Hij laat zijn tanden zien
[Recensie] Eigenlijk mag je het einde van een boek niet verklappen. Maar bij dit boek kan het niet anders en bovendien vertelt de oorspronkelijke titel het eigenlijk ook al. Overdag is hij een krokodil heet in het Italiaans Professione Coccodrillo. Het beroep van deze krokodil is dus krokodil en dat is veel verrassender dan je zou denken.
De krokodil in dit boek lijkt het leven van een gewone kantoorklerk te lijden die net als anderen naar zijn werk gaat. We zien hoe hij uit bed stapt (in pyjama), een drukje doet op het toilet en de meest geschikte stropdas bij zijn overhemd uitzoekt. Verder gebeurt er niet zoveel. We volgen hem op zijn tocht door de stad, langs winkels en etalages en met de ondergrondse. Voor de mensen is het blijkbaar geen issue dat hij een krokodil is, net als dat ze niet opkijken van de giraffe en het nijlpaard in de metro. Die lichte vervreemding werkt erg goed.
Uiteindelijk loopt hij een park in en begint het langzaam te dagen. In een fabelachtig slotakkoord maakt hij zich klaar voor wat zijn werk is: krokodil spelen in een dierentuin. Daar is de keurige meneer ineens een angstaanjagend roofdier dat zijn tanden laat zien aan de moeder en dochter die net nog naast hem in de metro stonden.
Het tekstloze boek is opgebouwd uit plaatjes in vele formaten die zorgen voor het rustige ritme waarin het verhaal zich ontvouwt. De lichte spanningsboog komt op een manier tot extase die ik zelden eerder in een prentenboek zag. Geen tranen van het lachen hoor, of enorme schrik. Meer een uitroep in de trant van: oh maar natuurlijk, zo zit het!
Een pareltje dat een prominent plekje in boekhandel en bibliotheken verdient. En in veel boekenkasten.
Dit boek wordt besproken in de zestiende aflevering van De Grote Vriendelijke Podcast
—
Voor het eerst gepubliceerd op Jaapleest
