"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Schaduwzuster

Donderdag, 6 oktober, 2005

Geschreven door: Simone van der Vlugt
Artikel door: Nicole Bauritius

Overtuigend griezelen in multicultureel Rotterdam

Geen verlaten schiereiland, statig landhuis of afgelegen boerengehucht; deze literaire thriller staat met beide benen in de realiteit van een VMBO-school in Rotterdam. Op de eerste bladzijde van Schaduwzuster wordt docente Marjolein geconfronteerd met een vlijmscherp mes, dreigend tegen haar opgeheven door een beledigde leerling. Het incident loopt goed af, maar daarna komen de twijfels: had ze dit kunnen voorkomen? Is dit normaal op het soort school waar ze werkt? Moet ze aangifte doen? Ze is geschrokken en ze voelt zich niet gesteund door haar collega’s.

De leerling is van allochtone afkomst, en daarmee snijdt Van der Vlugt een gevoelig onderwerp aan. Ze weet dit gegeven echter op overtuigende wijze te nuanceren, zonder de indruk te wekken ‘politiek correct’ te willen zijn; ze laat Marjolein spreken. Marjolein kan niet bevatten dat de problemen met deze leerling haar boven het hoofd gegroeid zijn, want verder dringt ze tot bijna iedereen door. Ze denkt en spreekt met een warm hart over diverse leerlingen en ze wordt gesterkt door enkele lieve, spontane reacties van hen. Van der Vlugt haalt zo de angel uit het probleem, ook bijvoorbeeld door te beschrijven hoe Marjolein zich ergert aan de slonzige kledingstijl van haar zuster op het moment dat enkele hippe moslima’s voorbij komen.

Het blijft echter niet bij deze ene bedreiging, meer nare gebeurtenissen volgen. Daarbij kijken we niet alleen vanuit het perspectief van Marjolein, ook haar tweelingzus Marlieke komt aan het woord. Het verhaal krijgt veel spanning en maakt nieuwsgierig door deze perspectiefwisselingen. Daarbij wordt het verhaal niet chronologisch verteld en kent het meerdere lagen: net als je denkt dat je doorhebt hoe het zit, volgt er weer een plotwisseling zonder dat het verhaal ook maar één moment aan geloofwaardigheid inboet.

De diverse karakters zijn daarbij zeer sterk neergezet. Niet alleen krijg je een duidelijk beeld van de gedachten van Marjolein en Marlieke, ook krijg je door het dubbelperspectief een goed beeld van hoe de personen overkomen op hun omgeving. Van der Vlugt schept daarbij een duidelijk beeld van de omringende personen, op zo’n manier dat je bijvoorbeeld plaatsvervangend boos wordt op de collega’s van Marjolein. Alledaagse momenten waarop je je ongemakkelijk kunt voelen, worden herkenbaar neergezet: de taxichauffeur die in een bekende stad opeens een andere kant oprijdt dan je had verwacht, een onverwacht geluid in een stil huis net nadat een naaste is overleden… Is er iets aan de hand, of haal je je maar wat in het hoofd? Precies dat moment en dat gevoel vergroot Van der Vlugt uit, zover dat de spanning hoog oploopt… en dan is het toch weer anders dan je verwachtte.

Boekenkrant

De opbouw van het boek, de schrijfstijl, de uitwerking van de karakters: alles klopt en dat maakt dat Van der Vlugt de spanning van de eerste tot de laatste pagina vast weet te houden. En wie de schaduwzuster is, blijft een vraag waar je pas ná lezing van het boek een eigen antwoord op kunt geven.


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.