Australische nagelbijter nu al beter dan de film die nog moet komen
[Recensie] Gabriel Bergmoser is zevenentwintig jaar jong en woont en werkt in Melbourne. Hij schrijft voor film en toneel en dit is zijn debuut als thrillerauteur. De verfilming is al in volle gang. Zo snel als de carrière van de auteur verloopt, verloopt ook het verhaal. Frank is al tijden de eigenaar van een winkel annex benzinepomp langs een nagenoeg verlaten weg in de Australische outback. Tot zijn grote schrik komt zijn puberale kleindochter Allie bij hem inwonen. Allie en Frank negeren elkaar, tot er een gewonde vrouw arriveert die uit een auto wankelt. Ze verzorgen haar, maar dan komt een groep fanatieke Aussies opdagen die de vrouw opeist. Voor het eerst zijn Allie en Frank het met elkaar eens. Dat gaat niet gebeuren.
De proloog en de epiloog zijn identiek. Daartussen heeft de verteller zijn hoofdstukken afwisselend ‘Nu’ en ‘Toen’ genoemd. Op twee derde van het boek smelten heden en verleden samen. Deze manier van vertellen verhoogt de spanning, die sowieso al rijkelijk aanwezig is. In een landschap dat zo verlaten is dat je de tumbleweeds uit de Sergio Leone-films als het ware voorbij ziet rollen, raast de allesverzengende hitte over het roodbruine landschap, een Tarantino-waardige spanningsstorm.
Opgejaagd is een aaneenschakeling van geweld, spanning en actie. Steeds wanneer de storm lijkt te gaan liggen, zwelt de onheilspellende wind verder aan en vliegen de stukken eraf. Een vleugje King, een snufje Mad-Max en een flinke lik Tarantino-saus maken dit tot een boek dat de lezer in de greep houdt. De film kan alleen maar een teleurstelling worden. In het verhaal zie je de gebeurtenissen al veel beter.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
