Een prima autobiografie voor mensen die zelf de ziekte hebben
[Recensie] In deze autobiografie vertelt Saskia over haar leven met de geestesziekte Schizofrenie. Op haar elfde levensjaar begon Saskia stemmen in haar hoofd te horen die niet van haarzelf waren. Vanaf dat moment begint haar leven dan ook steeds sneller te veranderen. Het zo vrolijke jonge meisje veranderde in een angstig kind, niets was nog hetzelfde. Vanaf dat moment begint de molen te draaien naar een diagnose en als die eenmaal is gesteld, de juiste behandelmethode ervoor. En bij die zoektocht komen er zoals vaak in de psychische wereld voorkomt, heel wat verschillende therapieën, artsen, medicijnen, opnames en nog heel wat meer ellende voorbij. Er wordt uiteindelijk Schizofrenie vastgesteld, maar ja dan is daar de diagnose, de stempel zoals het ook vaak wordt genoemd. Hoe dan verder? Ook dat is een lange weg, want lang niet bij iedereen werkt dezelfde therapie en datzelfde geld voor de medicatie. De ene schizofreen is de andere niet en ook Saskia kan niet aan die ellenlange mallemolen ontkomen.
“Dit is de ergste dag van mijn leven. Ik wil weg, want ik ben bang. De stemmen in mijn hoofd blijven roepen, herhalen steeds dat ik niet veilig ben.”
In het boek vertelt Saskia openhartig over haar ziekte en haar gevecht ertegen. Ook staan er teksten in die letterlijk uit het medische dossier zijn overgenomen, zodat je als lezer meer inzicht krijgt in hoe het er aan toe is gegaan. Na jarenlang verschillende psychologen, psychiaters, opnames en al te hebben meegemaakt wordt ze wederom opgenomen. Hier gaat het echter mis als Saskia op de isoleer belandt. Dit verblijf is voor haar zo ongelooflijk traumatisch dat ze besluit om niets meer met de psychiatrie te maken te willen hebben en zelf een manier te vinden om met haar ziekte om te gaan. Al lezende kom je erachter wat ze heeft mee gemaakt en hoe ze haar ziekte de baas weet te blijven.
“Wanneer er geen vertrouwen is in een behandelaar en een behandelaar zijn patiënt niet in zijn waarde laat, geen enkele therapie enige kans van slagen heeft.”
Ik heb schizofrenie zelf van heel dichtbij meegemaakt bij mensen die ik persoonlijk ken, van daaruit weet ik dat het absoluut geen makkelijke ziekte is om mee om te gaan. Toch heeft Saskia voor haar een manier gevonden om er goed mee om te gaan zonder dat er een psychiater aan te pas komt. En die manier bevalt haar zo goed dat ze een aardig fijn leven voor zichzelf heeft weten op te bouwen, dit vind ik absoluut knap. En geeft maar weer eens aan dat lang niet iedereen er per se bij gebaat is hoe er in de psychiatrie met mensen om wordt gegaan. Niet elk mens is hetzelfde, dus niet elke behandeling of medicijn zal dan ook het gewenste effect kunnen geven. Uit eigen ervaring weet ik dat hier jammer genoeg vaak niet veel rekening mee gehouden wordt en kan ik daarom Saskia ook alleen maar aanmoedigen om zo lang als dat het goed gaat op haar manier, haar leven zo te leiden zoals zij dat graag wil en kan. En ik hoop dan ook dat zij haar leven heerlijk wandelend in de natuur en de bergen vol kan blijven houden en zo de controle weet te behouden over haar zelf.
“Van alle stemmen die tegen en over mij praten kan ik er nu acht herkennen, ik heb voor deze stemmen een naam bedacht. De hoofdstem noem ik Julian, hij is de baas. Hij stuurt de andere stemmen aan en hij is ook de baas over mij. Julian en de andere stemmen zijn er omdat ik slecht ben. Julian heeft ontdekt dat ik te zwak ben om mee te draaien in de wereld van de mensen.”
Was ik omver geblazen van dit verhaal, nee. Ik vond het goed geschreven en het gaf ook een redelijk beeld van wat Saskia heeft mee gemaakt. Maar toch wist het me niet echt te raken. En dat had ik eigenlijk wel verwacht. Ik had meer informatie verwacht over de ziekte zelf, hoe alles werkt en gaat. En dat vond ik toch wel wat jammer. Ik had er graag wat meer over geleerd dan wat ik er al vanaf weet, niettemin is dit alsnog een prima autobiografie voor mensen die zelf de ziekte hebben en/of familie of vrienden zijn van, maar natuurlijk ook als je graag iets wilt lezen over iemand die deze ziekte heeft en hoe diegene dat ervaart. Het kan interessant zijn om te lezen om zo te weten te komen hoe iemand anders ermee omgaat. Wel moet er absoluut rekening worden gehouden met dat wat voor Saskia werkt, natuurlijk niet voor iedereen hoeft te werken. Want net als dat bij sommige mensen de therapie of het medicijn niet werkt, kan dat bij de andere persoon juist wel heel erg nodig zijn en perfect werken.
“Bij die reisorganisatie kunnen ze zeggen:’ We willen je niet meer mee, want wij willen geen risico lopen.’ Maar ikzelf kan dat niet. Ik kan geen aangetekende brief naar meneer Schizofrenie sturen, met het verzoek om deze vakantie thuis te blijven. Schizofrenie zit aan mij vast en reist altijd met mij mee.”
Ik vond het zeker een leuk boekje om te lezen en heb absoluut respect voor hoe Saskia ermee omgaat en hoe ze voor zichzelf een manier heeft gevonden om met haar ziekte om te gaan. Van mij krijgt Schizofrenie en bergen beklimmen 3 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
