Derde Helen Grace is pageturner van formaat
[Recensie] Het boek begint heftig en kil: Ruby, een jonge vrouw wordt wakker in een koude, donkere kelder. Ze heeft geen idee hoe ze daar is terecht gekomen of wie haar kidnapper is. De nachtmerrie begint.
Helen Grace, politie inspecteur in Southampton, krijgt de zaak. Helen is een door de wol geverfde rechercheur die van motorrijden houdt, maar te maken heeft met persoonlijke problemen. Al snel krijgt ze nog een zaak: op het strand is het lichaam van een jonge vrouw gevonden, begraven in het zand. Ze blijkt al geruime tijd dood, maar is nooit als vermist opgegeven. En het enge: haar familie heeft gewoon sms’jes van haar ontvangen en ze heeft getweet. Iemand heeft gedaan alsof het slachtoffer nog in leven was. Het zet de zaak gelijk op scherp: deze dader is gestoord, slim en vindingrijk. Een dodelijke combinatie. Heeft deze zaak met de ontvoering van Ruby te maken?
Fysieke gelijkenis
Tijdens het onderzoek stuiten Helen en haar team al gauw op meer overblijfselen van jonge vrouwen op het strand. Allen blijken vermist en lijken fysiek erg op elkaar: zwart haar, blauwe ogen en allen hebben een tattoo van een blauw vogeltje. Forensisch onderzoek toont aan dat de slachtoffers zijn doodgehongerd, en dat ze bijna blind waren. Conclusie: de meisjes zijn vastgehouden in een kelder en Ruby is waarschijnlijk het volgende slachtoffer. Helen zet alles op alles om haar te vinden.
Het moordonderzoek wordt belemmerd door corruptie binnen het team en of dat nog niet alles is, wil Helens meerdere haar eruit werken.
Intussen is Ruby niet van plan zich als een mak schaap naar de slachtbank te laten leiden en probeert ze te ontsnappen. Maar hoe vindingrijk ze ook is, haar kidnapper is haar steeds te slim af. De vraag die Ruby bezighoudt: wie is die Summer waar haar ontvoerder het steeds over heeft en wat is de betekenis van het poppenhuis?
Britse crimeseries
M.J. Arlidge schrijft al vijftien jaar voor verschillende Britse crimeseries. Zijn thrillerdebuut Iene Miene Mutte in 2014 werd lovend onthaald. Pluk een roos is het derde boek met Helen Grace in de hoofdrol.
Pluk een roos is snel geschreven, nagelbijtend spannend, met korte hoofdstukken. Hierdoor vergeef je het de auteur dat hij vrij weinig doet aan karakterontwikkeling. Natuurlijk, hij gaat wat dieper in op de hoofdpersonen, maar het karakter van bijvoorbeeld de kidnapper wordt niet echt uitgediept. Je leert de personen in het verhaal niet echt ‘kennen’. En dat is jammer. Gelukkig blijft het boek, mede door de verschillende verhaallijnen en de vaart die er in zit, spannend tot het eind. Om heel eerlijk te zijn: ik kan niet wachten op de volgende ‘Helen Grace’.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leeslub van Alles
