Spiritualiteit in Syrië
[Recensie] Op 7 april 2014 werd Frans van der Lugt, een Nederlandse jezuïetenpater, in zijn klooster te Homs (Syrië) vermoord. Hij is een van de vele slachtoffers in het door burgeroorlog verscheurde land. Van de Lugt woont dan al 40 jaar in Syrië, waar hij onvermoeibaar zich inzet voor dialoog tussen de religies en voor de jeugd van het land. Als de oorlog uitbreekt, weigert hij weg te vluchten. Hij ziet het als zijn roeping ‘zijn’ volk trouw te blijven. Vlak voor zijn dood bereiken zijn indrukwekkende filmpjes waarin hij daarvan getuigt de wereld. Zijn gewelddadige dood dreunt nog steeds na.
Geraakt door zijn levensverhaal en levensideaal, wil jongste nicht Anne Claire van der Lugt (1982) de herinnering aan haar oom levend houden. Ze organiseerde de Walk for Homs om geld in te zamelen voor jongeren in Syrië. Haar oom Frans heeft door de jaren heen veel gewandeld, met allerlei groepen van veelal jongeren. Hij heeft met zijn persoonlijkheid en wijsheid velen van hen voor het leven geraakt. “Een wandeling verruimt je geest”, was zijn motto.
In dit handzame boekje zijn de routes van de Walk for Homs opgenomen, gelardeerd met wijze teksten uit diverse bronnen. ‘De reis met pater Frans gaat verder..’, heet het.
Daarnaast bevat dit mooie boekje een aantal van Frans’ meditaties die hij bij verschillende gelegenheden hield. Hier en daar zijn daar verrassende exegetische inzichten in te vinden, al stoort het wel dat Van der Lugt het oude en het nieuwe testament nogal eens al te schematisch tegen elkaar uitspeelt. Deze overwegingen zijn verzameld door Michel Francis, gelieerd aan de jezuïeten en ook van zins om het levenswerk van pater Frans voort te zetten. Nieuwe uitgaven zijn in voorbereiding.
Vooraf aan de meditaties gaat een wat langere tekst van Van der Lugt zelf, die reflecteert over zijn roeping en over zijn werk in de retraites en het samenleven in gemeenschap:
“Wat troost kan bieden: als iemand in liefde wil leven met een ander, dan moet hij de moeilijkheid om dat te beleven aanvaarden. Dat wil zeggen, het accepteren van de moeilijkheid is een troost. Ik denk dat dit om te beginnen iets positiefs is. Als je wilt dat de liefde in iemand werkzaam is, dan moet die liefde iets tot stand brengen (…) Ik voel door onze ontmoetingen als jezuïeten dat de liefde altijd tussen ons aanwezig is, zelfs al zijn de relaties niet altijd makkelijk vanwege de verschillen in cultuur, land, leeftijd en karakter” (p. 40).
Het leven uit zijn roeping en het tragische einde daarvan, blijven inspireren. De heiligverklaring van Frans van der Lugt is kansloos geworden, sinds er wat onhandige uitspraken van hem over de zedenzaken in de kerk boven water kwamen. Maar dat heeft hij ook niet nodig, en wij evenmin. Een boekje om met aandacht te lezen.
—
Eerder gepubliceerd op NieuwWij en op Bert Altena
