"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Roelant meets ... Aloka Liefrink & win een gesigneerd exemplaar 'Solovlucht'

Dinsdag, 15 december, 2020

Geschreven door: Aloka Liefrink
Artikel door: Roelant de By

 

Bijzonder hartelijk word ik ontvangen door Aloka en haar echtgenoot in hun huis in Tiel. Haar nieuwe boek, Solovlucht, gaat over de belevenissen van een geadopteerd meisje uit India in haar nieuwe vaderland België. Aloka is zelf eveneens als adoptiekind vanuit India naar België gekomen.

De vrouw die de deur voor mij open doet, is een prachtige verschijning die praat met een typisch Vlaamse tongval. Ik begin ons gesprek meteen met een ontboezeming.

Roelant: ‘Aloka, wat een prachtig en heftig boek!’

Aloka: [we lachen beide] ‘Het is een psychologische thriller, maar er zitten zeker dingen in die ik zelf heb meegemaakt. Mijn uitgever, Sandra van Hamley books, zegt dat het een misdaadroman is omdat er zoveel misdadigheden in gebeuren.’

Roelant: ‘Zeker, maar het is ook behoorlijk schokkend!’

Aloka: ‘Met dit boek ben ik vijf jaar geleden begonnen. Ondertussen wel andere dingen geschreven natuurlijk. Maar juist dit boek heeft heel veel tijd van mij gevraagd.’

Roelant: ‘Je hebt het eerst in eigen beheer uitgegeven. Pas onlangs ben je toegetreden tot de Hamley-stal en is het boek, met een prachtige nieuwe cover, opnieuw uitgebracht.’

Aloka: ‘Met de overstap naar Nederland wist ik eigenlijk helemaal niet goed waar ik naartoe moest. Ik kwam van uitgeverij Houtekiet, in België, maar die hadden geen verdeelpunten in Nederland.’

Roelant: ‘Dus je woont nog niet zo lang in Nederland?’

Aloka: ‘Klopt, pas sinds 2016. Toen ben ik vanuit België eerst naar Nijmegen verhuisd.’

Roelant: ‘Vanwege de liefde?’

Aloka: [lachend] ‘Nee, mijn adoptievader kwam uit Nijmegen. Ik had zoiets van, als mijn leven zich daar ooit toe leent, dan ga ik de overstap maken die mijn vader heeft gemaakt destijds, van Nederland naar België, maar dan andersom. Een kleine vijf jaar geleden moest ik een keuze maken. Dan komt er een combinatie van nood en een wens die er al was. De mentaliteit hier in Nederland sprak me altijd al aan.’

Roelant: ‘Dat verschil merk je goed hier?’

Aloka: ‘Ja, ja. Er zijn veel mooie verschillen ook. België heeft heel veel mooie kwaliteiten, maar ook Nederland. Wat mij vooral heel erg opviel was dat het openbaar vervoer hier totaal anders is. [we beginnen spontaan beide te lachen] Geen overheid gerelateerd verhaal. In België is dat voor iedereen gelijk voor de wet. Maar aan de andere kant is het ook zo dat de geneeskunde hier anders in elkaar zit. De huisvesting, dat soort dingen, dat zijn compleet andere verhalen hier.’

 width=

Roelant: ‘Dat openbaar vervoer fascineert me. Dát verschil noem je als eerste.’

Aloka: ‘Inderdaad, omdat ik daarvan afhankelijk was. Daar dacht ik oh, lekker treinen tussen Nederland en België, de boekenbeurs en dan weer terug naar Nijmegen met dezelfde lijn. Maar ik was zeven uur onderweg of zo. Dat was mijn eerste ervaring. In de beginperiode moest ik nog spullen ophalen of vriendinnen bezoeken, maar dat was plots allemaal niet zo vanzelfsprekend meer. En naast de slechte verbinding is het OV in Nederland ook veel duurder dan in België. In België is dat overheid gerelateerd.’

Roelant: ‘En in Nederland is dat geprivatiseerd en daardoor veel duurder omdat er winst gemaakt moet worden. Maar goed, je boek speelt zich geheel af in België.’

Aloka: ‘Net als de hoofdpersoon in mijn boek ben ik na mijn geboorte enkele maanden in een weeshuis in India geweest alvorens ik door een Vlaams-Nederlands echtpaar geadopteerd werd.’

Roelant: ‘Hoe was dat voor jou in je jeugd?’

Aloka: ‘In het begin was dat vanzelfsprekend. Je weet niet anders. Mijn vader zei ons, mij en mijn broertje die ook geadopteerd was, dat het geen zin had om onze achtergrond te verloochenen. Het is gewoon zo dat wij jullie naar hier hebben gehaald in de hoop jullie een beter leven te geven.’

Roelant: ‘Het anders gekleurd zijn, voelde je je wel eens gediscrimineerd?’

