"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Rainfall

Maandag, 1 juli, 2019

Geschreven door: Max Schoolenberg
Artikel door: Carlita Van Rossum

Het is sprookjesachtig, luguber en fantasievol

[Recensie] In Rainfall, een klein gehucht in Minnesota, lijken de jaren zich aaneen te rijgen zonder dat er veel verandert. Maar schijn bedriegt; er is van alles gaande onder de oppervlakte, al willen de meeste bewoners daar niet bij stil staan. Ze hebben leren leven met de geheimen van Rainfall. Ellie en Nate, twee tieners die opgroeien in problematische gezinnen, bemerken dat Rainfall een duisternis herbergt die van invloed is op alles en iedereen. Wanneer hun paden kruisen, lijkt er een verandering op komst. Maar niet iedereen zit te wachten op verandering en de duistere schaduw die over Rainfall hangt zeker niet. Ellie en Nate gaan de strijd aan met het Onbekende en daarmee met de angst in zichzelf. Ze weten echter nog niet met welke kracht ze te maken krijgen.

Rainfall is een duizelingwekkend boek vol mysteries en verhalen dat zich in een tijdsbestek van pakweg een eeuw afspeelt. Max Schoolenberg, die net zo zeer een mysterie is als zijn boeken, beschikt over een lading fantasie die hij opentrekt en beetje bij beetje over de lezer uitstort. Vervolgens moet deze enorm veel informatie opslaan om de rode draad van alle afzonderlijke verhalen te kunnen blijven volgen.

Max Schoolenberg is een begenadigd verteller, die Rainfall zo kleurrijk beschrijft, dat je er een tekening van zou kunnen maken (een bijgevoegde plattegrond was een pré geweest). Er komen vele personages langs die de schrijver ook nog allemaal uitdiept; dit maakt Rainfall boeiend, maar zorgt tegelijkertijd ook voor verwarring. Want wie moet je onthouden en wie kan je zien als een terloopse voorbijganger? Je wordt daarover als lezer heel lang in het ongewisse gelaten. Pas als je over de helft van het boek heen bent, begin je een beetje zicht te krijgen op wat er nou precies gaande is in Rainfall. En pas aan het einde van het boek ben je in staat om bepaalde hoofdstukken uit het begin van het boek te kunnen duiden.

Het formaat van Rainfall schrikt af, vooral als je de kleine letters ziet op de volgeschreven 615 pagina’s. Naar mijn mening had het verhaal ook verteld kunnen worden in minder woorden en dan had je ook wat sneller geweten waar het naar toe gaat. Nu vergt het best wat doorzettingsvermogen om verder te lezen. Tegelijkertijd zie je als lezer ook terug wat een talentvol schrijver Max Schoolenberg is, die al twee andere boeken heeft uitgebracht terwijl hij (dat is een veronderstelling, aangezien er weinig van hem bekend is) nog piepjong is, gezien zijn slotwoord. Er komen verschillende thema’s aan bod zoals angst, liefde, gevaar, erbij willen horen en voor jezelf opkomen. Zonder te willen verklappen waar het naar toe gaat, heeft een bepaalde scene aan het eind me ook echt ontroerd. Dat zegt iets over de kracht van woordkeuze en het creëren van sfeer; Max Schoolenberg heeft dit goed in de vingers.

Boekenkrant

Wat jammer is, is dat het manuscript niet goed is geredigeerd. Ik kwam talloze typefouten tegen, die afleiden van het verhaal omdat bijvoorbeeld een zin door het vergeten van een woord niet meer klopte. Ook het herhalen van bepaalde beschrijvingen, zoals dat iemand ‘bromt’ in plaats van gewoon iets ‘zegt’, vond ik op een gegeven moment storend.

Rainfall is een boek wat je niet binnen een bepaalde tijd uitgelezen wil hebben, daarmee doe je het tekort. Het is sprookjesachtig, luguber, fantasievol en toch herkenbaar door de gevoelens en belevenissen van de sympathieke hoofdpersonages. Het is zeker een boek dat ik nogmaals zou willen lezen.

Ik had het vier sterren gegeven als het minder dik, minder chaotisch en minder taalfoutjes had bevat. Maar voor fantasie, enorm schrijftalent en het opwekken van nieuwsgierigheid naar wat deze schrijver nog meer kan, krijgt Rainfall 3 ½ ster.

Eerder verschenen op Perfecte Buren