"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Onkruid - Recensie

Zaterdag, 2 november, 2019

Geschreven door: Simone Grimberg
Artikel door: Marjon Nooij

Als je bij het wieden de wortels vergeet…

In Barneveld lopen de gemoederen hoog op wanneer het rechercheduo De Wit en Ligthart zich op een verontrustende zaak storten. Tristan Klaver, een paar jaar eerder veroordeeld voor de gewelddadige verkrachting van zijn dorpsgenootje Nadine, is met de hulp van een bakkersjongen ontsnapt tijdens een survivalkamp voor jonge gedetineerden in Duitsland. Het blijkt een uiterst geraffineerd plan en hij wordt zijn vrijheid ingereden door een in het gezicht getatoeëerde man die zich Michael laat noemen. 

Toch voelt Tristan zich unheimlich bij deze hachelijke kwestie en ervaart dan ook niet de euforie die een ontsnapping hem zou moeten geven. Hijzelf zou dit immers nooit gepland hebben en vraagt zich af of zijn vader hier misschien meer van weet. Of luizen ze hem ergens in? Uiteindelijk komt de ontsnapping hem héél duur te staan.

Verbazing alom wanneer de recherche ontdekt dat de ontsnapte het overgrote deel van zijn straf er al op heeft zitten en nog maar een relatief korte tijd in hechtenis voor de boeg heeft.

Willem, de dienstdoende hoofdbegeleider van het kamp, wordt gearresteerd op verdenking van medeplichtigheid aan de ontsnapping. Liesbeth Ligthart is volledig van de kook wanneer ze dit verneemt, want Willem is… háár Willem. Ten einde raad zoekt ze Inge de Wit op – haar partner van de recherche die juist verlof heeft genomen – om hulp.

Boekenkrant

‘Willem maakte het corveerooster en heeft Klaver goedkeuring gegeven om met een bakkersjongen mee te lopen bij de bevoorrading. Ik vind het een beetje twijfelachtig omdat het buiten de poort is. Er hangen geen camera’s en het schijnt dat Willem de jongens niet in het zicht had. Dus waarom hij dat goed vond, weet ik ook niet. In ieder geval ziet het ernaar uit dat Klaver door die broodjongen is geholpen. Zijn scooter is achtergebleven op de parkeerplaats. Volgens een collega heeft Willem de corveediensten veranderd na de eerste paar dagen. Ook dat deed hij normaal niet. Hij bereidde alles tot in de puntjes voor. Dus dat is ook verdacht. En dan hebben ze ook nog een briefje gevonden in zijn spullen met de datum en de tijd van de ontsnapping. Dit briefje wordt onderzocht op vingerafdrukken en handschrift.’ […] ‘Ik weet zéker dat hij er niets mee te maken heeft.’

Samen storten de twee collega’s zich op deze casus die een gecompliceerd web blijkt te zijn in een gemeente waar men elkaar de hand boven het hoofd houdt. Niet alleen om elkaar te beschermen, maar ook uit angst voor represailles. Vanuit diverse hoeken komen er echter signalen naar buiten, waardoor deze zaak complexer blijkt te zijn dan aanvankelijk werd gedacht. 

De auteur biedt de lezer een aantal buitengewoon ingenieuze plotwendingen, want bij nader politieonderzoek lijkt er iets essentieels niet te kloppen in de verkrachtingszaak.

Ondertussen bereikt het nieuws van de ontsnapping ook de immer angstige Nadine, die opgezocht wordt door het duo van de recherche. Ze is lang geleden verdwenen uit Barneveld en blijkt echter al jaren niet meer te praten, dus communiceren vergt veel tijd, inzet en creativiteit.

‘Niet schrikken. Ik ga je helpen, Nadine, daarvoor ben ik naar je toe gekomen. Ik weet dat je niet naar muziek luistert, dat je jezelf afsluit voor iedereen die je niet kent en niet vertrouwt. Je hebt iets ongelofelijks meegemaakt en alles diep weggestopt in een kistje. Het zit in je buik, hier.’ Ze legt haar hand op haar eigen buik. […] Ik ga je helpen Nadine, ik maak je niet kapot.’

Lange tijd blijven vele vragen voor de recherche onbeantwoord. Datzelfde geldt voor de lezer die op zijn qui vive zal moeten blijven.

Waar is de moeder van Nadine? Wat hebben de vader van Tristan en diens vriend Guido Wezel met elkaar gemeen? Hoe kennen Willem en Michael elkaar? Hoe verhoudt een kerkelijke gemeente zich tot porno? Waarom bezoeken Ligthart en De Wit een psychiatrische instelling in Duitsland?

Verschillende verhaallijnen draaien om elkaar heen en worden met elkaar verweven. Wanneer de puzzelstukjes op hun plaats beginnen te vallen en het web zich lijkt te sluiten, worden de verwikkelingen langzamerhand duidelijk en uiteindelijk ontward tot een naadloos sluitend verhaal.

Door de psychologisch goed uitgewerkte personages is dit een verhaal dat heel geloofwaardig is neergezet. De auteur heeft zich overduidelijk uitvoerig laten informeren over de verschillende onderwerpen die een rol spelen in haar tweede boek. Ze is op alle vlakken heel intensief op onderzoek uitgegaan, om ervoor te zorgen dat de feiten ook daadwerkelijk kloppen. Ik heb haar niet kunnen betrappen op onjuistheden. Na haar eerste boek ´Niemand die me ziet’ is Simone Grimberg met ‘Onkruid’ absoluut nóg sterker uit de verf gekomen. 

‘Onkruid’ is een ingenieus gelaagd verhaal over duistere intriges. Grimberg duikt diep in de krochten van verontrustende dorpsgeheimen en geeft een stem aan hen die moesten zwijgen. Broeierig, beklemmend, onthutsend!

Eerder gepubliceerd op Metdeneusindeboeken.

Lees ook het interview met Simone Grimberg

Boeken van deze Auteur:

Niemand die me ziet

Onkruid