Vakkundig maar routineus vertelde thriller
[Recensie] We hebben een vermist meisje, Demi, dat op de achterbank van een groene Peugeot ligt. We hebben Ella die het meisje Demi op de achterbank ziet liggen, optilt, door het bos meeneemt naar haar rode Ford Fiësta en met haar wegrijdt. Met deze twee namen, twee bekende automerken en een stofwolk hebben we hier het eerste hoofdstuk van een thriller.
Nog weinig aanknopingspunten dus in dit nieuwe avontuur van Simone van der Vlugt, behalve een gestaag opbouwende spanning. Die andere puzzelstukken van het verhaal worden bekwaam gedoseerd in de volgende hoofdstukken aangeboden en al snel kennen we de hoofdpersoon en de schurken.
Het blijft een beetje vaag in deze recensie, met excuses, want te gedetailleerde beschrijvingen verknallen de plot van dit boek. Daarom houden we het bij de vaststelling dat het ontvoerde meisje voor de schurken belangrijk genoeg is om haar tot elke prijs te pakken te krijgen. Ella heeft op haar beurt redenen, en genoeg hersens, om dat te verhinderen. Of liever gezegd: uit te stellen.
In dit kat en muis spel houdt van der Vlugt de vaart goed in het verhaal. De personages zijn goed uitgediept. De misdadiger heeft een goede reden om achter het meisje aan te gaan, en kampt bovendien met oncontroleerbare lust tot brandstichten. Dat levert aantrekkelijke scenes voor pyromanen op, en medelijden en/of weerzin voor de misdadiger.
De vluchtende Ella beklijft het meest. Zij heeft zo haar eigen trauma’s sinds ze heeft gebroken met de Jehova’s Getuigen. Dat zoiets geen makkelijke beslissing is, wordt al snel duidelijk. In het nawoord bedankt de auteur de ‘echte’ Ella, met wie ze ‘van dichtbij’ heeft meegemaakt hoe ze als puber niet meer kon meegaan in de regels van de Jehova’s Getuigen en moest breken met haar familie. De levenslange pijn en eenzaamheid die daar het gevolg van zijn, tekenen iemand voorgoed.
De manier waarop de politie een voortvluchtige verdachte opspoort, is ook erg geloofwaardig. Als de rechercheurs een gezochte auto hebben gelokaliseerd, aankomen op de crime scène en de portieren opendoen:
“’Het ziet er vrij schoon uit,’ zegt een van hen, een jonge vent die Mark heet, na een minuut of tien. “Iemand heeft flink zijn best gedaan om sporen te verwijderen. Het stuur is brandschoon, de versnellingspook, het dashboard en de binnenkant van de portieren ook. Maar de bekleding is lastiger schoon te maken. Haren en vezels blijven daar altijd hardnekking op zitten. Er is gestofzuigd, maar niet alles is verdwenen.’ Mark laat iets kleins in een buisje vallen en bergt het op.”
Technisch gesproken klopt alles aan deze thriller. Een urgent probleem dat gaandeweg levensbedreigender wordt; het vluchtende meisje; een psychopathische misdadiger die haar op de hielen zit; diepgang; de motieven van de personages zijn helder; het verhaal ook. En toch. Toch voelt het boek – met alle respect – alsof er een puzzel wordt gelegd. Alsof er brokjes spanning, luchtigheid, psychische nood, wanhoop bij de speurders, doodsangst, woede, zijn neergelegd op de schrijftafel. Om daarna keurig op hun juiste plek in het verhaal te worden neergelaten, misschien nog een beetje verschoven, licht aangepast, tot het verhaal een boek is. Een thriller. Spannend en toch weer niet echt.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
