In oorlog is er geen pauze om op adem te komen
[Recensie] Ze vormen met zijn vieren een hecht gezin. De De 12-jarige Petra, haar zus Magda en vader en moeder wonen aan de zuidoostkust van Engeland. Dat de moeder van Duitse afkomst is en ze in een vuurtoren (‘het kasteel’) wonen, wordt aan het begin van de Tweede Wereldoorlog ineens belangrijk. Er zijn orders van hogerhand om de vuurtoren groen te schilderen. Het leven van Petra staat op de kop als haar moeder (‘Mutti’) na een kort wordt proces afgevoerd naar een werkkamp, want ze is ineens een ‘vijandelijke vreemdeling’.
Petra ontdekt tot haar ongeloof dat haar vader voor de Duitsers werkt en zus Magda piept er op de raarste momenten tussen uit voor geheimzinnige ontmoetingen en activiteiten. Bizar, want ze hadden elkaar altijd vertrouwd. ‘Nu hadden zich geheimen in de ruimten tussen ons gewurmd, koud en hard, als water dat bevriest, en begonnen ze ons uit elkaar te wrikken.’
Ons kasteel aan zee van Lucy Strange lijkt in opzet veel op het al even prachtige Het geheim van het nachtegaalbos. Een gezin met geheimen, waarvan de oorsprong in het verleden ligt. En merkwaardige types die ieder hun eigen verrassende rol in het verhaal spelen. Lucy Strange schrijft boeken als een legpuzzel waarbij tot het laatste stukje onduidelijk is wat de afbeelding precies voorstelt.
Petra slaagt er in steeds meer stukjes op hun plek te krijgen maar het blijft lang de vraag wie er een spion is en wie er te vertrouwen is. Want we hebben geen idee wat angst met ons kan doen, tot hij ons in zijn greept krijgt. ‘Soms doen goede mensen slechte dingen’, krijgt Petra te horen, wat de acties van haar vader zouden verklaren. Ze blijft volharden in haar speurtocht die tot een meeslepende ontknoping leidt.
Ons kasteel aan zee is een goed geschreven psychologisch oorlogsverhaal over vertrouwen en verraad. Petra is zo’n hoofdpersoon die je gelooft en met wie je meeleeft. Ze houdt net als de stenen beelden rond de vuurtoren, de wacht over lucht en zee; de enige symboliek die Strange zichzelf toestaat. ‘Een van de vreselijke dingen aan een oorlog is dat je geen pauze krijgt om op adem te komen’, stelt Petra op een gegegeven moment vast. Dat geldt net zo goed voor de lezer die zeker tegen het einde van de ene verbazing in de ander valt en naar adem zit te happen als het laatste puzzelstukje op zijn plek ligt. Magistraal boek!
—
Eerder verschenen op Jaapleest
