"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

De appel in het paradijs

Donderdag, 11 februari, 2021

Geschreven door: Sonja Barend
Artikel door: Nico Voskamp

Weinig opwindend lockdown-dagboek

“Hoe kijk jij naar de wereld om je heen?
Schrijf het eens op, zei de uitgever…
Op de dag dat ik mijn vulpen vulde om te schrijven, een nieuwe blocnote openvouwde, moest de voordeur dicht, we mochten er niet meer uit en niemand mocht erin. Mijn wereld werd de huiskamer met – goddank – één gesprekspartner.”

[Recensie] Zo begint De appel in het paradijs als een registratie van het dagelijkse leven anno Coronatijd. Het is een boekje op binnenzakformaat geworden, wat misschien al genoeg zegt over de inhoud. We krijgen een kijkje in het leven van Sonja Barend. Dat blijkt verrassend overeen te komen met onze eigen levens: het bestaan is veranderd in een rare wereld waar je niet meer volledig over je eigen tijd kunt beschikken.

Onze nationale ex-televisie-coryfee schreef haar relaas in de tijd die toevallig net lockdown-tijd was geworden. Geen gemakkelijke periode voor veel mensen die ofwel De Ziekte hebben, ofwel in sommige gevallen lijfelijk contactloos thuis zitten. Dan kun je nog zoveel Zoomen, Teamsen en beeldbellen, maar het blijft een matig surrogaat voor ‘the real thing.’ Dat geeft stof tot nadenken, en dat zien we terug in haar aantekeningen.

Kort gezegd: haar belevenissen zijn niet veel anders dan die van de gemiddelde thuiszitter. Okay, sommige ervaringen zijn wat minder doorsnee: zo kan de hoofdpersoon naar een huis in de Provence rijden. Daar, tussen de olijfbomen en wijnvelden, kijkt ze bespiegelend terug op onder andere de vermakelijke verkiezingscampagne van Mona Keijzer. En geeft ze in één moeite door de club van Baudet een veeg uit de pan. En schakelt een alinea verder door naar discriminatie, meer specifiek Jodenhaat, de herdenkingsrede van Arnon Grunberg en oorlogservaringen.

Boekenkrant

We leren iets over het comfortabele huis waarin ze samen met haar partner haar tijd doorbrengt: voorzien van radio, tv en internet. Geen gebrek aan contact met de buitenwereld. Ook over haar verleden als talkshowhost (al heette het toen nog anders) vertelt ze smakelijk. Ze was toen inderdaad baanbrekend in het behandelen van de vaak gevoelige onderwerpen.

Zo zigzaggend gaat de hoofdpersoon door het leven en dat van haar. Het is amusant en prikkelend maar bij vlagen ook voorspelbaar en – sorry – gewoontjes. Eigenlijk zoals je je eigen opgeslotenheid ook beleeft, noodgedwongen vanachter de geraniums maar toch er het beste van makend. De achterflap vermeldt tussen neus en lippen door dat van Sonja Barends’ vorige boek, haar memoires Je ziet mij nooit meer terug meer dan 100.000 exemplaar zijn verkocht. Dat lijkt een tamelijk legitieme reden voor dit boekje.

Eerder verschenen op Nico’s recensies

Boeken van deze Auteur: