Een nieuw boek van Marion Pauw is altijd iets om naar uit te kijken. En ook nog eens een thriller, Vogeleiland. Een prachtige covertekening siert de voorkant. Het verhaal is boeiend en heel spannend. Aangezien Marion zich in Spanje bevindt, spreek ik haar via FaceTime.
Roelant: ‘Er staat mij bij dat je een aantal jaar geleden hebt gezegd dat je geen thrillers meer zou schrijven. En nu ligt er weer een voor ons, en wat voor een.’
Marion: ‘Ach ja, ik zeg wel eens wat. Nu kwam dit onderwerp voorbij en dat leende zich voor een thriller. Het is ook niet per se een klassieke thriller. Het is meer een psychologische, spannende roman. Het maakt me ook eigenlijk niet zoveel uit wat voor label erop zit.
Roelant: ‘Je hebt eerder gezegd dat je geïnspireerd was door de zaak Ruinerwold waar een vader jarenlang zijn kinderen heeft vastgehouden op een afgelegen boerderij. Ik moest zelf denken aan een kruising tussen Jungle Book en de film Room, waar Bree Larson een Oscar mee heeft gewonnen. Laat je je vaker inspireren door films?’
Marion: [aarzelend] ‘Ehmm…Eigenlijk laat ik me door alles inspireren. Ik lees sowieso heel erg veel. Als ik een boek aan het schrijven ben, lees ik aanverwante boeken. Dan kijk ik hé, wat hebben andere mensen gedaan? Hóe hebben ze het gedaan. Ik kijk ook films die relevant zijn.’
Roelant: ‘Bij jouw boek Jetset dacht ik aan de film The Last of Sheila uit 1973, waar de hoofdpersoon allerlei vrienden uitgenodigd voor een weekend op zijn boot om aldus de hit-and-run moordenaar van zijn vrouw te ontmaskeren. Alleen is hij zélf het eerstvolgende slachtoffer, voordat hij iets heeft kunnen uitzoeken.’
Marion: ‘Nee, die film heb ik niet gezien. Ik wilde voor dat boek een gesloten setting en dan een soort Agatha Christie-achtige who-dun-it schrijven.’
Roelant: ‘Je geeft zelf schrijftrainingen en cursussen. Heb je zelf vroeger ook zo’n training gevolgd?’
Marion: ‘Nee, ik heb HEAO communicatie gedaan, niet afgemaakt. Ik heb gewoon verschrikkelijk veel geschreven en boeken gelezen. Ook boeken over schrijven. Maar vooral heel erg veel gelezen, ik denk dat dat het allerbelangrijkste is voor een schrijver. Net als iemand die kok wil worden, maar niet van eten houdt, of alleen maar boerenkool eet. Dat wordt ‘m natuurlijk niet. Je moet jezelf zoveel mogelijk verrijken.’
Roelant: ‘Waar heb je onlangs nog van gesmuld bij het lezen?’
Marion: ‘Ik heb pas nog een aantal erg goede boeken gelezen. Ik ben er niet van Lize Spit vond ik fantastisch om maar wat te noemen. Of Tussen Ons van Sarah Crossan. Dat heb ik in het Engels gelezen. Ik lees sowieso graag Engelse en Amerikaanse schrijfsters, de vrouwen van nu. Ik lees niet veel thrillers, misschien één op de tien is een thriller, de rest zijn romans. Ik let ook goed op welk boek past er na het vorige boek om te gaan lezen.’
Roelant: ‘In Vogeleiland speelt, naast de verwikkelingen op het eiland zelf, een andere verhaallijn, die van de zus, Nicole, die naar Spanje verhuisd. De laatste jaren woon je zelf hoofdzakelijk in Spanje. Hoe kwam je zo in Spanje terecht?’
Marion: ‘Nou, omdat het híer in de winter in Europa het allerbeste klimaat heeft. En ik hou heel erg van de Spaanse winter. Dan is het overdag zo’n twintig graden en ’s nachts koelt het lekker af en kan je je kacheltje aandoen. Het is weer dat uitnodigt om heel actief te zijn. Je kan lekker wandelen en tuinieren en daar hou ik heel erg van. Het is ook lekker rustig.’
Roelant: ‘Was dat huis in Spanje ook een erfenisje zoals bij Nicole?’
