Fascinerende buurtthriller vergeet spanning en diepgang
[Recensie] Oogwenk speelt zich af in een doorsneestraat met bijpassende doorsneebewoners. Onder de oppervlakte blijkt echter niet alles doorsnee te zijn. Of misschien juist wel, want wat is eigenlijk doorsnee als je niemand echt goed kent? Van de negen bewoners die in Oogwenk worden geïntroduceerd, gaat de één vreemd, de ander trouwens ook, een derde wordt tijdens het hondje-uitlaten verliefd op een ander dan haar partner, er is een alleenstaande moeder en een vrouw met een dementerende echtgenoot.
Je zou haast zeggen dat Harriët Plantinga de kranten goed bijhoudt en een aantal actuele thema’s bij elkaar heeft geharkt om haar nieuwste boek mee te vullen. Daarmee doe je echter Oogwenk tekort. Oogwenk leest lekker weg. Door de alledaagsheid van de omgeving is het een herkenbaar boek. De dialogen zijn treffend, de geheimen die de bewoners hebben, geven het verhaal sjeu. Als één van de bewoners, de mysterieuze hardwerkende alleenstaande ict’er, al een paar dagen niet gesignaleerd is komt het verhaal in een stroomversnelling. De politie komt eraan te pas om uit te zoeken wat er mis is. Naarmate het onderzoek vordert worden de overige bewoners steeds meer geconfronteerd met hun eigen problemen, die al dan niet met leugens gecamoufleerd waren. Iedereen wordt gedwongen naar zichzelf te kijken en beslissingen te nemen over hun eigen leven en daarmee ook dat van anderen. Het besef daalt in dat alles wat je hebt zomaar, in een oogwenk, weg kan zijn.
Afknappen op een slippertje
Sommige beslissingen zijn logisch, want onontkoombaar, zoals opname in een verzorgingstehuis als het thuis niet meer gaat. Andere komen op mij nogal zwart-wit over. Is één slippertje bijvoorbeeld genoeg om een jarenlange relatie af te kappen? Ook de ontknoping van de verdwijningszaak komt voor mij nogal uit de lucht vallen. Deze is gebaseerd op “een gevoel” van de rechercheur. Een goed gevoel kennelijk. Dat voelt voor mij alsof Plantinga na alle beslommeringen van de bewoners geen inspiratie meer had voor een creatievere oplossing dan “een gevoel”.
Al met al is Oogwenk een prettig boek, je leest het achter elkaar uit omdat je wil weten hoe het met de bewoners afloopt. Maar iets meer diepgang, en daarmee spanning, was leuk geweest.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles.
