Praten over gevoelens
[Recensie] Dit boekje met stevige kartonnen kaft heeft van alles in zich. Aan gevoelens. En emoties. Kathrin Schärer (1969) is een Zwitserse illustrator en heeft al veel titels en prijzen op haar naam staan, zoals de Hans Christian Andersenprijs en de Astrid Lindgren Award. In Soms ben ik… is haar tekenkunst het allerbelangrijkste. Op elke dubbele pagina wordt één gevoel of emotie benoemd, met een minimaal aantal woorden.
Vooral kleine kinderen kunnen van de ene naar de andere emotie schieten, zonder te begrijpen waar het vandaan komt. Maar ja, dat weten wij als volwassenen ook wel eens niet. In dit boekje spatten de gevoelens van de pagina. Gezichtsuitdrukking, lichaamshouding, kleurgebruik, alles staat in het teken van dat ene gevoel waarover die dubbele bladzijde gaat.
Dat Schärer een zeer creatief brein heeft, zie je vooral aan de geschetste situaties. ‘Ongeduldig’ wordt bijvoorbeeld vormgegeven door een rij beestjes voor een ijscokar, maar vooraan in de rij staat een hele grote olifant! Die ook nog eens ‘besluiteloos’ is. En een neushoorn met een frivool rose jurkje aan en een kroontje op, wordt getypeerd als ‘anders’. In het plaatje over ‘tevreden’ wil je er zó bij gaan liggen! Voor mij is ‘verlegen’ heel herkenbaar. Mijn kleinzoontjes reageren precies zoals in het boekje.
Soms ben ik… kan gebruikt worden om over emoties te praten, maar iets grotere kindjes kun je de gevoelens die bij een tekening horen ook wel laten raden. En als ze zelf per ongeluk eens woedend zijn, kun je ze het bijbehorende plaatje, van een knetterkwaad stampend konijn tegen een rode achtergrond, misschien gewoon eens voorhouden. Ik ben benieuwd wat dat voor effect zal hebben…
Een knap en met liefde en veel inlevingsvermogen gemaakt boekje over meer dan 30 heel belangrijke zaken. Maar het allerbelangrijkste gevoel is voor de laatste pagina bewaard!
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
