Een thriller vol emoties
[Recensie] Inspecteur Sofia Kovic ontdekt een verband tussen enkele op zichzelf staande moordzaken die in Oslo zijn gepleegd. Ze wil dit eerst met Alexander Blix, haar baas, bespreken vooraleer ze iemand anders van de politie inlicht. Maar nog voor Blix haar kan terugbellen, wordt Kovic vermoord in haar eigen huis. De dader ontdekt ook Iselin, de dochter van Blix, en zij kan maar net ontsnappen aan hem. Vier dagen later zitten Blix en misdaadjournaliste Emma Ramm elk in een verhoorkamer. Blix heeft een man doodgeschoten, en daarvan was Ramm getuige. Tegelijk vecht Iselin in het ziekenhuis voor haar leven. Wie kan Blix nog vertrouwen? Zal Iselin het overleven? En heeft hij wel de juiste man neergeschoten?
Met Slagzij heeft het auteursduo Jørn Lier Horst en Thomas Enger een spannende en aangrijpende thriller neergezet. Het is tevens het derde deel in de reeks rond Alexander Blix en Emma Ramm. Na het fantastische debuut Nulpunt en het meer dan prima vervolg Rookgordijn, is ook Slagzij wederom een absolute aanrader.
Het verhaal begint intrigerend met Alexander Blix die in een verhoorkamer bij de Landelijke Recherche zit. Al snel is het duidelijk dat Blix iemand heeft doodgeschoten, en dat zijn dochter Iselin er slecht aan toe is. De spanning stijgt daardoor onmiddellijk vanaf de eerste pagina. Je wil als lezer weten wat er aan de hand is. Na het eerste hoofdstuk wordt er 32 uur teruggegaan in de tijd. Vanaf dan wordt het verhoor van Blix, en ook van Emma, afgewisseld met de gebeurtenissen die eraan voorafgingen. Een wisselwerking die in dit boek uitstekend uitpakt en voor een continue spanningsboog zorgt.
De plot is zorgvuldig uitgewerkt, met een duidelijke afwisseling tussen de verschillende verhaallijnen. In vergelijking met de vorige twee boeken wordt dit verhaal totaal anders opgebouwd. Er wordt vertrokken vanuit het nu, nadat er al van alles is gebeurd. De keuze om via flashbacks de moord op Kovic en de verhaallijn rond Iselin aan de lezer mee te geven, werkt verrassend goed. Pas hierna begint het eigenlijke politieonderzoek dat meer duidelijkheid moet geven over de reden van Kovics dood. Het einde komt als een totale verrassing, en zorgt dat je als lezer nadien met een dubbel en vreemd gevoel blijft zitten.
De sterkte van Slagzij zit hem in de uitwerking van de personages. De meeste personages zijn al duidelijk gevormd na twee boeken, maar toch zie je de nodige evolutie. Vooral in het personage van Blix. Je ziet een andere kant van hem, hij is kwetsbaar en worstelt met hetgeen hij te verwerken krijgt. Hierdoor kun je je gemakkelijk inleven in zijn personage. Dit wordt nog versterkt door het scala aan emoties dat de revue passeert. Emma staat in dit boek sterker in haar schoenen, ze geeft niet op en gaat net als Blix gewoon door. Ook nu weer heeft ze een bepalende rol in het verhaal. Daarnaast zijn de onderlinge conversaties van de personages ook van een hoog niveau.
Horst en Enger zijn erg goed op elkaar ingespeeld. Hun schrijfstijl is meeslepend en beeldend, de vele gebeurtenissen passeren als een film voor je ogen. Daardoor ligt het leestempo ook hoog. Op het einde vallen alle puzzelstukjes precies in elkaar. Het open einde is iets waar je moet van houden, al is het wel een meerwaarde in dit geval. Het biedt in elk geval voldoende stof tot nadenken voor de lezer, en dat is altijd fijn. Slagzij is net als Rookgordijn een uitstekend boek, maar haalt wederom nét niet het niveau van Nulpunt. Vier welverdiende sterren voor Slagzij.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
