"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Songe à la douceur

Vrijdag, 7 april, 2017

Geschreven door: Clémentine Beauvais
Artikel door: Sarah Verhasselt

Onegin als young adult

[Recensie] Deze Franse jeugdroman gaat over Eugène en Tatiana. Op een dag zien ze elkaar terug in de Parijse metro, tien jaar na hun laatste ontmoeting. Eugène voelt meteen weer de liefde opflakkeren. Hij heeft geen idee meer waarom hij de ravissante en intelligente Tatiana vroeger, als zeventienjarige, afgewezen heeft. Ze groeien opnieuw naar elkaar toe, maar het verleden blijft toch een moeilijke hindernis.

Het verhaal is een bewerking van Jevgeni Onegin, een roman in verzen van de Russische schrijver Aleksandr Poesjkin. Het is een bekende lovestory, Tsjaikovski maakte er een operabewerking van. De jonge dandy Jevgeni/Eugène Onegin gaat in een plattelandsdorpje wonen en raakt bevriend met een leeftijdsgenoot, Lensky. Die laatste is tot over zijn oren verliefd op Olga en gaat haar elke dag bezoeken. Ook Onegin moet mee. Op die manier maakt hij kennis met de jongere zus van Olga, Tatiana. Ze is een veel rustiger type dan haar populaire zus, en koestert al snel diepe gevoelens voor Eugène. Hij wijst haar echter af omdat hij haar te jong en te onervaren vindt.

Het is niet noodzakelijk om deze voorkennis over Poesjkins verhaal te hebben. Beauvais geeft er een eigentijdse twist aan, waardoor het perfect als een young adult roman gelezen kan worden. Ze verplaatst het verhaal naar een hedendaags kader, in en rond Parijs, inclusief msn-gesprekken (nostalgie!), e-mails en sms’jes. En dat allemaal in vrije verzen. Ook de tijdspanne van tien jaar blijkt een meesterlijke zet te zijn: een zeventienjarige denkt namelijk helemaal anders dan een zevenentwintigjarige. On n’est past sérieux quand on a dix-sept ans. Deze ellips zorgt ervoor dat de lezer blijft doorlezen: wat is er tien jaar geleden precies gebeurd?

Bovendien heeft de alwetende vertelstem bij Beauvais een humoristische toon aangenomen. De personages worden openlijk becommentarieerd en tot actie aangespoord. Hierdoor komt het verhaal minder dramatisch over dan zijn Russische tegenhanger.

Hereditas Nexus

De vrije verzen vloeien mooi in elkaar over. De lay-out van het boek bevordert dit: woorden worden strategisch geplaatst, als iemand valt, vallen ook de letters, als er gediscussieerd wordt, staan de zinnen ook tegenover elkaar. Aan het einde van het verhaal rijst de vraag of de hoofdpersonages nader tot elkaar kunnen komen of niet. Ook dit wordt vormelijk fraai weergegeven. Hopelijk laat een Nederlandse vertaling van dit pareltje niet te lang op zich wachten.

Voor het eerst gepubliceerd De Leesclub van Alles


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.