Marion: ‘Nee, mijn man en ik hebben zelf ons huis gekocht. We hebben een heel vervallen bouwval gekocht en dat hebben we helemaal laten opknappen. Niet zelf gedaan. Dat heeft ongeveer twee jaar geduurd. We hadden het eigenlijk als vakantiehuis bedoeld, maar toen kwam Corona. De grenzen gingen dicht, de vliegtuigen bleven aan de grond. We waren hier en dachten toen, nou we zitten hier eigenlijk heerlijk. We hebben nu niet meer zoveel zin om terug te gaan. De kinderen zijn volwassen en trekken hun eigen plan. De een zit in Australië en de ander in Costa Rica, maar die komt binnenkort weer naar huis, in Nederland.’
Roelant: ‘En zij hebben een beroemde moeder.’
Marion: ‘Nou, beroemd… Dat is een groot woord. Ik word niet herkend op straat, of zo hoor. [lachend] Ook niet in Nederland. Maar het is wel fijn dat mensen je naam een beetje kennen en dat ze je boeken kennen. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.’
Roelant: ‘Is het feit dat je in Tasmanië geboren bent en pas op je zesde naar Nederland bent gekomen er mede verantwoordelijk voor het gevoel dat je jezelf meer wereldburger voelt dan Nederlander?’
Marion: ‘Ja, dat denk ik wel. Als je als kind heel veel verhuisd bent, ben je minder sterk op één plek geworteld. Ik merk zeker dat dat een verschil uitmaakt.’
Roelant: ‘Je nieuwe boek, Vogeleiland, is een heel apart boek. Als lezer heb je totaal geen idee welke kant het uitgaat.’
Marion: ‘Dat is natuurlijk het leuke!’
Roelant: ‘Bij jouw boek Drift had ik zo’n moeite met het einde. Dat vond ik zo naar.’
Marion: ‘Oh ja, maar Drift is ook het enige boek met een echt slecht einde. En toen dacht ik ook: het is karmisch niet een goed idee om boeken te schrijven met een slecht einde. Ik ga toch voortaan zorgen dat het enigszins goed afloopt. Voor mijn eigen karma is het ook beter als er op het einde enigszins gerechtigheid is. Ik weet niet hoe je het interview gaat uitwerken, maar je moet natuurlijk niet dingen verklappen.’
Roelant: ‘Natuurlijk niet. Heb je zelf in de buurt van Kampen gewoond, waar je verhaal zich afspeelt?’
Marion: ‘Nee. Ik heb ooit voor het televisie programma Hoe overleeft Nederland? drie dagen op dat eiland voor de kust van Kampen doorgebracht. Zodoende wist ik dat het er was. En weet je wat het is, als je een boek hebt dat zich in de buurt van Kampen afspeelt, kun je niet anders dan het geloof een rol laten spelen. Dat is zo’n gelovig stadje. Daar moet je gewoon iets mee doen.’
Roelant: ‘Dat past ook heel goed in jouw verhaal. Een rebellerende puber die zich afzet tegen haar zwaar gelovige ouders.’
Marion: ‘Dat heb ik ook gebruikt, ja. De grap van het boek was voor mij om zoveel mogelijk sympathie voor de dader op te wekken. Ik wilde gewoon dat je in zijn hoofd zat en met hem mee zou denken. In heel veel thrillers is de dader een psychopaat. Nou, die heeft geen verdere motivatie dan om iemand pijn te willen doen. Ik vind dat zelf heel oninteressant. Ik ben veel meer geïnteresseerd in hoe het komt dat iemand vreselijke daden gaat verrichten. Wat gaat er in zo’n man om? Dat vind ik interessant.’
Roelant: ‘Het is ook sterk dat je Marianne het initiatief laat nemen om op het eiland te gaan wonen.’
Marion: ‘Maar híj is wel de verteller, en we weten niet in hoeverre hij heel betrouwbaar is. [lachend] Hij vertelt het verhaal zodanig om zichzelf vrij te pleiten.’
Roelant: ‘Ik moet opeens aan die schitterende Netflix serie denken, The Affair. Hoezeer ieder van dezelfde gebeurtenissen zijn eigen verhaal maakt. Zelfs de kleren die ze aanhebben komen niet overeen.’
Marion: ‘Ja, zelfs het behang is anders. Grappig is dat.’
Roelant: ‘Het is echt knap hoe je die man sympathie hebt gegeven. Als lezer ga ik daar helemaal in mee. Hij heeft het ook moeilijk, de omstandigheden sturen zijn keuzes.’
Marion: ‘Had je dat gevoel? [lachend] Dan is mijn missie geslaagd.’
Dank je wel, Marion.
Roelant
Perfecte Buren
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
