Leven met kinderen
[Recensie] Als je net vader of moeder bent, voel je de behoefte om wat je overkomen is, inclusief alle details, hoogte- en dieptepunten, te delen. Die behoefte herken ik maar al te goed. En Sarah Sluimer en Willem Bosch ook. Zij gaven hun boek Ontaarde ouders de ondertitel Overleef de moedermaffia en schrap papadag: hoe normaal te leven na de geboorte van je kind.
Op het omslag staat dat de auteurs “laten zien dat het met vallen en opstaan best mogelijk is je oude levensstijl vol drank, etentjes en uitgaan voort te zetten, ondanks je kind”. Ik denk dan meteen: moet je dat willen? Mijn oude levensstijl was al niet vol drank en uitgaan, maar als hij dat wel is lijkt het me toch niet te voorkomen dat hij verandert als je een kind hebt. Het boek moet een geruststelling zijn “voor veel aanstaande ouders die denken dat hun leven voorbij is na de geboorte van een kind”. Hoewel ik wéét dat zulke zinnen met een knipoog geschreven zijn, bezorgen ze mij in eerste instantie toch een ongemakkelijk gevoel. Als je echt denkt dat je leven voorbij is na de geboorte van je kind, en als dat blijkbaar zo’n doemscenario is, moet je er misschien gewoon maar niet aan beginnen.
Ontaarde ouders, maar dan anders
Sarah en Willem begonnen er wél aan, met alle gevolgen van dien. Zij doen, als ontaarde ouders (hun eigen woorden), dappere pogingen om ook na de geboorte van hun zoon Ezra te blijven doen wat ze daarvoor ook deden. Drinken. Feesten. Maar ook: ontspannen winkelen. Al die dingen waarvan een meer ervaren ouder weet: het kan wel, maar dan wel anders dan ervoor. Dat ontdekken de auteurs zelf snel genoeg.
Teleurstellingen, maar ook ontroerende momenten, worden beschreven in een nuchtere, sarcastische toon. Die op den duur weliswaar voorspelbaar, maar daarmee niet minder grappig wordt. Veruit het meest komisch vond ik het hoofdstuk geschreven door Willem, waarin hij het heeft over de hiërarchie. Onderaan die hiërarchie staan de kinderlozen, en bovenaan de kinderen met Drie of Meer kinderen. Over de Mensen met Twee Kinderen schrijft hij dat zij maar één ding belangrijk vinden, “en dat is dat jij weet dat ze alle interesse verloren zijn bij de geboorte van kind nummer twee”:
“Het allerergst is dat ik merk dat wij ons best gaan doen om in het gevlij te komen van Vrienden met Twee Kinderen. Als ze langskomen ben ik in staat mijn zoon in een hoek te leggen en af en toe een stuk oud brood naar hem te gooien. Ik wil zó graag vertellen dat we al dat paniekerige gedoe van nieuwe ouders overslaan. De werkelijkheid is dat ik iedere avond kijk of hij nog leeft. (…) En dat stoer doen heeft ook geen enkele zin, want ik zou mijn baby uit een brandend huis kunnen redden en dan nog zouden de Vrienden met Twee Kinderen zeggen: haha, je baby redden uit een brandend huis, echt iets voor bij je eerste kind.”
En mensen met Drie of Meer Kinderen dan? “Die mijd ik als de pest. Die zijn bijna altijd aan de drank en gaan vreemd bij het leven,” aldus Willem.
Oordeel zelf
Toevallig heb ik in deze recensie alleen maar Willem geciteerd. Dat wil niet zeggen dat de stukjes van Sarah minder grappig of niet het lezen waard zijn. Die van Willem zijn dat, over het algemeen, voor mij, alleen nét iets meer. Ik zou zeggen: oordeel zelf. Niet over deze ontaarde ouders en de manier waarop zij het ouderschap invullen – wél over dit boek, dat qua opzet lijkt op het eerder besproken Als het maar niet op ons lijkt, maar dan radicaler is in de boodschap die eruit spreekt. En grappiger in de manier waarop die boodschap gebracht wordt.
—
Eerder verschenen op Mothers and Sons
