Het derde boek van Annette van Luyk, De Bucketlist, is lastig om in een bepaald hokje te stoppen. Er staat ‘relax’ en ‘roman’ op, maar dat dekt niet helemaal de lading. In de filmwereld is daar wél een term voor: de Road movie. Het hoofdpersonage is continu op reis en beleeft vervolgens allerlei avonturen. Enkele voorbeelden van Road movies zijn Easy Rider en Thelma and Louise. In De Bucketlist doet Annette van Luyk precies hetzelfde. De voorkant van het boek is prachtig. Je ziet twee handen die de wereldbol voorzichtig vasthouden terwijl er diverse vliegtuigen omheen cirkelen. Ik ontmoet Annette in haar Nederlandse pied-a-terre en complimenteer haar met de cover.
Annette: ‘Ja, ik ben zelf ook heel tevreden met de omslag. De vormgever van Ellessy is erg goed. Die handen symboliseren het geschenk dat Jaap aan Diana geeft: de wereldreis. Die vliegtuigen geven mijn verleden als stewardess en purser aan waardoor ik praktisch overal ter wereld ben geweest. Ik heb twintig jaar bij de KLM gevlogen en ben dol op reizen. En dat avontuurlijke past ook bij me. Dat vind ik leuk om over te schrijven. Een avontuurlijke roman zou je het kunnen noemen.
Roelant: ‘Jouw boek heeft een prachtig uitgangspunt. Een welgestelde man laat bij zijn dood zijn nieuwe vriendin (ze kennen elkaar twee jaar) een wereldreis met een opdracht na. Ze wordt uitgenodigd om tien plekken in de wereld te bezoeken om uiteindelijk haar erfdeel te verkrijgen en er tevens achter te komen wat voor een man haar vriend was. Want er blijken nogal wat dingen te zijn waar zij geen weet van had.’
Annette: ‘Op deze manier kon ik mijn reiservaringen in diverse landen erin verwerken. Ook heb ik gebruik gemaakt van de Facebookgroep Wereldvrouwen. Deze is voor vrouwen die over de hele wereld wonen of vrouwen die veel reizen. Na een oproep van mij in die groep heb ik meerdere verhalen opgestuurd gekregen. Daar heb ik er twee van uitgepikt die ik gebruikt heb voor dit boek.’
Roelant: ‘Jouw boek leest als een film, herken je dat?’
Annette: ‘Als ik schrijf, denk ik ook in beelden. Momenteel zijn er ook concrete plannen om van mijn eerste boek, Een Perfecte Illusie, een film te maken. Een bekende acteur en scenarioschrijver is hier al bij me geweest om erover te praten. Hij wil graag het scenario schrijven. Als we de hoofdpersoon iets ouder maken, zou Monique van der Ven die rol misschien kunnen spelen. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn. Het gaat nog jaren duren zoiets. Reken maar op vier à vijf jaar. Maar de interesse is heel serieus. Een verfilming is altijd mijn grote wens geweest. Sommige scènes spelen zich af in Ghana. Het leek me lastig om daar te filmen. Oh, geen probleem, zei hij, dat valt allemaal te regelen, we hebben goede contacten in Zuid-Afrika. Die scènes kunnen we daar filmen. Er zijn genoeg acteurs die ook Engels spreken. Hij zag daar geen bezwaren. Als het allemaal door zou gaan, lijkt het me erg leuk om ook bij de opnamen te zijn. Ik heb vroeger wel eens geacteerd, misschien zit er dan ook een heel klein rolletje voor mij in. [lachend] Dat zou wel heel leuk zijn. Wie weet?’
Roelant: ‘Je komt uit Den Haag?’
Annette: ‘Klopt, geboren en getogen. In Utrecht heb ik culturele antropologie gestudeerd. Daarna in Amsterdam een doctoraal communicatie. Mijn interesse voor andere culturen is er altijd al geweest. Ook tijdens mijn werk als stewardess en purser heb ik me op mijn reizen vaak beziggehouden met de lokale bevolking. Ik werd door wildvreemde mensen op straat uitgenodigd om bij hen te komen eten. Achteraf denk je dat je zoiets tegenwoordig niet zo snel meer zou durven en doen. Maar vroeger ging ik, als ik er een goed gevoel bij had, gewoon op een dergelijke uitnodiging in. Gelukkig is het altijd goed gegaan. Ik ben ook met een Libanees getrouwd geweest. Heel internationaal. Na mijn studie wilde ik eigenlijk zomerstewardess worden. Dat had je toen nog. Gewoon, omdat ik dat leuk vond en om wat van de wereld te zien. Uiteindelijk ben ik aangenomen voor een normaal contract met het idee om dat een jaartje te doen. Mijn plan was om achter de schermen bij de televisie te gaan werken. Dat was ook mijn afstudeer richting, massamedia. Maar dat is toen niet gelukt. En bij de KLM kon ik heel snel carrière maken. Na een paar jaar was ik assistent purser, een jaar later Europa purser, en weer een paar jaar later was ik senior purser en toen ben ik gewoon gebleven. Tot veertien jaar geleden. Inmiddels had ik twee kinderen en was ik gescheiden van mijn Libanese man. Ik had goede afspraken met hem dat wanneer ik moest vliegen, de kinderen bij hem waren. Dat ging een paar jaar goed. Maar bij de KLM werd het steeds moeilijker om invloed op je rooster te krijgen. Mijn zoon en dochter waren toen net in de puberleeftijd. Pubers kun je wel één dag alleen laten, maar niet een paar dagen achter elkaar. En ik had ook geen opvangnet van ouders of zo. Kortom, toen ben ik gestopt en teammanager geworden in de thuiszorg.’
