"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Roelant meets ... B.A. Paris

Donderdag, 23 april, 2020

Geschreven door: B.A. Paris
Artikel door: Roelant de By

 

B.A. Paris’ geplande trip naar Nederland om de promotie van haar nieuwe boek, Het Dilemma, in te luiden, en tegelijkertijd het huwelijk van haar dochter, die in Nederland woont, bij te wonen, is door de huidige Corona crisis helemaal afgeblazen. Mijn interview met haar vindt plaats over de telefoon en via FaceTime. Het gesprek gaat meteen over Nederland.

BA: ‘Ik ben dol op Nederland. Twintig jaar geleden heb ik er ruim vier jaar gewoond met mijn gezin. In Den Haag. Dat was een geweldige tijd. Mijn dochters vonden het er ook heerlijk. Eén van mijn dochters woont nu in Amsterdam en staat op het punt om te trouwen met een Nederlandse man. Helaas moet door de crisis alles uitgesteld worden. Het zijn moeilijke tijden.’

Roelant: ‘Zeg dat wel. Je bent in Engeland geboren? Uit een groot gezin?’

BA: ‘Ja, een stukje ten zuiden van London ben ik geboren. Ik heb vier broers en een zusje. Ik zit midden tussen die broers in qua leeftijd. Ik ben naar school gegaan bij de nonnen, een convent school. Na mijn schooltijd heb ik enkele jaren in London gewerkt bij een bank. Toen ik 21 was, vroeg ik overplaatsing aan naar een filiaal in Parijs. Dat zou oorspronkelijk voor één jaar zijn, maar ik ben niet meer teruggegaan. Ik heb daar mijn man ontmoet. Hij kwam uit Schotland en liep destijds stage bij dezelfde bank. We zijn al 37 jaar samen. Op die paar jaar in Den Haag na, zijn we altijd in Frankrijk blijven wonen. Hier hebben we ook onze vrienden. Twee jaar geleden zijn we terug naar Engeland gegaan om dichter bij mijn ouders te zijn. Die zijn op leeftijd en niet erg fit meer. Het is fijn om nu een beetje voor ze te kunnen zorgen. Mijn man en ik hebben vijf dochters gekregen, die allemaal het huis uit zijn zodat we nu onze handen vrij hebben. Hun leeftijden zitten tussen de 21 en 32.’

Roelant: ‘De verhoudingen binnen een huwelijk worden op z’n kop gezet als de vrouw opeens zeer succesvol wordt.’

BA: ‘Toen de kinderen klein waren, ben ik thuisgebleven. Nu ze het huis uit zijn, is mijn man gestopt met werken en doet allerlei leuke hobby’s, terwijl ik de tijd heb om te schrijven. Zo hebben we allebei onze eigen tijd gehad.’

 

 

 width=

 

 

Roelant: ‘Die is niet helemaal gelijk natuurlijk: toen jij thuis was, had je de handen vol aan de kinderen, nu je man thuis is, heeft hij alle vrijheid.’

BA: [lachend] ‘Ja, dat is wel zo. Maar het was heerlijk om thuis te zijn voor die kinderen. Mijn man had geen enkele kans tegen zes vrouwen, hahaha.’

Roelant: ‘Je bent pas laat begonnen met debuteren.’

BA: ‘Toen de jongste tien jaar was ben ik voorzichtig begonnen met schrijven. Niet voor publicatie, maar gewoon als oefening voor mijzelf. In 2016 kwam Achter gesloten Deuren uit. Dat heeft mijn leven volkomen veranderd.’

Roelant: ‘Dat was nogal een heftig boek. In mijn notities van drie jaar geleden schreef ik er heel positief over: een beklemmend boek, niet altijd even logisch, maar wel heel boeiend en een goed slot. Hoe reageerden je kinderen op dat boek?’

BA: ‘Die vonden het heerlijk om me bezig te zien met iets waar ik zoveel plezier aan beleef. Maar toen ze het boek lazen, waren ze verbijsterd. Wat heb jij een duistere verbeeldingskracht, zeiden ze. Net als veel vrienden en kennissen in Frankrijk trouwens. Die schrokken zich een hoedje. Ik ben normaal een rustig en aardig persoon met een goed huwelijk. Maar voor een thriller is dat totaal ongeschikt en oninteressant. Niemand had verwacht dat ik zo’n gruwelijk en beklemmend verhaal zou schrijven. Domestic Noir noemen ze deze vorm van thriller ook wel. Gruwel binnenin het huwelijk en het gezin.’

