Een aaneenschakeling van geweld, spanning en actie
[Recensie] Een boek met een weergaloos mooie omslag, valt op mijn deurmat. Er zijn boeken waarbij de omslag de aantrekkelijkheid bepaalt. Hier is dat op voorhand al zo. De spanning druipt er vrijwel letterlijk vanaf.
Gabriel Bergmoser is zevenentwintig jaar jong en woont en werkt in Melbourne. Hij schrijft voor film en toneel en dit is zijn debuut als thrillerauteur. De verfilming is al in volle gang.
Zo snel als de carrière van de auteur verloopt, verloopt ook het verhaal. Als redelijk belezen thriller-recensent heb ik vele thrillers de revue zien passeren. Veel goede, evenveel minder goede en een bescheiden portie aan buitengewoon goede (en slechte). En over smaak valt altijd te twisten.
Thrillers kunnen mij op verschillende manieren aanspreken. Scandinavische thrillers waardeer ik om de karakteropbouw en de uitgebreide beschrijvingen van de omgeving. Thrillers van Nederlandse auteurs kunnen mij bekoren door de hoge mate van geloofwaardigheid en de veelal familiaire situering. Stephen King is aanvoerder van een serie auteurs die hun thrillers vullen met bovennatuurlijke gebeurtenissen in een enerzijds doodnormale en anderzijds sinistere en onheilspellende wereld. En dan zijn er de actiethrillers waarbij dreiging, aanslagen en spierballen het credo zijn in een ambiance waar veelal niets minder dan de wereldvrede of de wereld zelf, op het spel staat.
Aan deze verschillende categorieën kan ik na het lezen van Opgejaagd een nieuw soort thriller toevoegen. Maar eerst antwoord op de vraag waar het eigenlijk over gaat in Opgejaagd.
Frank is al tijden de eigenaar van een winkel annex benzinepomp langs een nagenoeg verlaten weg in de Australische outback. Tot zijn grote schrik wordt zijn puberale kleindochter door zijn zoon gebracht omdat zij problemen thuis heeft/maakt. Allie en Frank negeren elkaar volkomen en zien nadat een paar klanten de winkel hebben bezocht een vrouw gewond uit een auto kruipen. Ze nemen de onbekende vrouw onder hun hoede en verzorgen haar wonden in het nabijgelegen woonhuis. Dan arriveert er een groep fanatieke Aussies bij de benzinepomp die de vrouw komen ophalen. Hun bedoelingen lijken overduidelijk te zijn. Voor het eerst zijn Allie en Frank het met elkaar eens. Dat gaat niet gebeuren.
Er is sprake van een proloog en een epiloog die exact hetzelfde van inhoud zijn. Daartussen heeft de verteller zijn hoofdstukken afwisselend ‘Nu’ en ‘Toen’ genoemd om op tweederde van het boek deze twee te laten samensmelten in een gezamenlijk heden. Deze techniek van vertellen verhoogt de spanningsboog extra. En over spanning hebben we sowieso weinig te klagen. In een landschap dat zo verlaten is dat je de ‘Tumbleweeds’ uit de Sergio Leone films gevoelsmatig voorbij ziet rollen, raast over het roodbruine zand en de allesverzengende hitte, een Tarantino-waardige spanningsstorm nietsontziend over dit karakteristieke landschap.
Nagelbijtend (Ik leg het boek keer op keer weg) werk ik mij door een aaneenschakeling van geweld, spanning en actie heen. Steeds wanneer de storm zou kunnen gaan liggen (beter voor mijn hartslag), zwelt de onheilspellende wind verder aan en vliegen de stukken eraf. Een vleugje King, een snufje Mad-Max en een flinke lik Tarantino-saus maken dit tot een boek dat mij een middag lang in zijn grip heeft gehouden. Ik voelde mij opgejaagd. Het moest gewoon uit. De film kan alleen maar een teleurstelling worden. Die heb ik immers tijdens het lezen allang veel beter kunnen zien.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
