Na hun overdonderend thriller debuut, eind 2019 met Stille Wateren, laten de zusjes Nagelkerke hun lezers opnieuw genieten van een thriller van hun hand. De Perfecte Engel is de prachtige, suggestieve titel. Uit een eerder gesprek wat ik met beide dames had, bleek dat hun schrijfmethode inhield dat ze naast elkaar al brainstormend achter de computer zaten en één van hen de woorden uittypte. Hoe deden ze dat tijdens het schrijfproces van hun nieuwe boek dat bijna in zijn geheel geschreven was tijdens de corona pandemie? Een mooi startpunt om een gesprek met de dames te beginnen. We zitten in de tuin, lekker in de zon, onder het genot van een kop thee met rabarbertaart.
Victoria: ‘We zitten altijd boordevol ideeën. Dit boek hebben we redelijk snel geschreven. [lachend] Misschien zelfs door de corona! We zaten nu allebei thuis in ons eigen huis, achter onze eigen laptop.’
Alexandra: ‘Via Skype hadden we continue contact met elkaar, beide met het document open voor ons. Met ons gezicht in beeld zodat we toch bij elkaar waren voor ons gevoel. En dat werkte eigenlijk heel goed. Het ging daardoor zelfs sneller. Want als we normaal bij elkaar komen, gaan we eerst allerlei andere dingen doen, afleiden. Dat hebben we ook nodig om in de stemming te komen. Het was even wennen in het begin, maar uiteindelijk ging het schrijfproces veel sneller dan normaal gesproken.’
Victoria: ‘Wat heel grappig was met dat Skypen was dat wanneer we even voor onszelf thee gingen zetten, dat ding aan bleef staan. Dan zag je alleen maar de muur, maar we bleven gewoon doorpraten. We hebben ook wel een paar keer alleen maar zitten kletsen via Skype. Dan kwamen we niet aan schrijven toe. Dan trokken we er op een gegeven moment maar een glaasje wijn bij open. [hilariteit alom] Dat was altijd heel gezellig, maar niet erg productief.’
Alexandra: ‘Maar dan gingen we de dag daarna als een speer.’
Victoria: ‘Ja zeker. We hadden zo’n 10.000 woorden toen de lockdown inging. We zaten gelukkig al in de schrijffase. Als je in de denkfase zit, is het veel moeilijker om dat op afstand te doen. Maar het gehele geraamte van het boek stond al vast. Op sommige momenten hadden we nader overleg nodig. Dan spraken we af in het bos en gingen daar samen wandelen.’
Alexandra: ‘We merken de beperkingen vooral bij nieuwe dingen opzetten. Onlangs zijn we gevraagd om voor de Margriet een kort verhaal te schrijven. Dan móeten we gewoon bij elkaar zijn om het verhaal op te zetten. Als je echt iets nieuws wilt verzinnen, mag er niks tussen ons in staan. Dan moeten we gewoon bij elkaar zitten. Je zweept elkaar op in het denken, zeg maar. Zijsprongen maken en zo. Dat moet je gewoon in elkaars fysieke nabijheid zijn. Tenminste, zo werken wij. Een kort verhaal hebben we trouwens nog nooit geschreven.’
Victoria: [lachend] ‘Wij zijn juist bekend van onze langzame opbouw!’
Alexandra: ‘In Nederland bestaat er niet zo’n traditie van korte verhalen. Het is meer iets van Amerika en Engeland. Mensen als Alice Monroe en Roald Dahl waren daar meesters in. Van het Nederlands misdaadauteurs genootschap hebben we eens een klein boekje gekregen met korte verhalen. Dat was uitgegeven in samenwerking met het Nederlands Forensisch Instituut dat zoveel jaar bestond. Elk van de auteurs uit dat boekje had een forensisch deskundige toegewezen gekregen om met diens kennis en kunde een kort verhaal te schrijven. Dan zie je heel goed hoe het nu wél of juist niet moet. Heel leerzaam.’
Victoria: ‘Maar verder lezen we zelf nauwelijks thrillers.’
Roelant: ‘De Perfecte Engel is een geweldige titel. De voorkant is ook fraai in stijl met jullie vorige boek.’
Alexandra: ‘De werktitel van het boek was De Engeltjes in de Achtertuin. Maar dat was te lang en ook wat te gezellig. Met die cover zijn we ook heel blij. Hij is duister.’
Roelant: ‘Jullie hoofdpersoon, Lisa, gaat met haar dochtertje werken als inwonende nanny. Hoe kwamen jullie op dat idee?’
Victoria: ‘Onze moeder ging op 17-jarige leeftijd naar Engeland, met haar platenspeler en platenkoffertje vol klassieke muziek, om au-pair te zijn. De vrouw des huizes gaf haar als belangrijkste opdracht voor haar twee kinderen: ‘Whatever you do, keep them away from me. Or I’ll kick them.’