Roelant: ‘Dan ben jij de koningin van de Domestic Noir.’

BA: ‘Ho, ho, er is veel concurrentie op dat gebied.’

Roelant: ‘Over concurrentie gesproken. Onlangs is het boek De Understudy verschenen dat je samen met drie andere vrouwen geschreven hebt. Dat lijkt me een pittige klus.’

BA: ‘Dat was erg leuk om te doen. Sophie Hannah kwam met het idee, en Claire Mackintosh, Holly Brown en ik hebben dat boek samen met haar geschreven. Het gaat over vier moeders en hun vier dochters die allemaal op dezelfde toneelschool zitten. Ieder van ons kreeg een moeder toebedeeld, dat was erg grappig. Mijn personage, Bronnie, is een stille muis, houdt zelf ook van zingen en acteren, maar is altijd achter de schermen bezig met de kostuums en dergelijke. Holly Brown is Amerikaanse dus die nam Kendall voor haar rekening. Zij kon daar heerlijk allerlei typisch Amerikaanse dingetjes in kwijt. Sophie wilde Carolyn doen.’

Roelant: ‘En de alcoholverslaafde moeder met het open huwelijk was voor Claire Mackintosh?’

BA: ‘Precies. Wat bijzonder, en tevens een beetje ongebruikelijk, was dat we tegelijkertijd onze hoofdstukken schreven. Daar hadden we dan via FaceTime contact over met elkaar, want soms bestond er het gevaar van overlapping. Onze karakters moesten wel binnen het verhaal passen. De grote lijn moesten we in het oog houden. Er was een algemene outline en we bespraken hoe het verhaal zich ging ontwikkelen. Het was een heel interessante ervaring. Qua afstand zaten we ver uit elkaar. Ik woonde destijds in Frankrijk, Holly in Amerika.’

 

 width=

 

Roelant: ‘Zo’n gezamenlijk project, zou je dat wel vaker willen doen?’

AB: [aarzelend] ‘Ja, dat denk ik wel. Je leert er veel van. Ik zou nu bepaalde dingen anders aanpakken. Tegelijkertijd aan hetzelfde boek schrijven is heel moeilijk. Dat zou ik nu ná elkaar inplannen. Maar aan de andere kant zou het veel langer duren als we na elkaar zouden schrijven. Maar het was een heel leuke ervaring en ik zou het zeker nogmaals willen doen.’

Roelant: ‘Zaken die je als een rode draad in al je boeken tegenkomt, zijn de leugens die iedereen tegen elkaar verteld. Iedereen liegt.’

BA: ‘Ja, maar dat is ook veel leuker om over te schrijven. Mensen willen dolgraag lezen over geheimen en leugens. Anders moeten ze feelgoods gaan lezen. Iemand heeft weleens tegen mij gezegd dat al mijn hoofdfiguren zo verschrikkelijk zijn. Maar door die onbetrouwbaarheid krijg je juist spanning. Ik ben nooit begonnen met het oogmerk om psychologische thrillers te schrijven, dat ging zo vanzelf. Om in je boek bepaalde twists te schrijven die de lezers niet verwachten, is erg leuk. Maar ook best lastig. Lezers zijn al veel gewend en dan is het een uitdaging om ze te blijven verrassen.’

Roelant: ‘Als lezer heb ik het gevoel dat het alle kanten op kan gaan in jouw boeken. Heb jij als schrijver dat ook? Weet je precies van tevoren waar je naar toe werkt, of laat je je meenemen door de flow?’

BA: ‘Dat hangt van het boek af. Meestal heb ik wel een idee wie de slechterik is, maar dat verandert soms op het laatste moment. De twists in het verhaal komen abrupt en voeren me soms op een ander pad. Het is erg leuk voor een schrijver om daar feedback over te krijgen van lezers trouwens.’

Roelant: ‘Als we naar je eerste boek kijken, Achter gesloten Deuren, dat is een enorm succes geworden.’

