"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Roelant meets ... Luna van Roosen

Woensdag, 11 maart, 2020

Geschreven door: Luna Van Roosen
Artikel door: Roelant de By

De piepjonge Luna van Roosen was een van de eerste aanwinsten van de stal van HamleyBooks. Eind februari 2020 komt haar tweede boek uit, Night Thinker, het vervolg op haar debuut, Day Dreamer. In de grote Standaard boekhandel in Leuven kon ik haar enige vragen stellen. In een onvervalste Vlaamse tongval zijn haar antwoorden in het begin zachtjes en bedeesd, maar al naar gelang het gesprek vordert, komt ze los, maakt grapjes en lacht volop.

Roelant: ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen om al op zo’n jeugdige leeftijd twee boeken te publiceren?’

Luna: ‘In 2017 ben ik naar een lezing van Sandra J. Paul gegaan in het dorp waar ik woon, Sint-Amands. Zij sprak daar over het schrijven en over schrijfster zijn. Ik was daar samen met mijn mama naar toe gegaan. Iedereen mocht ook een beetje vertellen wat zij deden. Ik vertelde dat ik ook aan het schrijven was. Ik liet Sandra een kort verhaal van mij lezen. Zij was geïnteresseerd en stelde voor dat zij mij een beetje zou gaan helpen. Een half jaar later was mijn boek af en heb ik het aan haar opgestuurd.’

Roelant: ‘En toen zei Sandra: die is leuk, die moeten we hebben! [gelach] Je bent ontzettend jong. Je boeken zijn moderne sprookjes, compleet met boze stiefzuster. Haar naam is trouwens prachtig gekozen, Amaryllis Belladonna.’

Luna: ‘Een mooie bloem, maar wel een giftige plant. Net als mijn personage: mooi van buiten, maar slecht van innerlijk. Ik hou wel van woordgrapjes.’

Roelant: ‘Vertel, je bent klaar met school nu. Ben je aan het studeren?’

Luna: ‘Ja, ik studeer biomedische laboratorium technieken. Dit is mijn tweede jaar. Het gaat goed met de studie. Ik heb geen herexamens.’

Roelant: ‘Goed zeg, maar hoe vind je daarnaast nog tijd om te schrijven?’

Luna: ‘Dat is moeilijk, maar ik vind wel tijd. Ik let niet zo op het aantal woorden. Alleen op het eind kijk ik daarnaar. Oh, ja, dat is goed gegaan vandaag. Soms verschiet ik daarvan hoe snel het allemaal gaat. Als ik lekker bezig ben, zit ik echt in een flow.’

 
 
 

Roelant: ‘Heb je ook schrijfcursussen gedaan? Dingen als perspectief leer je niet op school.’

Luna: ‘Nee, maar je leert dat automatisch als je veel leest, denk ik. Het is ook een soort van aanvoeling vanuit je eigen. Natuurlijk zie ik af en toe wel iets over het hoofd. Sandra leest wel na, gelukkig. En verder heb ik Chinouk, Lara en Sanne als redacteur. Ik luister altijd naar wat ze zeggen, maar je moet het wel zelf overwegen, heb ik gemerkt. Bepaalde zinnen vonden ze raar zeiden ze. Die moesten anders, of zelfs weg. Die nemen te veel verbeeldingsvermogen weg, vonden ze. Sommige heb ik er toch ingelaten, omdat ik er zelf wat in zie. Achteraf heb ik van lezers feedback gekregen over wat zij de mooiste zinnen vonden en dan kwamen die zinnen er telkens positief uit. Ik geef een voorbeeld:

Het is allemaal gemaakt van tuile en zijde in een zilverige kleur van een zomermaan en met de glans van oester en parelmoer en verzilverde lotsbestemmingen.

Dit is nu één van die zinnen waarvan ik dacht: het geeft een duidelijk beeld. De redactie vond dat iets te gedetailleerd. Maar af en toe mag dat, vind ik.’

Roelant: ‘In de tijd van Proust en Balzac schreven die mannen bladzijden vol over hoe een gordijn in een kamer eruit zag.’

Luna: ‘Dat ga nu ook weer niet doen, maar af en toe iets wat uitgebreider beschrijven, vind ik leuk.’

