Raken aan ongenaakbaarheid
[Recensie] In zijn monografie durft de Amsterdamse beeldhouwer Simon Oud (1956) het aan om zijn beelden naast gefotografeerde straatvondsten af te beelden.
Op het eerste gezicht maken de – in werkelijkheid – kleine en compacte sculpturen van Simon Oud een gesloten, bijna afwerende indruk. Hij gebruikt daarvoor plaatmaterialen van zink en messing, weinig edele metalen uit de bouw en loodgieterij. Hij construeert ze van binnen naar buiten met ornament-achtige vormen als resultaat. De objecten lijken gebruiksvoorwerpen met onbekende functie.
Het zijn dan ook geen gespecialiseerde gereedschappen, zoals hij die als Noord-Hollandse tuinderszoon gebruikte. We zien ongenaakbare volumes, die in zichzelf gekeerd zijn. Desondanks bezitten ze een sterke aanwezigheid wanneer ze neergezet zijn of aan de wand hangen.
Met gepaste afstand, respect en inzicht beschrijft kunsthistoricus Alex de Vries in een inleidende tekst hoe Ouds levensloop en 30 jarige oeuvre zich verstrengelden.
Pas rond zijn 30e werd Oud aan de Rietveld Academie als beeldhouwer opgeleid. Zijn technische ervaring uit de tuinderij en decorbouw kwamen hem daarbij van pas. Lang baseerde Oud zich op het strakke Noord-Hollandse landschap van zijn jeugd. Stolpboerderijen die met hun driehoekigheid in het vlakke land de enige bergen zijn (om Jacques Brel te parafraseren) inspireerden tot vormen met rondingen, driehoeken en insnijdingen waar het licht langs strijkt.
Toch woont Oud al jaren in Amsterdam. Daar verlegde hij zijn interesse naar het grof vuil langs de straat dat hij met een beeldhouwersoog bekijkt – en fotografeert. Achtergelaten meubels, provisorische constructies met straattegels, op elkaar gestapelde banken, slordig afgewerkt wegdek. Het zijn vreemde combinaties die een tijdelijk verband aangaan zoals een autoband op een keurig opgevouwen matras.
De spontane straatsculpturen lijken in de verte op vergelijkbare bouwsels die Carel Visser maakte of op de stroeve oer-gedichten van H.H. ter Balkt. Als je eenmaal met het oog van Oud kijkt trek je op straat ook je camera voordat de stadsreiniging de onbedoelde straatsculpturen afbreekt en meeneemt.
Ondanks het beeldrijm in het riant uitgevoerde boek tussen zijn eigen ‘bewuste’ sculpturen en aangetroffen bouwsels ontstijgt Simon Ouds werk iedere vorm van anekdotiek en is autonoom.
—
Eerder verschenen op Alleroogen
Het boek is via de kunstenaar te bestellen info@simonoud.nl
