Een zeer verrassend en boeiend slot
[Recensie] In een periode begin Augustus 2020 wordt het extreem en langdurig warm in de Lage Landen. Zwetend en puffend bij temperaturen boven de dertig graden, lees ik Slapeloos van Romy Hausmann. Slapeloosheid is een van de effecten van een hittegolf, moeite met concentratie een andere. En die laatste kun je niet gebruiken tijdens het lezen en recenseren van deze thriller.
HarperCollins besloot om mij een E-book toe te sturen en technisch gezien kan ik daarmee uit de voeten. Ik heb een prachtige KOBO H2O die digitaal lezen tot kinderspel heeft verheven. En dat kan ook prima buiten worden gelezen. Toch ontbeer ik voor een recensie het uiterlijk, het lettertype, de opmaak en de omslag om hierover iets te kunnen zeggen.
Een illustratie op de cover van het boek doet mij denken aan De Krijtman van C.J. Tudor. Ik hoop dat het verhaal dezelfde spanning zal kennen. Ik begin te lezen.
Nadja is als vijftienjarige gearresteerd en veroordeeld voor een afschuwelijke misdaad. Vele tientallen jaren later lijkt het erop dat zij opnieuw betrokken is bij een dodelijk misdrijf. Bewijst dit dat rehabilitatie na een gevangenisstraf niet werkt, of heeft Nadja slechts de schijn tegen?
Het verhaal is volledig versnipperd nadat het door de auteur is bedacht. Spelend met de factor tijd worden alle snippers aan de lezer in een ogenschijnlijke willekeur gepresenteerd. Dus je ‘flasht’ voortdurend ‘back’ en ‘forward’ door het verhaal. In beginsel zijn de snippers dermate klein dat het verwarrend oogt en overkomt. Ik denk niet dat dit iets met de verminderde concentratie door de warmte van doen heeft of door de slapeloosheid komt.
Ik heb moeite verbinding te maken met personages en gebeurtenissen. Pas na ruim honderd pagina’s leg ik mijn eerste ‘verbandjes’ en na een kleine tweehonderd pagina’s is het mysterie volledig ontrafeld. En in de tussentijd las ik een prachtige thriller die een unieke balans zoekt tussen twee moordzaken waar vele jaren tussen zitten. Er is oog voor de ontwikkeling in de opsporingstechnieken in de jaren. Deze details maken het lezen tot een feest. Het vraagt wel gedurende het gehele verhaal om een grote mate van oplettendheid. Het boek in korte tijd lezen, strekt tot aanbeveling.
Ik werp een blik op de paginanummering en ontdek dat er nog zo’n honderddertig pagina’s resteren. Ik lees verder en bedenk mij dat alles is verteld. En dan gebeurt er iets vreemds. Mijn ogen puilen uit hun oogkassen wanneer we in volle vaart verder gaan. Niets leek wat het was. En niets was wat het leek. De aaneengeplakte snippers passen op veel meer manieren aan elkaar en steeds weer besluit een nieuwe plottwist om alle snippers weer los te rukken. En begint het weer opnieuw. En dan is het klaar. En leg ik zwetend mijn reader aan de kant.
De personages zijn zorgvuldig geconstrueerd en dienen het verhaal in vele opzichten. Niemand lijkt te vertrouwen en iedereen lijkt gemakkelijk te doorgronden. Schijn bedriegt.
Thema’s als schuld, onschuld, trouweloosheid, familiebanden, vooroordelen en onvoorwaardelijke liefde spelen een grote rol. Een goed verhaal met een moeizame en rommelige start en een zeer verrassend en boeiend slot. Een duistere thriller met veel diepgang en weinig kleur. Bij verfilming zou hij wat mij betreft in zwart-wit kunnen worden opgenomen. En dat is een compliment.
De lastige start en het zinderende slot zorgen voor een waardering van drie sterren. Wanneer je van dit thrillergenre houdt, een leestip.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
