Weer een meesterwerk van Arnaldur
[Recensie] Smeulend vuur is het derde deel met gepensioneerde politierechercheur Konráð in de hoofdrol. Eerder verschenen Smeltend ijs en Boven water. Het is sterk aan te bevelen de delen op volgorde te lezen. Een van de verhaallijnen loopt namelijk door de hele serie heen.
Valborg, een al wat oudere vrouw wordt dood thuis aangetroffen. Ze is vermoord, haar eigendommen zijn doorzocht, de politie vermoedt dat het om een roofmoord gaat. Op haar bureau, naast de telefoon, treffen ze een papiertje aan met daarop het telefoonnummer van Konráð. Ze had hem gebeld en gevraagd haar te helpen met het opsporen van haar zoon die ze direct na de geboorte, bijna vijftig jaar geleden, heeft afgestaan. Maar Konráð zag geen aanknopingspunten en is niet op haar hulpvraag ingegaan.
Daar heeft hij nu spijt van. En alsnog besluit hij op zoek te gaan. En passant kan hij de politie dan ook een handje helpen bij het onderzoek. Hij heeft nog veel contacten daar, dat komt hem nu goed van pas. Hij duikt in het verleden van Valborg en dan stuit hij op een mogelijke link met een oude discotheek, Glambær, die na een verwoestende brand werd gesloten. Nu is de belangstelling van Konráð pas echt gewekt, hij kwam in zijn jeugdjaren graag bij deze discotheek. Jeugdjaren waar hij overigens niet met plezier aan terugdenkt. Hij groeide op bij een gewelddadige vader, zijn moeder en zusje hadden het gezin al eerder verlaten. Zijn vader is met messteken om het leven gebracht in die tijd en nu, na zoveel jaren is de moord nog steeds niet opgelost. Net als in de voorgaande delen is hij samen met een oude jeugdvriendin, Eygló, op zoek naar de waarheid rondom het overlijden van hun beide vaders. Vaders die niet alleen bevriend waren maar ook samen op het criminele pad gingen, gebruikmakend van de ‘paranormale’ gaven van de vader van Eygló. De verhalen die ze horen over hun vaders zijn niet mooi, het kleurt hun herinneringen nog zwarter.
Konráð is geen vlotte speurder, het tempo in Smeulend vuur ligt niet hoog maar o wat schrijft Indriðason mooi! We leren Konráð steeds beter kennen, hij verveelt zich na zijn pensionering; hij mist zijn zoon en zijn kleinkinderen die ver weg wonen. Zijn vrouw is overleden en hij heeft geen bezigheden. Oude schuldgevoelens komen bovendrijven, hij heeft spijt van een aantal keuzes die hij in zijn leven gemaakt heeft. Probeert hij dat nu goed te maken? Voor zijn gevoel heeft hij ook Valborg teleurgesteld. De enige manier om dat goed te maken is door haar kind op te sporen maar dat valt niet mee. Er is niets terug te vinden in de archieven, er is sprake van een vroedvrouw die zich over Valborg ontfermd heeft toen ze hulp nodig had. Maar een naam of een adres heeft hij niet. Konráð heeft echter wel voor hetere vuren gestaan.
Arnaldur Indriðason is historicus en schrijver. Al zijn verhalen spelen in IJsland. Hij is bekend geworden door zijn 14-delige serie met Erlendur Sveinsson in de hoofdrol. Zijn verhalen zijn realistische weergaven van situaties die in het verleden werkelijk hebben plaats gevonden. In dit verhaal speelt bij voorbeeld de dramatische brand in discotheek Glambær bijna vijftig jaar geleden een rol. In deze serie met Konráð in de hoofdrol, spelen steeds verschillende verhaallijnen. Lang lijken die niet veel met elkaar te maken te hebben maar ook nu weer, brengt Indriðason alles op een vakkundige manier bij elkaar. Voor mij was het weer heerlijk genieten van een mooie thriller die langzaam opgebouwd wordt, vier hele dikke sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
