Zit goed maar ook ingewikkeld in elkaar
[Recensie] Bij de Knokse politie zijn de rangorders terug hersteld. Nadat Luk Borré Theofiel Mangels een tijdje heeft vervangen als korpsoverste, is laatstgenoemde teruggekeerd. Waardoor Borré nu gewoon weer inspecteur is. Intussen wordt Knokke getroffen door een golf aan criminaliteit. Een overval waarbij de bewoners geen klacht willen neerleggen, een op camerabeeld gefilmde afrekening zonder aangifte, slechte nepreviews voor een restaurant waarbij de woeste eigenaar plots zijn aanklacht intrekt,… De speurders begrijpen niet wat er aan de hand is en waarom ze telkens het dossier moeten sluiten of zelfs niet eens kunnen opstarten. Is het toeval? Of net niet? Borré denkt er in ieder geval het zijne van.
Met Russische poppetjes heeft Jos Pierreux een vlotlezende misdaadroman neergezet. Het is daarmee het zeventiende deel in de reeks rond inspecteur Luk Borré, waar de badstad Knokke zoals altijd in de schijnwerpers staat.
Het boek start met een proloog die vrij verwarrend overkomt. Je hebt geen idee over wie het gaat of wat er aan de hand is. Maar dat is de bedoeling. Pas later in het verhaal wordt dit stilaan duidelijker, hoewel het slechts een van de vele verhaallijnen is. Na deze inleiding begint het verhaal pas echt. Isidoor, een bejaarde man, wordt met een hoofdwonde aangetroffen op een bankje. Achteraf zegt de bejaarde dat hij gestruikeld is. Er heerst twijfel, maar de politie kan weinig doen. Dit dubieuze voorval blijkt slechts de eerste te zijn van een hele reeks onduidelijke gebeurtenissen.
Tegelijkertijd wordt Luk Borré opgescheept met de opdracht om het aantal wagens te tellen die Knokke binnenkomen en vanaf welke invalsweg. Een stom klusje dat hij expres krijgt van de teruggekeerde korpsoverste Theofiel Mangels. Borré krijgt daarbij de hulp van zijn nieuwe collega Walter Bekaert. Tijdens het bekijken van beelden zien ze plots iemand die serieuze klappen krijgt. De beelden dateren echter al van enkele dagen geleden, en niemand is aangifte komen doen. Het laat beide inspecteurs niet los, maar ze hebben geen aanknopingspunten noch de toestemming om iets te doen. Het blijft daarnaast niet bij die enige misdaad die niet wordt gemeld of waarvan de klacht wordt ingetrokken.
De plot van Russische poppetjes zit goed maar ook ingewikkeld in elkaar. Het verhaal is in eerste instantie vrij complex, omdat er allerlei verschillende misdrijven zijn die op het eerste gezicht los van elkaar staan. Deze worden in een aantal verhaallijnen verder uitgewerkt en onderzocht, en lopen steeds meer in elkaar over. Dit zorgt zowel voor verwardheid als voor de nodige cliffhangers. Die laatste maken het verhaal spannender en weten je als lezer aan te sporen om verder te lezen. De ontknoping is uiteindelijk geen groot spektakel, maar eerder het resultaat van goed speurdersdenkwerk.
Opvallend is de geschetste werking van de Knokse politie, en dan vooral de hiërarchie die er heerst. Dat Luk Borré en Theofiel Mangels geen vriendjes zijn was mij al even duidelijk, maar het is frappant hoe ver dit in dit boek gaat. Borré krijgt het hard te verduren, Mangels neemt het hem duidelijk erg kwalijk dat hij tijdelijk (in het vorige boek Het tweede skelet) zijn plek heeft ingenomen. En hij is duidelijk niet van plan hem te sparen. Een donderpreek en een ondankbaar klusje zijn de eerste resultaten hiervan. Deze vorm van machtsmisbruik en kleineren irriteerde mij enorm, het mocht voor mij gerust een serieus tandje minder zijn. Wat spanning en conflicten tussen collega’s of bazen is leuk en interessant, maar dit vond ik niet meer fijn om te lezen.
Het personage van Luk Borré heeft zich reeds zeventien boeken lang gevormd. Toch zie je nog evolutie, en nu zeker nadat hij weer gedegradeerd is naar inspecteur en wordt gekleineerd door zijn korpsoverste. Hij loopt tegen een depressie aan, en zijn negatieve gemoed merk je duidelijk in het verhaal. Een ander intrigerend personage is nieuwkomer Walter Bekaert. Een goede werkkracht, maar hij heeft zijn eigen problemen, iets wat je als lezer al heel snel zult merken.
Jos Pierreux heeft een aangename en vloeiende schrijfstijl, wat maakt dat zijn boeken telkens vlot lezen. Uiteraard speelt het verhaal zich af in de gekende badstad Knokke, waar veel rijkdom te vinden is en de nieuwe flatgebouwen als paddenstoelen uit de grond schieten. Dat laatste is ook als thema goed verwerkt in dit verhaal, immobiliën en de kust gaan namelijk hand in hand. Ook is de cover en de titel zeer goed gekozen, als je het boek leest wordt dit zeker duidelijk. Daarnaast heeft Jos Pierreux de toestand rond de corona-epidemie op een realistische doch cynische wijze in het verhaal weten te verwerken.
Russische poppetjes was voor mij een wat wisselvallig boek om te lezen. Vooral dan omdat ik mij aan bepaalde aspecten enorm ergerde, zoals de communicatie tussen Mangels en Borré. De plot en het concept op zich vind ik zeer veelbelovend, maar het zit net iets te ingewikkeld in elkaar. Dit door een overdaad aan verschillende misdrijven. Positief vond ik wel de vele cliffhangers, die maakten dat ik toch steeds bleef doorlezen. En ondanks dat het einde voor mij geen verrassing was, is er wel goed over nagedacht en zijn alle losse eindjes weggewerkt. Globaal vond ik dit boek net wat minder dan Het tweede skelet. Daarom geef ik 2,5 sterren aan Russische poppetjes.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
