
“Zorgen maak ik me om de achteruitgang bij de mensen in communiceren. De ‘angstigen’ doen helemaal niets meer en worden ook niet meer gestimuleerd door de ‘hypers’, want die krijgen te veel social media prikkels.”
Ga je je ooit nog eens wagen aan een roman?
“Nee, ik lees ze heel soms, als een boek me wordt aangeraden. Weet je, ik denk dan wanneer gebeurd er eens iets spannends, wordt er eens iemand overvallen, ontvoerd. Meestal lees ik ze tegelijk met een thriller. Ik denk dat mijn brein voordat het aangemaakt werd, de voorkeur had voor bestanddelen van bijzondere spanning.”
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
Lees ook de recensie van Onkruid
