Sterke vrouw in krantenland
[Recensie] Katharine Graham werd geboren in een steenrijke familie. Ze woonde in kastelen, personeel omringde haar met diensten en over geld werd niet gepraat: geld was er gewoon, zonder woorden. Maar op een dag koopt haar vader de noodlijdende krant The Washington Post. Vanaf dat moment groeien vader en dochter naar elkaar toe, want Katharine wil dolgraag journalist worden. Een vreemde keuze voor meisjes in die tijd, zeker als ze onmetelijk rijk zijn.
In dit boek schrijft Graham het verhaal van haar leven op. Ze trakteert ons onder meer op haar jeugd, op feesten en partijen, schoolervaringen, vakanties en op die belangrijke, allereerste baan: ze mag tijdens de schoolvakantie op de Post manusje-van-alles zijn op de redactie van de pagina Vrouw. Vanaf dat moment weet Katharine het echt zeker: zij wil bij die wereld horen.
Katharine Graham (1917 – 2001) behoeft eigenlijk geen introductie in medialand. Ze was niet alleen journaliste maar ook de vrouw van Phil Graham, die ze na hun kennismaking aan een studievriendin beschrijft als “woest aantrekkelijk, briljant, charismatisch, innemend en met de juiste mix van intellectuele, lichamelijke en sociale aantrekkingskracht.” Verder was ze een graag geziene society-gast en -gastvrouw. Maar haar uiterlijk zo opgewekte man Phil is manisch depressief, een ziekte die niet wordt onderkend en dus ook niet behandeld. In een van zijn zware depressies pleegt hij zelfmoord.
Vanaf dat moment verandert Katharine. Ze neemt de leiding op zich van The Washington Post. Ze ontmoet alle belangrijke politieke figuren ter wereld, laat via de krant haar stem horen en wordt op die manier een van de meest invloedrijke en charismatische vrouwen die de media ooit hebben voortgebracht.
Katharine Graham komt over de vloer bij de Kennedy’s, bij de presidenten Lyndon Johnson, Jimmy Carter, Ronald Reagan en Bill Clinton en ze raakt bevriend met prinses Diana en Bill Gates.
Waarom iemand, die zo in de belangstelling staat, haar autobiografie gaat schrijven en dat niet aan een ghost writer overlaat? Graham heeft er duidelijke redenen voor. Niemand had ooit eerder het verhaal verteld van de zelfmoord van haar echtgenoot en zij vond dat zij dat zelf moest doen. Phils goede eigenschappen waren legendarisch. Maar niemand schreef ooit over hem. Niemand anders dan zij kende de in de grond vrij onzekere Phil Graham zó goed. Het stel kreeg vier kinderen. Ze waren gelukkig met elkaar, met hun gezin en, last but not least, met de krant. Haar boek moest vooral Phil recht doen.
Na Phils zelfmoord, staat de wereld stil. Ze is een weduwe van 46 jaar en heeft een gezin met vier kinderen. Vanaf dat moment herinnert brengt ze het motto in praktijk dat haar op de middelbare school dagelijks was voorgehouden: Recht je rug bij rampen, rond af in stijl.
Katharine Graham recht haar rug. Ze leidt The Washington Post. Ze brengt corruptie en politieke schandalen in de openbaarheid, haar vriendschappen met politici ten spijt. Daarmee was ze een voorbeeld en een inspiratiebron voor iedereen binnen de journalistieke wereld. Nu, veertien jaar na haar overlijden, is ze dat nog steeds. Daarmee is ook de vraag beantwoord waarom Linda-boeken nu nog komt met de vertaling van deze autobiografie, die overigens in 1998 werd bekroond met de Pulitzerprice for biography or autobiography.
Neem deze Persoonlijke geschiedenis mee op vakantie en duik er in onder. Lees er niet hapsnap in. Want Katharine Graham komt met een dusdanige hoeveelheid aan namen en personages dat de kans bestaat dat je als lezer de weg kwijt raakt. Intro-schrijver Matthijs van Nieuwkerk – groot liefhebber van dit boek – verklaart die hoeveelheid aldus:
“Namen, heel veel namen. Misschien wel vijftig. Die hoef je echt niet allemaal te onthouden, maar gelukkig worden ze wel genoemd. Katharine Graham doet dat, denk ik, vanuit de moederlijke zorg niemand in deze geschiedenis over te slaan.”
Een boeiend, interessant en vol vaart geschreven boek. Meer dan aanbevolen.
—
Eerder verschenen op LeesKost