Alexandra: ‘Die vrouw kon niet wachten tot ze naar kostschool gingen. Typisch Engels.’
Victoria: ‘En de heer des huizes dacht: best een knap, lekker jong dingetje heb ik in huis…’
Roelant: ‘Mooi uitgangspunt voor een thriller blijkt dat te zijn. Vinden jullie het trouwens gemakkelijker om te schrijven over vrouwen van jullie eigen leeftijd?’
Alexandra: ‘Nee, dat maakt niet uit. We hadden bij dit boek juist enorme verbondenheid met Bo, het meisje van vijf.’
Victoria: ‘Daar zaten we helemaal in.’
Roelant: ‘Jullie schrijven over haar: Er was iets geweest wat je niet verwacht bij een meisje van vijf. Iets donkers, een bang weten.
Victoria: ‘We wilden een beetje een duistere sfeer scheppen rondom dat kind. We hadden eerst alleen “een weten” opgeschreven. Later hebben we dat “bang” toegevoegd.’
Alexandra: ‘Ik vind het heel erg leuk om over heel jonge mensen te schrijven.’
Victoria: ‘De mooiste tijd van je leven.’
Alexandra: ‘Ik vind het alleen wat moeilijker om over mannen te schrijven. Dat merk ik wel. Ik vind het heel knap als anderen dat wel kunnen. Zoals iemand als Roddy Doyle, een Ierse schrijver, die een boek schrijft vanuit een vrouw als man. En dat je echt denkt hoe is het mogelijk? Echt heel erg goed. Voor mijzelf is over een man schrijven lastiger. Misschien wel omdat we met drie zusjes zijn opgevoed.’
Victoria: ‘Is wat verder weg van ons.’
Roelant: ‘De mannen komen er ook minder goed vanaf in jullie boeken.’
Victoria: ‘Nou, dat valt wel mee. Maar we hebben inderdaad wel eens gezegd tegen elkaar bij een scène, oh nee, het is een man. Dat moet anders want zo denkt een man niet.’
Alexandra: ‘Heb je ons eerste boek gelezen, Te Koop? Daar zit echt de ultieme foute man in.’
Victoria: ‘Maar toch hoorde ik ook van mensen dat ze zeiden, ja hij is wel fout, maar hij heeft ook wat sympathieks. Het waren vooral mannen die dat vonden, moet ik toegeven. Want hij ging toch elke week met zijn zoon naar voetbal en shoarma eten? Hij doet ook zijn best hoor ik dan.’
Alexandra: ‘Het waren allemaal ploeteraars, die maar een beetje door het leven heen ploeterden. Het is ook allemaal niet makkelijk.’ [gelach alom]
Roelant: ‘Zeker. Maar als ik even iets citeer uit jullie boek: ‘Zeg eens wat je echt vindt, Lisa. Ik wil weten wie je bent. Als we elkaar niet kunnen vertrouwen…’ ‘En dan zwicht je voor Jessica?’ En op een andere plek: ‘Daan, dat was pas een vent. Op een klein dingetje na bleek later’. Of deze: ‘Het is wel duidelijk dat ze niet goed was in het lezen van mannen. Per slot van rekening had ze ook gedacht dat Axel de hoofdprijs was’. Niet echt heel lovende woorden hoe jullie mannen neerzetten, zeg maar. [hilariteit alom] In jullie boek wordt corona totaal niet genoemd.’
Alexandra: ‘Expres niet.’ Zo deprimerend. Dat is een bewuste keuze geweest.’
Victoria: ‘We hebben het er wel over gehad met elkaar. Moeten we er iets mee doen? Maar het boek is niet gedateerd qua jaar of zo. En het kan zich in elk gewenst jaar afspelen. Ik merk zelf dat ik alles waar geen corona in voorkomt een heel stuk prettiger vind. Als je de hele dag al overstelpt wordt met corona nieuws, mondkapjes en vaccins dan vind ik het lekker om in een boek te duiken waar dat allemaal niet in voorkomt. Het is ook heerlijk om er bij het schrijven niet mee bezig te zijn.’
Roelant: ‘Ik heb net het nieuwste boek van Karin Slaughter gelezen, Valse Getuige, waar zij juist heel erg ingaat op de situatie van nu met mondkapjes en dergelijke. Haar argument was dat zij boeken schrijft waarin ze maatschappelijk relevante dingen aan de kaak wil stellen. En omdat die Corona zaken nu spelen, doet zij er ook wat mee.’
Victoria: ‘Daar is ook wat voor te zeggen, ja. Maar wij vonden het fijn om het er niet in te hebben. Hoe het maatschappelijk eruit ziet, is in onze boeken toch geen thema. Het gaat bij ons meer om relaties en wat er bij mensen gebeurt, wat ze elkaar aandoen. En dan zonder dat daar meteen een mes bij komt kijken. Snijden zonder mes, zeg maar. Het is echt een domestic-noir. Dan is de buitenwereld minder relevant.’