Roelant: ‘Dat is wel heel wat anders.’
Annette: ‘Héél wat anders en ik vond het helemaal niks. Ik zat van negen tot vijf op kantoor. Dat was ik nooit gewend geweest. Ik heb het zes jaar volgehouden. Ik was een alleenstaande moeder en er moest geld op de plank komen. Op een gegeven moment hield ik het echt niet meer vol door alle bezuinigingen in de zorg en heb me ziek gemeld. Maar dat werd niet geaccepteerd! Inmiddels had ik mijn huidige man leren kennen en die werkte bij de vakbond. Die zei gelijk: dit is absurd. Hij is gaan praten met mijn leidinggevende en heeft er een mooie afvloeiingsregeling uit gekregen voor me.’
Roelant: [lachend] ‘Hij mocht blijven.’
Annette: ‘Ja, hij mocht blijven. Net als ik is hij ook heel reislustig. Hij komt uit Rotterdam maar droomde er vroeger van om naar Hawaï emigreren waar hij familie heeft. Voor De Bucketlist heb ik Hawaï ook gebruikt. Maar dat vond ik veel te ver. Toen zijn we op een compromis uitgekomen: Zuid-Italië. Nu hebben we een latrelatie en dat bevalt ons erg goed. Toen twee jaar geleden Italië in zo’n strenge lockdown ging, heb ik hem bijna drie maanden niet gezien, dat was minder. Hij heeft toen wel acht keer een vlucht geboekt die elke keer werd geannuleerd. Toen Italië een heel klein beetje open ging, ben ik in de auto gestapt met de honden en daar naartoe gereden.’
Roelant: ‘Wat me opviel in De Bucketlist is dat je tot vier keer toe jouw hoofdpersoon laat verzuchten in hoeverre een mens zijn partner kent. Ik noem er een paar: ‘Ik wist niet wat hij uitspookte als hij op zakenreis was.’ ‘ik moet dit even laten bezinken. Vorig jaar notabene? Ik wist niet eens dat je dáár was.’ ‘Ben je niet een egoïstische klootzak met een dubbele agenda?’ ‘Wat deed hij die avonden als hij geen afspraak voor zijn werk had?’
Annette: ‘Zij loopt tijdens haar reis elke keer tegen nieuwe dingen aan waarvan ze niks wist. Met mijn huidige man ben ik nu bijna tien jaar samen. Dan heb je daarvóór toch al een heel leven achter de rug en er komen soms nog steeds dingen opduiken die je niet wist van elkaar. Dat is logisch als je elkaar op latere leeftijd ontmoet.’
Roelant: ‘Op Facebook heb je al het thema van jouw volgende boek gedeeld. Het is een waargebeurd verhaal zeg je. En het wordt een thriller. Kun je daar iets meer over vertellen?’
Annette: ‘Het is waargebeurd, maar ik ga het als roman opschrijven, want ik wil wel de vrijheid houden om er mijn eigen interpretatie aan te geven en om dingen te veranderen. Ik wil er een goed leesbare, spannende roman van maken. Het gaat over een vrouw die ik heb leren kennen via diezelfde groep wereldvrouwen van Facebook. Deze vrouw is in een extreme sekte opgegroeid. Een bizar verhaal dat zij aan nog maar weinig mensen heeft verteld. Op haar veertiende is ze gevlucht en heeft ze wekenlang in de bossen overleefd. Daarna kwam ze in kindertehuizen terecht. Maar toen ze achttien werd is ze gekidnapt door de sekteleden. Uiteindelijk lukte het haar om te vluchten naar het buitenland, waar ze een nieuw bestaan heeft opgebouwd. Ik ben schrijver, dus ik dacht: hier kan ik een mooi boek over schrijven. En zij wilde graag dat haar levensverhaal verteld zou worden. Het is heel bijzonder dat zij tegenwoordig zo goed kan functioneren na alles wat ze heeft meegemaakt. Ik ben erg geïnteresseerd in sekten en heb daar al best veel boeken over gelezen. Ook heb ik contact gezocht met psychologen en psychiaters die met dit soort slachtoffers werken. Zij geven mij advies hoe ik gevoelige onderwerpen het beste kan behandelen. Maar goed, [lachend] dat boek is nog in de maak.’
Roelant: ‘Tot die tijd kunnen we genieten van deze Road movie in boekvorm, De Bucketlist. Dank je wel voor dit gezellige gesprek.
Roelant
Perfecte Buren
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