Roelant: ‘Welke schrijvers zijn jouw grote voorbeelden?’

Luna: [zuchtend] ’Pffff, ik weet het niet. Ik lees van alles zo’n beetje. Als ik één iemand mag noemen, dan is dat Sandra. [giechelt] Komt dat zij zo… ze helpt de mensen ook. Ze doet niet één genre, ze gaat breed. Dat vind ik ook bewonderenswaardig. Ze durft daar ook mee te experimenteren.’

Roelant: ‘Zou je dat zelf ook willen, verschillende genres boeken schrijven?’

Luna: ‘Oh ja, ik ga niet alleen sprookjes schrijven. Op dit moment vind ik dat heerlijk. Maar het leven is onvoorspelbaar. Na dit jaar moet ik nog één jaar studeren. Dan heb ik mijn diploma. Wat ik daarna ga doen, weet ik ook nog niet. Je kunt wel zo veel mogelijk uitstippelen, maar uiteindelijk belanden mensen toch ergens anders dan ze hadden verwacht. Vroeger haatte ik lezen, maar nu schrijf ik zelf. Je ziet hoe alles kan veranderen. Ik ben de oudste van vier, een zusje en twee broers.’

Roelant: ‘Waaauw, de grote zus, het grote voorbeeld! Ben je al gevraagd om in hun klas een voordracht te houden over je boek?’

Luna: [lachend] ‘Het was een beetje onverwacht ervan gekomen. Ik wilde een boek afgeven aan mijn oude school waar mijn jongste broertje nu op zit. Zo’n eerste boek, daar wordt wel op geteld. Plotseling stond ik voor de hele klas, hahaha. Dat was echt wel heel leuk. Dat zijn zo de momenten, wanneer je met die kinderen in conversatie kunt gaan over je boek, dat je zo beseft: ik hou niet alleen van het schrijven, maar ik hou van het geheel van schrijfster zijn.’

Roelant: ‘Het is heel begrijpelijk dat je blij wordt wanneer je merkt dat jouw boek, waar je zoveel van jezelf in hebt gestopt, vervolgens gewaardeerd wordt. Dat andere mensen die dat lezen er zoveel plezier aan beleven.’

Luna: ‘Ja, zeker. Hoe ik mijzelf over vijf jaar zie? Heel veel boekjes! En ook een diploma op zak hebben. Daarnaast zit ik op een musical club. Heel erg leuk om te doen.’

Roelant: ‘Zou je zelf een musical willen schrijven?’

Luna: ‘Dat is niet voor mij weggelegd, denk ik. Maar een script heb ik wel al eens geschreven. Een soort Romeo en Julia, maar dan in de hedendaagse tijd, wat zich afspeelt tussen twee scholen.’

 

Roelant: ‘Als ik zo eens nadenk over musicals met een beetje gelijke setting als jouw boek, dan denk ik aan Belle en het Beest of aan Anastasia.’

Luna: ‘Die heb ik niet gezien. We gaan niet zo vaak met het gezin weg. Ieder z’n ding, hè. Door de week woon ik bij mijn oma. Die woont vlak bij Brussel waar mijn school is. Ik kijk er niet naar uit om op kamers, op kot, te gaan wonen, eerlijk gezegd. Dat is eenzaam! Dat zou niks voor mij zijn, denk ik.’

Roelant: ‘Maar schrijven is ook eenzaam.’

Luna: ‘Dat is anders. Als je het beu zijt, dan ga je naar beneden en dan heb je daar weer mensen om je heen. Trouwens, van mijn vrienden zijn er niet zoveel op kot. Daarnaast is het ook gewoon heel duur. Ik ben daar niet zo goed mee met al die prijzen enz.’

Roelant: ‘Wat heb je een prachtige sweater aan met Day Dreamer erop, helemaal in stijl met je boek.’

Luna: ‘Die heeft mijn mama gemaakt. Iedereen is erg trots op me.’

Roelant: ‘Dat kan ik me helemaal voorstellen. Dank je wel, Luna, voor dit gezellige gesprek.’

Roelant
Perfecte Buren

 

 

 

Eerder verschenen op Perfecte Buren.