"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Pussy Album

Woensdag, 7 september, 2016

Geschreven door: Stella Bergsma
Artikel door: Istvan Kops

Gedetailleerde beschrijving van de deconstructie van een mens

Niet lullen, maar poetsen, zou het levensmotto van Eva van Liere, de hoofdpersoon in Pussy Album kunnen zijn. Eva, alcoholiste en seksverslaafde, houdt niet van voorspel en gepraat, er moet meteen GENEUKT worden. Geneukt met hoofdletters. In volstrekte delirium. Al het andere is maar bijzaak en ingewikkeld gedoe. Ze is niet kieskeurig wat betreft haar partnerkeuze. Zo lang de man in kwestie maar een lul heeft. Zo bezien is de eerste zin van deze bespreking eigenlijk niet helemaal correct, maar… enfin.

Wie op grond van het voorgaande te maken denkt te hebben met een plat boek zou in eerste instantie gelijk kunnen hebben, maar bij nadere beschouwing het boek toch wel wat te kort doen. Eva drinkt en neukt namelijk met een bepaald doel. Ze wil zichzelf compleet de zelfvernieling in helpen. Onder haar voortdurende en steeds ernstiger wordend delirium gaat een oneindig verdriet schuil. Het verlies van een geliefde die ze door eigen toedoen van zichzelf heeft vervreemd. Jaja, het bekende schuldgevoel. De vraag is wel of die diepere laag door elke lezer wordt opgepikt en als dat zo is of dat naar waarde wordt geschat. Want het is soms wel erg veel van het goede (of beter gezegd van het slechte) wat er allemaal gebeurt.

De scenes waarin Eva haar dronkenschap beleeft duren maar voort, eigenlijk zijn de momenten waarop ze helder is niet meer dan intermezzo’s in het verhaal. Op dat soort momenten krijgen we een schim van haar vroegere zelf te zien toen ze nog redelijk leek te functioneren. Zelden zal de deconstructie van een mens zo intens zijn beschreven. Soms hangt het wel wat erg veel op zelfbeklag. Wat bijvoorbeeld te denken van een zin als: “Ik hou van het leven, maar wederzijds is het niet”, of “Soms denk ik dat de aarde leegloopt en ik alleen achterblijf” en dan zijn we nog maar twee pagina’s ver! Erg subtiel is het allemaal niet (maar goed, wat wil je met een boek waarvan het motto luidt: “Ik hoop dat je sterft aan dit boek”). Vergelijkingen naar de anarchistische schrijver Charles Bukowski liggen bovendien voor de hand.

Het levert soms echter ook scenes op die hallucinant zijn en verrassend genoeg prachtige taalkundige passages oplevert. Stella Bergsma schept een dronkemansvocabulaire die een sterke beeldkracht heeft en die soms zowel poëtisch en pathetisch aanvoelt. Het resultaat mag er zijn. Sommige zinnen zijn echt de moeite waard om nog eens terug te lezen of op zijn minst even te savoureren

Boekenkrant

Eerder verschenen op https://dutchliteraturejunkie.wordpress.com


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Pussy album