BA: ‘Er zijn veel vrouwen die zich herkennen in die situatie. Ze hoeven het niet precies zo meegemaakt te hebben, maar ze kunnen het zich helemaal voorstellen. Dat is een belangrijke oorzaak van het succes van het boek. Lezers kunnen zich heel goed met de hoofdpersoon identificeren. Kijk, elk huwelijk heeft z’n ups en downs, maar iedereen doet alsof alles geweldig is. Dat is precies wat ik in dit boek gedaan heb. Wel lekker uitvergroot natuurlijk, het is fictie en het is een thriller, maar het is herkenbaar en je gaat mee in het verhaal.’

Roelant: ‘Kijken we naar je boek Breng me Terug dan valt op dat het begin een beetje lijkt op Tim Krabbé ‘s boek Het Gouden Ei. Ook hier gaat een (echt)paar tanken in Frankrijk en wanneer de man terug bij de auto komt, is de vrouw weg.’

BA: ‘Echt waar? Dat wist ik niet. Heeft ook nooit iemand tegen me gezegd.’

Roelant: ‘Het is een totaal ander verhaal, maar ik moest er wel even aan denken, vooral omdat beide boeken beginnen met de vermissing van de vrouw na het benzine tanken in Frankrijk. In jouw boek laat je de hoofdpersoon meteen in het begin al zeggen dat zijn verhaal tegen de politie grotendeels waar is, maar niet helemaal. Als lezer heb je dan meteen in de gaten dat er iets mis is met die man.’

BA: ‘Oorspronkelijk heb ik bij dat boek twee verschillende einden gemaakt. Eentje met een duister eind en een met een meer happy end. Bij het E-book konden de lezers zelf kiezen welk einde ze wilden lezen. Dat was een interessant experiment.’

Roelant: ‘Welke boeken lees je zelf graag?’

BA: ‘Ik heb net De Stille Patiënt van Alex Michaelides gelezen. Erg goed vond ik dat. Verder ben ik erg gesteld op Ken Follett. En ik ben dol op Agatha Christie. Ik heb al haar boeken gelezen. Fantastisch.’

Roelant: ‘Maar haar boeken spelen zich nooit binnen in één gezin af, geen Domestic Noir.’

BA: ‘Nee, klopt. Zij schreef pure moord mysteries. Puzzelen wie de dader is. Zelf vind ik relaties binnen een familie heel erg interessant en leuk om over te schrijven. Dat is inderdaad een ander genre thriller.

 

 width=

 

 

Roelant: ‘Vanaf je debuut in 2016 heb je elk jaar een boek gepubliceerd. Je werkt heel hard. Ben je alweer bezig met een nieuw boek?’

BA: ‘Mijn vijfde manuscript is al helemaal klaar. Ik heb het net naar de redacteur gestuurd. Dit zijn de tijden dat ik helemaal vrij ben en gewoon vakantie kan houden. Na een paar weken komt het manuscript terug en ga ik met de aantekeningen aan de slag. Het is waar dat ik flink aan het schrijven ben. En dan ben ik ook uiterst geconcentreerd. Soms komt mijn man binnen en vraagt me iets. Als hij daar later op terugkomt, zegt me dat niets. Hij vertelt me dan zelfs dat ik ‘Ja’ gezegd zou hebben op zijn vraag. Geen idee! Het zou kunnen, maar het zou ook zomaar kunnen dat hij dat verzint. [we lachen uitgebreid] We kunnen ook heel goed stil zijn samen. Als we een lange autorit hebben, spreken we uren niet tegen elkaar. Hij rijdt en ik zit in mijn hoofd aan mijn plot te werken. Het is nu eenmaal een feit dat ik geen dertig meer ben en nog dolgraag diverse boeken wil schrijven. Dan moet ik een beetje opschieten.’

Dank je wel voor dit fijne gesprek, BA.

Roelant
Perfecte Buren

Lees HIER de recensie van ‘De understudy’ – B.A. Paris, Clare Mackintosh, Holly Brown, Sophie Hannah
Lees HIER de recensie van ‘Breng me terug’
Lees HIER de recensie van ‘Achter gesloten deuren’

Eerder verschenen op Perfecte Buren.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur:

Het dilemma

Het dilemma

Auteur:
B.A. Paris
Categorie(ën):
Literatuur

De understudy

Achter gesloten deuren

Achter gesloten deuren

Gebroken

Auteur:
B.A. Paris
Categorie(ën):
Kookboeken