Aloka: ‘Oh ja, en zeker in het gebied waar ik in België opgegroeid ben, heb ik heel veel te maken gehad met pesterijen. Zowel van leerlingen als van leerkrachten. Dat maakt dat als je thuis dat zelfbeeld ook niet mee krijgt, zeker door zo’n erg wankele adoptie moeder, je nóg meer je capaciteiten een vraag gaat stellen: ik kan dus ook niets op school, ik kan geen sociale contacten onderhouden, ik kan eigenlijk niks.’

Roelant: ‘Best veel autobiografische elementen zitten er dus in het boek.’

Aloka: ‘Elke schrijver gebruikt volgens mij autobiografische elementen en als je leven een loutering was, dan is dat een mooie inspiratiebron.’

Roelant: ‘Jeetje, en ook al die seks?’

Aloka: [lachend] ‘Als je dat seks kunt noemen.’

Roelant: ‘Voor die mannen was dat het wel. Jouw hoofdpersoon voelde zich meer een meewerkend voorwerp, of nee… lijdend voorwerp moet ik zeggen.’

Aloka: ‘Ja, lijdend voorwerp is een beter woord. Initieel beleefde Savarana nog een bijzonder relatie verhaal van zeven jaar, maar dat leende zich niet in de techniek van dit verhaal. Het zou vertragend werken voor de lezer. Maar als je erover nadenkt, kan het ook bijna niet anders. Savarana heeft geen sterke achterban en heeft ook nog eens niet de kans gehad om de juiste therapieën te volgen. Dan ga je in het wilde weg de wereld in. Een vaderfiguur die je heel jong verliest, zoek je dan bewust of onbewust in partnerrelaties. Relaties waarin je gedomineerd kunt worden en dat soort dingen. En dan te bedenken dat een biologische moeder alles doet om jou een heel goed leven te geven en kansen te geven in het westen, maar ze weet niet hóe die kansen zijn en bij wie je terecht komt. Hoe die kansen kansloos kunnen worden.’

Roelant: ‘Je bent zelf geadopteerd, zou jij zelf ook kinderen willen adopteren? Jij bent ervaringsdeskundige.’

Aloka: ‘Ik heb heel lang met die gedachte gespeeld. Ik zou dat als geen ander kunnen begrijpen. Maar mijn leven leende zich daar niet toe. Nu is dat voorbij, die wens. Je weet ook niet welke praktijken er aan vooraf zijn gegaan en of ik wel sterk genoeg ben om de adoptieprocedure te doorstaan zoals die nu verloopt. Nu coach ik mensen die geadopteerd zijn. Daar haal ik mijn voldoening uit. Elf jaar geleden ben ik afgestudeerd als life coach en studeer nu ook verder in die richting.’

 width=

Roelant: ‘Wat houdt dat precies in, life coach?’

Aloka: ‘Dat is een therapeut die op alle fronten van het leven mensen kan verder helpen. De drie pijlers zijn: je persoonlijke ontwikkeling waar alles mee valt of staat, je relatieleven (kinderen, partner, vriendschappen, seks), en dan is de derde pijler het succes: Hoe ga ik mijn baan aanpakken, of mijn carrière uitstippelen? Het is vooral praktisch verder helpen van mensen. Je gaat eerst natuurlijk heel goed professioneel luisteren, maar daarna kijken hoe we de dingen samen kunnen oplossen. Het zijn ongeveer evenveel mannen als vrouwen die hier komen. Maar ook jongeren, zeker in deze tijd. Die zich eenzaam voelen, of een langeafstandsrelatie hebben en daar niks mee kunnen op dit moment. Het zijn nu heftige tijden, maar het zijn wel universele vragen. Nu doe ik dat in mijn eigen praktijk, hiervoor in diverse coaching functies voor bedrijven.’

Roelant: ‘Dat je zo in dat coachen zit, komt dat door je eigen ervaringen?’

Aloka: ‘Goh nee, Roelant. Ik was tien jaar toen ik al mensen wilde helpen op een therapeutische manier. Mijn levensloop was een dankbare reden om in die richting verder te studeren toen ik bijna 30 was.’

Roelant: ‘We moeten het toch even over adoptie hebben. Hoe kijk jij daar tegenaan? Adoptie zie je best vaak misgaan. In je boek laat je je hoofdpersoon zeggen dat zij er niet om had gevraagd om geadopteerd te worden.’

Aloka: ‘Wanneer de moeder Savarana als heel ondankbaar bestempeld tijdens haar prille kinderjaren, laat ik haar dat zeggen. Het is vreselijk wanneer je je steeds bewust bent van het feit dat je voortdurend dankbaar moet zijn. Dat jouw adoptieouders zoveel geld hebben moeten betalen om jou te mogen adopteren. En bij ruzie of frustratie je daar meteen mee om je oren gooien. Ik kijk daar zelf toch heel altruïstisch tegen aan. Ik vind een soort Foster Parents Plan of iets dergelijks soms veel nuttiger dan vanuit je eigen ik-drive een kind uit een heel andere habitat naar hier sleuren. Ik probeer zeker ook mijn biologische moeder te begrijpen, waar heel veel geadopteerden wél tegenaan botsen. Waarom ben ik niet gewenst? Waarom ben ik afgestaan? Het is niet eerlijk. Maar ik denk dat een moeder haar kind niet zomaar weggooit of wegzet naar een andere wereld. Misschien speelde mijn gezondheidsproblematiek daar een rol in. Misschien zijn er andere redenen die ik niet ken. Wie ben ik dan om
daar een oordeel over te vellen?’

