Een stapje verder dan Onyx
[Recensie] Wie Daemon en Katy nog niet kent moet even wat naslagwerk gaan doen. Nou ja, dat is misschien overdreven. Ik weet dat er veel fans van deze serie zijn, alleen al toen de reeks alleen in het Engels verkrijgbaar was hebben honderden YA liefhebbers uit Nederland zich er al aan gewaagd. Ik was ook een van hen en ik heb er zeker geen spijt van. Sommige lezers vergelijken de serie met Twilight. Maar hier kwam ik pas achter nadat ik de serie had gelezen. Ikzelf heb die link nooit gelegd tijdens het lezen. Maar nu dat ik er vanaf weet, moet ik zeggen, er zitten wel wat overeenkomsten in. Voornamelijk: zij is een mens, hij buitenaards, ze willen eerst niets met elkaar te maken hebben, daarna kunnen ze niet bij elkaar wegblijven. En de grootste overeenkomst: hij trekt haar mee in een heel nieuwe wereld vol gevaren.
Maar dan nog, ik ben de serie in het Nederlands gaan lezen toen ik die Twilight referentie al meerdere keren had gehoord, toch kon ik me er niet aan storen. Tijdens het lezen ben ik volledig gefocust op wat er in dit verhaal gebeurt en niet wat er in al die andere YA verhalen is gebeurd en wat er eventueel wel of niet zoveel op lijkt.
Anyways, Opal gaat een stapje verder dan Onyx. De wereld wordt steeds verder opgebouwd, je komt als lezer meer te weten over de historie, de mogelijkheden en ook zeker de krachten en zwaktes van de Luxen. En ook Katy moet deze dingen ondervinden. De ene iets prettiger dan de andere, maar één ding is zeker. Haar leven zal nooit meer normaal zijn. Ze is voorgoed aan Daemon verbonden en ze zijn vastberaden om samen te werken en de geheime organisatie te saboteren. Maar ze moeten daarvoor hulp aannemen van een redelijk onbetrouwbare persoon. Ze hebben veel over voor hun familie en geliefdes, maar misschien is het niet genoeg. Wat als liefde niet altijd alles overwint?
Wat ik eerst even over deze boeken wil zeggen is dat de schrijfstijl mij absoluut, helemaal, 100% ligt. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik deze boeken zo snel uit heb en waarom ik ze zo ontzettend leuk vind om te lezen. Daarnaast is Katy echt een likeble personage. Heeft ze trekjes waar veel (tiener)meiden of vrouwen zich wel in kunnen vinden en dat zorgt ervoor dat je als lezeres je waarschijnlijk goed met haar kunt identificeren. Verder trekt de humor mij ook heel erg. Ondanks dat er ondenkbare dingen gebeuren en Katy moeilijke tijden door moet maken, er is altijd wel ergens tijd voor een grapje, gevatte opmerkingen of voor gekke gewoontes. Dit maakt het verhaal wat luchtiger net als de gemakkelijke schrijfstijl. Korte zinnen en hoofdstukken. Één vertelperspectief en dus maar één manier waarop je het verhaal kunt interpreteren. Als er was gekozen voor meerdere perspectieven had de serie waarschijnlijk uit het dubbele aantal delen bestaan.
Over de opbouw van het verhaal ben ik ook erg te spreken. Deel 1 en 2 waren tot nu toe nog redelijk luchtig met af en toe spannende stukken erin. Maar vanaf het derde deel wordt het verhaal wat duisterder. Er komen meer gevaren en dreigingen in voor wat voor meer spanning en sensatie zorgt. Het is aan de andere kant niet helemaal realistisch omdat er maar twee volwassenen in het verhaal spelen. Matthew en de moeder van Katy. Matthew is nog niet eens de helft van de tijd aanwezig terwijl er allerlei dingen gebeuren en de moeder van Katy heeft zo een drukke baan dat ze geen flauw idee heeft wat er zich soms in haar huis afspeelt. Dat komt natuurlijk heel goed uit voor Katy en haar bovennatuurlijke vrienden, maar het zorgt er wel voor dat alles nét goed uit komt en er geen argwaan wordt gewekt bij volwassenen. Maar ja, mij hoor je niet klagen, ik vind het gewoon fantastisch.
Zoals ik al zei, het verhaal wordt dus wat duisterder, er gebeuren meer akelige dingen en tegelijkertijd komen Katy en haar vrienden steeds dichter bij een gruwelijke waarheid. Af en toe is het verhaal niet echt onvoorspelbaar. Wanneer Katy bijvoorbeeld besluit om nog éven alleen in het bos te blijven omdat ze zo een euforisch gevoel heeft. Dan voel je gewoon dat er wat staat te gebeuren. Toch kon ik me daar ook niet echt aan storen. Want als er dan uiteindelijk iets gebeurt, gaat het toch net even anders dan ik had verwacht. Af en toe zitten er ook plotwendingen in die ik echt niet had voorzien.
Dus als jij andere YA boeken goed los kan laten en niet overal een link legt naar een andere gebeurtenis in een ander boek, is dit zeker een serie die ik wil aanraden. De boeken lijken misschien wat aan de dikke kant, maar ik vloog er zo doorheen! Armentrout weet de lezers in spanning te houden, weg te laten zwijmelen en te laten lachen of huilen.
—
Eerder verschenen op My Winged Books
