Een Spaanse dwaaltocht
Van een auteur wiens romandebuut goed bevallen is, verwacht je onwillekeurig dat zijn tweede roman ook de moeite waard zal zijn. Victor Meijer schreef in 2008 met Miskend talenteen lichtvoetig en toch wrang verhaal over een mislukte kunstenaar. Onlangs verscheen Snoepreis, zijn tweede roman. Helaas komt de verwachting niet uit.
In Snoepreis gaat het over Boris die gemangeld wordt tussen zijn ouders. De achterplattekst geeft goed weer wat er aan de hand is.
De vader van de tienjarige Boris is een klootzak, een flessentrekker, een halve moordenaar en een gehaaide manipulator die eropuit is zijn moeder het gekkenhuis in te krijgen. Volgens zijn moeder dan. Om dit te voorkomen neemt zij haar zoon mee naar Spanje.
Hoewel het nooit helemaal duidelijk wordt, is het hoogstwaarschijnlijk andersom. De moeder spoort niet, zij is het loeder, de manipulator die Boris probeert op te zetten tegen zijn vader, wiens enige fout het is dat hij de moeder te veel ruimte geeft haar kwade opzet uit te voeren. De moeder, van oorsprong Spaanse, neemt Boris mee naar Spanje, zogenaamd op de vlucht. Onderweg houden ze zich her en der schuil voor de kwaadwillende vader. Boris eet zich regelmatig ongans aan snoep, terwijl hij probeert te begrijpen waarom het misliep tussen zijn ouders. Daar komt hij niet achter. Eigenlijk is dat het hele verhaal.
Doelloos dwalen
Meijer vertelt het in een frisse, snelle stijl met kenmerkende, korte zinnen die het boek prettig leesbaar maken.
Ik was een van de laatste kinderen die voor de ingang wachtten. Toen verscheen mijn moeder op het plein. Dat klopte niet met de plannen voor de rest van de dag. Nog voor ik haar kon begroeten, fietste mijn vader het plein op. Hij zette zijn fiets op de standaard. Hun gehakketak bleef als een uitgestoten ademnevel in de lucht hangen. Al die tijd was ik doodstil blijven staan.
Meijer wil in dit boek een ernstiger toon treffen dan in zijn romandebuut. De humor die dat boek goed maakte ontbreekt, ervoor in de plaats komt… niets. En dat is het probleem van Snoepreis. Het beschrijft een zwerftocht, een doelloos dwalen op weg naar niets. Dat is niet interessant om te lezen. Boris is een vervelend kind dat ervan houdt anderen te pesten en te treiteren. Af en toe lijkt hij door de hoeveelheid snoep te hallucineren, soms ziet hij zijn vader alsof die aanwezig is. Maar dat wordt niet echt uitgewerkt en krijgt geen betekenis in de roman.
Gedurende het hele verhaal lijkt er iets in de lucht te hangen. Een belofte dat Boris zal begrijpen hoe het zit, of dat hij de loop van de gebeurtenissen in eigen hand neemt, zoiets. Maar er komt niets. Boris doet niets, wil niets en blijft het vervelende ettertje dat hij is. Snoepreis is goed geschreven, maar ontbeert een kern.
