Onbekende Nederlandstalige popmuziek en heel bekende Engelstalige popmuziek
[Recensie] Het was een atypisch publiek die avond, want de Amazing Stroopwafels speelden meestal in kroegen, op festivals, en anders wel op straat. Maar als onderdeel van het ‘Gala of the Year’ dat stadsgenoot Lee Towers in de Ahoy organiseerde, stonden ze opeens voor een enorm, keurig gekleed publiek. Zij niet, zij zagen er net zo uit als wanneer ze op de Lijnbaan speelden. “Kijk mensen, ook dat is showbusiness,” motiveerde Lee Towers zijn keuze. Mocht dat denigrerend klinken: ze waren uitgenodigd omdat de zingende kraandrijver enorm onder de indruk was van de prestaties van de band van Wim Kerkhof. Oude Maasweg kwart voor drie is de biografie van de voorman, geschreven door diens zoon, de muziekjournalist Merlijn Kerkhof. Een gewone biografie kan het dus nauwelijks worden – al is er wel een hoofdstuk dat keurig begint met de geboorte van de hoofdpersoon “in de eerste wederopbouwflat van Rotterdam”. Maar vooral is dit een boek met een missie, namelijk zoveel mogelijk mensen op de muziek van zijn vader wijzen – en omdat Kerkhof die bedoeling niet onder stoelen of banken steekt, stoort het geen moment. Het is een sympathiek boek over een lieve vader die ook dominante frontman is; over lokale helden die wel degelijk in de Top 2000 staan; over kansen en problemen van Nederlandstalige muziek; over de industrie en hoe daaraan te ontsnappen; maar vooral is het een boek over wat muziek kan betekenen in de levens van mensen.
David Hepworth heeft altijd gelijk. Daar gaat hij althans zelf graag vanuit. Hij doet dat zo aanstekelijk dat je vanzelf gaat geloven, in elk geval voor de duur van het boek. Zijn bekendste boek gaat over 1971, Never a Dull Moment, waarin hij jaar na jaar de hoogtepunten op een rij zet, en het recentste is A Fabulous Creation (Bantam Press, ca €20), over de langspeelplaat als kunstvorm. Die begon met Sgt. Pepper en eindigde met Thriller. Het heeft geen zin om daarover te discussiëren, beter is het om te genieten van de 15 hoofdstukken waarin hij aan de hand van evenzoveel albums door de muziekgeschiedenis wandelt. Het album begon met de ontdekking dat je met meerdere liedjes één verhaal kon vertellen, en eindigde toen Michael Jackson en Quincy Jones erin slaagden om van één album zeven hits te trekken, die allemaal los van elkaar stonden. Ondertussen komen de ouderwetse platenzaak langs, de walkman, het comedy-album, de jongenskamer waarop je je aanwinsten beluisterde, en de videoclip, die alles veranderde. Hepworth is sentimenteel: hij mist de tijd dat muziekliefhebbers drie kwartier vrijmaakten om in volmaakte concentratie naar een lp te luisteren, in de volle overtuiging dat er geen zinniger tijdbesteding mogelijk was.
—
Eerder verschenen in Heaven
