Verdwaald in het ondergrondse
[Recensie] Het leven van Hugh Howey is als een jongensdroom. Al sinds zijn jeugd schrijft hij science fiction verhalen, waaronder de inmiddels wereldberoemde Wool-saga, die in het Nederlands door uitgeverij Q als de Silo-trilogie is uitgebracht. Aanvankelijk gaf Howey zijn Wool-verhalen in eigen beheer uit, maar nadat de serie een enorm internetsucces werd, stonden de klassieke uitgevers voor hem in de rij. Schakel is het tweede deel uit de Silo-trilogie, maar kan als een prequel worden beschouwd van het voorgaande deel (Silo). In het eerste deel van de trilogie is te lezen hoe een klein deel van de wereldbevolking in grote ondergrondse silo’s is gaan wonen nadat de aarde door de een of andere technologische ramp onbewoonbaar is geworden. Aan het einde van dit boek liet Howey de lezer met een flink aantal vragen zitten, die in dit tweede deel deels zouden moeten worden beantwoord. Hoe is de aarde aan haar einde gekomen, door wie zijn de silo’s ontworpen en met welk doel?
De trilogie zou dus in twee volgordes kunnen worden gelezen: op volgorde van verschijning (Silo – deel 1; Schakel – deel 2; Stof – deel 3) en op volgorde van chronologie (deel 2; deel 1 en deel 3). Ik heb er zelf voor gekozen om met het tweede deel te beginnen, maar merkte al gauw dat dit niet een bijzonder goed idee was. Aan het einde van het boek aangekomen had ik meer vragen dan antwoorden, bijna op het irritante af. Er komen allerlei begrippen voor als ‘de schoonmaak’, ‘het schaduwen’, die misschien al in Silo uitgebreid aan de orde zijn gekomen, maar die in dit deel geen nadere uitleg krijgen. Bovendien wordt er behoorlijk wat heen en weer in de tijd gesprongen, waarbij soms hele eeuwen tegelijk voorbij springen. Ook komen er aardig wat personages voorbij die soms zonder nadere uitleg niet meer terugkeren. Daardoor is het soms wat moeilijk om in het verhaal te blijven. Zeker ook omdat veel personages maar wat lijken te doen en er weinig sturing in hun handelen lijkt te zitten. De ondergrondse wereld die in Schakel wordt geschetst is overigens op een wat sombere manier wel redelijk fascinerend. De claustrofobie die je bij een dergelijke ondergrondse wereld verwacht is in haar volle omvang aanwezig. Het is dan ook jammer dat het verhaal achterblijft. De schrijver heeft dit deel vermoedelijk vooral als een schakeldeel gebruikt om het eerste deel en het derde deel van de trilogie beter op elkaar aan te laten sluiten. Als zelfstandig deel heeft het als boek echter nauwelijks meerwaarde en het verdient dan ook vooral aanbeveling voor die lezers die zich het liefst zo diep mogelijk in deze ondergrondse wereld willen graven.
—
Eerder verschenen op http://www.thrillzone.nl/
