De stijl is niet in overeenstemming met het onderwerp
[Recensie] Onze Kinderen van Renée van Marissing staat op de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van deze auteur gehoord en dat is ook waarom ik het zo leuk vind om de shortlist ieder jaar te lezen; je ontdekt er schrijvers en boeken door die anders volledig aan je voorbij waren gegaan. Onze Kinderen is een boek over rouwverwerking, en daarmee het derde boek (dat ik ken) van de longlist dat over dit onderwerp gaat. Aangezien ik die andere twee: Raam, Sleutel, heel erg mooi vind, en nauwelijks kan begrijpen waarom deze romans het niet tot de shortlist schopten, waren de verwachtingen voor dit boek toch wel hoog. Zou deze roman dan echt nóg beter zijn dan die andere twee romans?
Mia verliest haar vader en moet zijn huis leegruimen, terwijl haar vriendin ondertussen zwanger is en het niet lang meer zal duren voordat Mia en Sally ouders worden. Het is een gemis dat de baby geen kennis meer zal kunnen maken met zijn opa, maar Mia komt er tijdens het uitruimen van haar vaders huis achter dat ze eigenlijk geen goede herinneringen aan haar vader heeft. Hij dronk te veel, werd op sommige momenten buitensporig kwaad op Mia en haar zus en maakte veel keuzes die niet in het belang van zijn dochters waren. Mia probeert in die weken bij haar vader thuis in het reine te komen met haar verleden.
Open deuren
Kinderen en hun moeilijke relatie tot hun ouders; het is een dankbaar onderwerp voor auteurs, maar er is inmiddels al zoveel over geschreven dat het moeilijk is om je nog te onderscheiden. Dat lukt Van Marissing ook niet. Inhoudelijk voelt Onze Kinderen nogal afgezaagd aan. De gedachten die Mia heeft, de dialogen die ze met haar zus heeft over haar vader, het feit dat ze hinkt tussen de negatieve gedachten aan haar vader, maar toch moeite heeft om afstand te doen van zijn spullen; het voelt allemaal aan als een groot cliché. “Misschien had hij het nodig ons te kleineren om zichzelf geslaagd te voelen”, dit zijn het soort open deuren dat continu ingetrapt wordt.
Maar goed, in principe zijn heel veel verhalen al wel tig keer verteld, het gaat vooral om hóé een verhaal verteld wordt. Maar wat dat betreft is Onze Kinderen ook niet meer dan middelmatig. De manier van vertellen is vooral heel erg vlak en gewoontjes en doet geen recht aan de innerlijke strijd die Mia met zichzelf voert. Op zich is de roman niet verkeerd geschreven en lopen de zinnen heel lekker, maar het vertelde glijdt ook direct van de lezer af en weet geen indruk te maken. Het is duidelijk wat Van Marissing wil overbrengen, maar de stijl die ze hanteert zorgt ervoor dat het verhaal nooit doel treft. Met deze gewone, alledaagse zinnen kan de lezer niet bij de wervelwind die door Mia’s hoofd spookt komen.
Nietsig
Wat Lijn van wee en wens en Raam, sleutel zo goed maakt, is het feit dat beide auteurs op hun eigen manier zochten naar een stijl die in overeenstemming is met de vreselijk ingewikkelde en pijnlijke gevoelens van de hoofdpersonages. Vergeleken bij deze twee romans is Onze Kinderen veel te nietsig, veel te zwak en ik kan dan ook maar moeilijk begrijpen dat voor de jury van de Libris Prijs dit boek beter was dan die andere twee. Misschien is Onze Kinderen in staat om een groter publiek te bereiken, omdat iedereen wel wat kan herkennen in het verhaal van Mia, maar als je puur afgaat op de kunst van het schrijven, dan zijn die andere twee romans toch veel unieker en gewaagder.
—
Eerder verschenen op Boek!