Roelant: ‘Wat jullie in dit boek meer gedaan hebben dan in het vorige is dat jullie, na afsluiting van een hoofdstuk, een kleine cliffhanger maken.’
Victoria: [lachend] ‘Vind je? Meer dan in Stille Wateren? Ik vond dat we daar ook flink ons best hadden gedaan.’
Alexandra: ‘Met Stille Wateren, en helemaal met De Perfecte Engel, hebben we echt het gevoel dat we het in de vingers hebben. Wat we hier ook hebben gedaan, is dat we voortdurend enkele hoofdstukken terug gingen werken. Een paar clues verstoppen. Als we dit doen, dan moeten we eigenlijk dáár al een keer… Zoals met de tractor die er opeens aan komt. Daar hebben we het dan terloops over in een eerder gedeelte zodat deze niet opeens uit het niets tevoorschijn komt. Zo hebben we met terugwerkende kracht zitten stoeien. Dat was heel leuk. En zo is het met die cliffhangertjes ook gegaan.’
Roelant: ‘Lisa uit De Perfecte Engel is lang niet zo sympathiek als jullie hoofdpersoon Sophie uit Stille Wateren. Die was heel zielig, daar had je echt mee te doen.’
Victoria en Alexandra eenstemmig: ‘Jaaaa, tuurlijk, die was echt zielig.’
Alexandra: ‘Dat was ook zo’n intens treurige toestand, maar dat was een heel ander verhaal. [lachend] Hier kun je je toch een beetje verlekkeren op die Lisa. Die heeft iets berekenends. We merken het ook aan de reacties van onze lezers die hun arm om Sophie heen wilden slaan.’
Roelant: ‘Ik ook!’
Victoria: ‘Maar dat gevoel kregen we zelf ook met Sophie. Voor dit boek wilden we niet wéér zo’n kwetsbaar iemand die alleen maar medelijden opriep. We wilden echt wat anders.’
Alexandra: ‘Met ons volgende boek doen we het opnieuw heel anders. Geen gezin meer, maar een vogelliefhebber ergens op een afgelegen plek. Misschien wel Italië. Mijn man en ik zijn momenteel erg gefixeerd op een klein huisje in Piemonte, Italië, wat we willen hebben. Daar zou het zich mooi kunnen afspelen.’
Roelant: ‘Erg grappig dat jullie schrijven dat de vriendinnen elkaar kennen vanaf hun kindertijd in Balk, Friesland. Dat plaatsje ken ik heel goed.’
Alexandra: ‘Wat grappig. We hebben lange tijd een boot gehad die in Balk lag, een Hurley 700. Vandaar onze keuze voor die locatie. We lagen daar in de haven bij Egbert en Hotske; lekker ongedwongen sfeertje, beetje rommelig, heel erg leuk. Toen daar tegenover een gloednieuwe jachthaven geopend werd, nam de drukte enorm toe. We liggen nu met de boot in Loosdrecht, omdat we hier in de buurt wonen.’
Roelant: ‘Er komen honden en een paard in jullie boek voor. Maar die Deense doggen zijn angstaanjagend en dat paard gooit zijn berijder, Daan, eraf. Niet erg positief.’
Alexandra: ‘Klopt, terwijl wij toch heel erg van dieren houden.’
Victoria: ‘Maar niet erg van Deense doggen. Die zijn vrij eng.’
Alexandra: ‘Dat paard hadden we nodig voor het plot. Hoe kunnen we op een logische manier opschrijven dat Daan in dat bad gaat zitten?’
Victoria: ‘Door hem van dat paard af te laten vallen en daardoor vies en smerig wordt. We vonden het ook goed in de omgeving passen. Want er zijn heel veel paarden daar in de buurt van Eemnes. En dan zaten we ons af te vragen waarom hij precies dán op dat paard gaat rijden, vlak voordat hij weg moet. Toen hebben we aan een oud-collega van mij, echt een paardenkenner, gevraagd of er situaties zijn waarop het echt noodzakelijk is dat er meteen op gereden moet worden. Toen kwamen we op dat prikkeldraad. Wanneer een paard daarin verzeild is geraakt, moet je hem berijden om zwellingen tegen te gaan en dergelijke. Dan moet je hem elke dag twee keer bereiden. Top, dachten we.’
Alexandra: ‘En zo zitten we heerlijk samen te puzzelen om alle stukjes van het verhaal op een logische en natuurlijke manier op zijn plaats te laten vallen.’
Roelant: ‘En dat levert ons, de lezers, weer een heerlijk boek op. Dank jullie wel voor dit bijzonder gezellige interview.’
Roelant
Perfecte Buren
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
