Een lekker boek voor tussendoor
[Recensie] In dit derde deel met Diego en Tara in de hoofdrol gaat het verhaal verder daar waar Casa Familia eindigde. Diego die niet lekker in z´n vel zat en op zoek ging naar wat ie met zijn leven wilde gaan doen. Het is nu negen maanden geleden dat Diego alles achter zich liet om zijn roots te vinden in Mexico. Wanneer Tara hoort dat hij wordt vermist hoeft ze niet lang na te denken. Hun werkrelatie is tot een hechte vriendschap uitgegroeid en dat ze al die maanden niets van Diego heeft gehoord zit haar behoorlijk dwars. Ze hebben samen al zoveel meegemaakt en hun band is zo speciaal, ze is dit hun vriendschap verschuldigd. En dus pakt ze de eerste de beste gelegenheid aan om naar Mexico af te reizen.
Jay Jennings gaat nog één keer undercover. Ditmaal om zaken af te ronden en tijd vrij te maken voor zijn gezin. Het werk dat hij doet is zwaar en niet zonder gevaar. Ditmaal heeft hij hulp nodig en benadert Tara. Zij is dé persoon om hem te helpen. Dat hun bestemming Mexico betreft komt haar wel heel goed uit. Wellicht kan ze meteen Diego gaan zoeken?
De Nederlander Koos Korevaar staat eenzaam aan de top van een van de meest beruchte motorbendes ter wereld. De Escorpiones hebben onder zijn bikkelharde leiding hun tentakels overal uitgespreid en verdienen goud geld met drugshandel en andere criminele activiteiten. De club bestaat nu vijftig jaar en dat moet uitbundig worden gevierd met veel vuurwerk. Nou, dat vuurwerk kan hij krijgen!
Pagie heeft een vlotte, laagdrempelige schrijfstijl die veel lezers zal aanspreken. Door gebruik te maken van menselijke en herkenbare personages, geen te ver gezochte scenario’s en een aanspreekbare verhaallijn weet ze het gehele verhaal te boeien. Ze gebruikt leuke toevalligheden om het verhaal tot stand te brengen en weet de snelheid goed vast te houden. Het is geen moeilijk te volgen boek, soms weet je op voorhand al wat er gaat gebeuren. Toch heeft Pagie van Rio Grande een lekker verhaal weten te maken al redt ze het qua spanning niet ten opzichte van voorganger Casa Familia. Knap is dat ze een geloofwaardige motorbende heeft neergezet die zich heeft gevestigd in een filmische omgeving waarvoor de lezer niet veel fantasie nodig heeft om die te visualiseren. Ook de rollen van de betrokken kinderen spreekt aan, dat is allemaal zeer aannemelijk en met momenten zelfs schrijnend. Zo heel ver van de waarheid ligt dit allemaal niet.
Bij aanvang van het boek is er sprake van veel beginnende verhaallijnen en namen. Op pagina 48 was mij al duidelijk wat er aan de hand was. Jammer? Nee, niet per se. De kleine Chico is dusdanig innemend en echt dat je dat al snel vergeet. Wat wel opviel is dat Pagie, meer dan in haar vorige boeken, erg veel aandacht schenkt aan details die niets/niet veel inhoudelijk toevoegen aan het verhaal. Ze zijn sfeerbepalend, dat wel, maar niet in deze hoeveelheid. Want bijkomend effect is dat ze afleiden van het verhaal. Waar ging het ook alweer over?
Door de uitgebreide aandacht voor de sfeer, setting en details komt het verhaal moeizaam echt op gang en is er de eerste 150 pagina’s geen sprake van echte spanning. Het is puur doordat de personages aanspreken en de interesse is gewekt dat je blijft lezen. Ook de voorgeschiedenis uit de voorgaande boeken speelt daarin een rol, je wilt weten hoe het de twee verder gaat. Pagie heeft dus zeker twee interessante personages neergezet die meer dan de moeite waard zijn om te volgen.
Rio Grande is een alleraardigste thriller geworden die de vorige delen qua spanning niet overtreft. Wél is de verdieping achter de menselijke tragedies harder, rauwer en echter, en heeft Pagie duidelijk veel moeite gedaan met de research. Complimenten daarvoor.
De plot is geen verrassing maar wél explosief maar jammer genoeg eindigt deze vervolgens wat mager in een epiloog-achtige sfeer met een open einde waarin het niet moeilijk lijkt om te raden wat er vooral met Tara gaat gebeuren. Het is vooral te danken aan de fijne schrijfstijl in combinatie met de personages die dit boek maken, de details van het verhaal zijn daaraan ondergeschikt deze keer. Wellicht dat een volgend deel daarin weer sterker naar voren komt want de verhalen die Pagie schrijft hebben veel in hun mars. Rio Grande is een lekker boek voor tussendoor. 3 sterren
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
