Meer dan aardige politiethriller geschreven
[Recensie] Antwerpen wordt opgeschrikt door de brute moord op pastoor Geeraerts in de Christus Koningskerk. Hij wordt gevonden door een van zijn parochianen en zij slaat alarm. Tom Beckx is wetsdokter en is het gewend om plots opgeroepen te worden. Het heeft zo zijn charmes, die onvoorspelbaarheid en de spanning. Dit maakt zijn beroep tot een blijvende uitdaging voor hem. Tom is door de recherche benaderd en is snel ter plekke. In de kerk aanschouwt hij het bloederig tafereel en wordt meteen aangeklampt door de onderzoeksrechter. Het is Tom meteen duidelijk dat de moord op de pastoor groot nieuws zal zijn, voor onrust zal gaan zorgen en de nodige druk zal geven op het onderzoek.
Samen met rechercheurs Suzanne Jacobs en Raoul De Vuyst gaat Tom aan het werk. Maar ze zijn nog maar amper aan de slag of een volgende moordzaak dient zich aan. En vervolgens nog een aantal. Het is meteen duidelijk, ze hebben hier te maken met dezelfde modus operandi en dus is het zeer waarschijnlijk dat het dezelfde sadistische moordenaar betreft. De bloedige handtekening die de dader achterlaat door de plaats delict te ondertekenen met ‘Pan’ doet iedere twijfel daarover verdwijnen. Er is een seriemoordenaar actief in het Antwerpse en dat heeft een ongunstig effect op de samenleving. De druk van bovenaf is groot, de media voert deze verder op met speculaties en dat is merkbaar aan de lokale politiek waar het onderzoeksteam direct last van ondervindt. Het is van essentieel belang dat ze deze gek snel te pakken krijgen, des te eerder keert de rust terug.
Terwijl het ene na het andere slachtoffer valt, proberen ze te achterhalen wat Pan drijft en of er een connectie is tussen de slachtoffers. Vooralsnog krijgen ze geen echte grip op het onderzoek, zien ze iets over het hoofd? De samenwerking met de recherche loopt niet geheel naar wens en Tom is zelfs van mening dat ze van bovenaf steken laten vallen. Hij besluit dan ook om zelf de lijntjes nog eens te volgen en ontdekt dat hij bijval krijgt vanuit een onverwachte hoek. Tom is vooral gebrand meer te weten te komen over de drijfveer en denkwijze van deze moordenaar die zichzelf Pan noemt, wat heeft ‘De God van het Woud’ nog meer in petto?
Het schrijversduo Maes&Wade heeft met Pan een meer dan aardige politiethriller geschreven. Het is niet een verhaal dat je van je stoel blaast qua spanning maar het kat en muisspel en de psychologische elementen die je leest door middel van de gedachten vanuit het dadersperspectief zijn goed uitgediept en neergezet. Tom zit privé niet lekker in z’n vel en dat geeft frustratie waardoor een heldere kijk op zaken haast onmogelijk lijkt, bij Suzanne vindt hij een luisterend oor. Ook bij Raoul is niet veel nodig om tot uitbarsting te komen en hij is ronduit lomp en kort door de bocht, waarom precies wordt gaandeweg duidelijk. Voor het verhaal levert dat vermakelijke situaties op en geeft het wat onderlinge spanning maar hierdoor komen hun werkzaamheden niet authentiek over, ook het gebrek aan mankracht bij zo’n onderzoek is niet aannemelijk, althans dat is mijn beleving. Je voelt wel dat er meer speelt maar de auteurs laten het na om hier verder op in te gaan en dus blijf je met vragen zitten.
Het Vlaams daarentegen is leuk en heeft z’n charmes. De schrijfstijl is gemoedelijk en toegankelijk maar zoals gezegd heb ik geen echte spanning ervaren. Zelfs de mysterieuze passages hebben dat niet kunnen bereiken. Halverwege zakt het verhaal wat in maar het herstelt zich vervolgens gelukkig wel. De beeldende vertelvorm laat niet veel aan de fantasie van de lezer over.
Al bij al is Pan een fijn boek om te lezen, de invalshoek is die van een typische politiethriller/misdaadroman maar de personage Pan geeft het geheel wel wat extra’s. Daarbij zorgen de korte en snelle hoofdstukken dat je het boek zo uit hebt. Wat echter mist is de verdieping in de personages. Je leest dat er van alles speelt maar écht daarop ingaan, doen de auteurs niet en daardoor krijg je niet echt binding met de hoofdpersonen. Deze hebben meer in hun mars dan wat we nu te zien hebben gekregen.
Dat Pan me toch heeft verrast, heeft vooral te maken met de opbouw van het verhaal en de uiteindelijke plotwending, die is goed gevonden en maakt het verhaal ook echt ‘af’. Toch is er een vervolg met het recent verschenen Meester dood en hopelijk gaan we daar antwoorden krijgen die nu zijn uitgebleven. Recensie volgt binnenkort! Maes&Wade verdienen voor Pan van mij drie mooie sterren. Wat een prachtige cover trouwens!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