Roelant: ‘Ik denk dat een moeder dat uit liefde voor haar kind doet. Ze beseft dat ze haar kind geen goed leven kan bieden.’

Aloka: ‘Ik denk dat ook. Als je dat echt niet kunt bieden, heb je geen andere keuze. Ofwel abortus. Maar dat zou ik misschien erger gevonden hebben dan dat ze mij een kans zouden geven. Ik kan over haar leven geen oordeel vellen en wil dat ook niet doen. Ik ben alleen maar dankbaar. En wat er hier in het westen gebeurd is, beschouw ik als lessen die ik nodig had. Want ik heb ook heel veel dingen op mijn pad gekregen waar ik dankbaar voor ben.’

Roelant: ‘Maar dat was wel knokken!’

Aloka: ‘Ja, iedere keer wanneer de lezer denkt dat Savarana, mijn hoofdpersoon, eroverheen is en een nieuwe keuze heeft gemaakt, kan je even op adem komen, maar vervolgens gaat het weer verkeerd. Telkens van euforie naar een heel diep dal.’

Roelant: ‘Hoe komt het toch dat het Savarana steeds opnieuw overkomt?’

Aloka: ‘Wel, ik denk dat het komt omdat zij nog niet veel inzicht heeft in de relatiekeuzes die ze maakt en waarom ze die maakt. Waarom zij steeds dat schuine pad opgaat. Als jij jezelf helemaal niet kent, je weet niet waar je rode draad ligt, waar je trauma’s zitten, dan kun je ook geen constructieve keuzes maken.’

 width=

Roelant: ‘En dan krijg je mannen op je pad, die…’

Aloka: ‘Die totaal niet deugen. Mijn vader overleed toen ik zestien was. Dan ben je nog in je volle ontwikkeling. Hij had ook het volledige hoederecht waardoor hij ook mijn enige voorbeeld was. Voor de scheiding ook al, ja.’

Roelant: ‘Bij een gesprek over adoptie zei iemand eens tegen me dat je wel heel erg zeker van je relatie moet zijn als je een kind gaat adopteren. Want als je kinderen hebt en je gaat scheiden, is dat erg. Maar als je kinderen geadopteerd hebt en je dán gaat scheiden, is dat een drama. Je schrijft, ik citeer: ‘Door de scheiding van mijn ouders had ik geen referentiekader hoe een normale relatie moest verlopen.’

Aloka: ‘Dat is ook een onderdeel dat ik in het boek wilde belichten. Ik had geen idee hoe je met ruzie om moest gaan, hoe je conflicten moest hanteren. Eerst heb je het vertrouwen moeten loslaten van zorgverleners, van mogelijke biologische ouders. Daarna moet je dat vertrouwen volledig in nieuwe handen geven van de adoptant. En als die dan geen stabiel leven hebben of geen stabiele relatie dan wordt je vertrouwen zwaar geschaad.’

 width=
Diner @Aloka

Roelant: ‘Geeft dat ook hechtingsproblemen?’

Aloka: ‘Vaak wel. Ik heb daar zelf vooral verlatingsangst aan overgehouden. Dat is een hele tijd een rode draad geweest in mijn leven en dat heb ik ook in mijn hoofdpersoon gestopt. Daarom blijft ze maar in die foute relatie hangen en die man pleasen. Dat kun je alleen maar oplossen, denk ik, door inderdaad geduldig de tijd te nemen voor jezelf en de juiste therapeuten te zoeken. Je kunt dat volgens mij niet in je eentje oplossen. Met mijn boek wil ik vooral de boodschap meegeven dat je als vrouw in principe in deze maatschappij een serieus vangnet hebt om er bovenop te komen. Om uit die klauwen te vluchten.’

Dank je wel voor dit bijzonder gesprek, Aloka.

Roelant
Perfecte Buren

Als klap op de vuurpijl kreeg Roelant een gesigneerd exemplaar Solovlucht mee van Aloka om te verloten. Dus wil jij graag een extra pakje onder de kerstboom waag dan je kans.

  • Deel dit bericht op je tijdlijn, doe dit openbaar en tag Perfecte Buren
  • Lid zijn van onze besloten groep op Facebook is een must. Nog geen lid? Dat fiks je in één KLIK
  • Stuur een mail naar redactie@perfecteburen.nl – doe dit voor dinsdag 22 december 8.00u – met in het onderwerp ‘Openbaar gedeeld op mijn Facebook’
  • Zet in de mail je adresgegevens en je gebruikersnaam op Facebook
  • Extra kans – Abonneer je op onze nieuwsbrief[mailpoet_form id=”1″]

 

Eerder verschenen op Perfecte Buren.

Boeken van deze Auteur:

Solovlucht