Een bewonderenswaardig relaas
[Recensie] Dit verhaal begint in juni 2014. Wilbert en Marjan plannen hun eerste vakantie samen. Met een beperkt budget, en ook omdat ze al veel landen hebben bezocht, besluiten ze om naar Indonesië te reizen. Ze zijn ook geïnteresseerd om het Komodo eiland te bezoeken omwille van de komodovaranen die er leven, iets dat al lang op de bucketlist van Wilbert staat. Dit houdt ook in dat ze boottochten kunnen doen, wat weer een stuk over land reizen scheelt.
Op 4 augustus 2014 vertrekken ze via Schiphol naar Bali. Van daaruit reizen ze naar Lombok om zo met een boottocht naar Flores te reizen. Dit wordt een vierdaagse boottocht die ze daar ter plaatse boeken. Er zullen in totaal zo’n vijfentwintig mensen zich aan boord begeven. Alvorens het afreizen zijn er al meteen ongeregeldheden: zo is er al meteen slechte communicatie en krijgen ze nu pas te horen dat er een lang gedeelte van zestien uren varen is wat niet in de folder stond. Op dat moment maken ze zich nog geen zorgen want het klinkt allemaal idyllisch en ze kunnen ook lekker gaan snorkelen.
Vanuit het eilandje Satonda vertrekken ze voor de lange tocht, inclusief het gedeelte op open zee. Nu blijkt dat er geen enkele stop tussendoor is, wat toch afdoet aan het feeërieke beeld van de reis die ze voor ogen hadden. Richting open zee wordt het een stuk onstuimiger, golven beuken tegen de zijkant en op het dek en de zee wordt steeds ruiger! De motor valt stil en in de bagageruimte moeten ze al hozen. Zwemvesten worden uitgedeeld want het blijkt nu wel dat ze zich in een noodsituatie bevinden. Doordat ze veel te ver van de kust zijn, valt de verbinding meteen weg en er is ook geen radio aan boord. Dan begint de nachtmerrie voor passagiers en bemanning … met een sloep die is gemaakt voor vier personen en met het weinige eten en drinken dat er is, moeten ze het zien te overleven.
Toen ik de cover zag van dit boek en meer bepaald de stempel ‘waargebeurd’, wilde ik absoluut dit boek lezen. Dit zijn zo van die verhalen die mijn interesse wekken, niet voor het sensatiegehalte maar simpelweg om het verhaal te lezen en om te zien hoe veerkrachtig een mens is en de wil en de moed heeft om te overleven.
Wilbert is een begenadigd verteller en heeft een sublieme schrijfstijl, hij sleurt je mee in zijn verhaal en je verveelt je geen minuut met dit boek te lezen. Hij werkt als steward bij KLM en door zijn trainingen, cursussen die hij gevolgd heeft en d.m.v. gelezen survivalhandboeken weet Wilbert wat de beste opties zijn voor hen allen. Dankzij dit alles kan hij die nu in de praktijk omzetten. Hij legt dan ook uit wat ze allen moeten doen. Gelukkig zijn er geen bejaarden of kinderen aan boord, want dit zou de situatie nog moeilijker gemaakt hebben. Maar met zwemvesten die verre van compleet of zeewaardig zijn, wordt ook dit een moeilijke opdracht. Ook zijn ze overgeleverd aan de elementen van de natuur, koud water en sterke stromingen. Ze moeten met alles rekening houden, tot zelfs de gedachte wat ze met de lijken moeten doen.
Want wat meteen ook opvalt, is dat alle communicatie en veiligheidsvoorschriften meer dan de wensen overlaat. Bemanning is ook onkundig en het ergst is ook dat niemand hen gaat missen aangezien ze ook vermeld hebben aan het thuisfront dat ze vier dagen op zee zullen zijn. Wilbert neemt ons mee in zijn denkwereld en hoe hij beslissingen moet nemen die van levensbelang zullen zijn.
Bij het lezen stokte mijn adem met momenten doordat er zoveel spanning was, ik was ook constant aan het denken of iedereen dit wel ging overleven want, geef nu toe, dit was een lichamelijke en mentale uitputtingsslag. Emoties die heel hoog oplopen, irritaties alom en een bemanning die niet bereid is om mee te werken wat dan ook resulteert in een hoog gehalte aan wantrouwen. Survival of the fittest kwam meerdere malen in mijn gedachten want hoe overleef je in godsnaam veertig uren in het water!
Wilbert heeft zichzelf veel moed in gesproken, dat als hij hier levend uitkomt, er een verhaal over gaat schrijven. Wat een verhaal is dit geworden! Ik heb heel veel respect voor de manier hoe hij dit heeft geschreven. Hoe hij en anderen door wanbeleid in deze ellendige toestand verzeild zijn geraakt. Het houdt niet op als ze je redden, het vergt veel moed om dit allemaal te verwerken en neer te pennen en het terug moeten beleven. Hij legt letterlijk zijn ziel bloot. Wat ik ook zeer opmerkelijk vind is, dat hij tot in de kleinste details zich nog dingen kon herinneren. Hij vertelt werkelijk alles tot het verwerkingsproces etc … Zelfs na het lezen van het boek ben ik op internet gaan zoeken naar interviews en krantenartikelen.
Dit is een bewonderenswaardig relaas dat me nog lang zal bijblijven. Dit boek telt 224 pagina’s en er staat geen regel teveel in. Het is een mustread en pageturner tegelijkertijd. Als je een waargebeurd verhaal wilt lezen dan raad ik je ten stelligste aan om dit boek te kopen, je zult allesbehalve teleurgesteld zijn. 5 heroïsche sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
