Waar oorlog toe kan leiden.
[Recensie] Sophia’s triomf is het derde deel van de trilogie De kleuren van schoonheid. Eerder verschenen Sophia’s hoop en Sophia’s wens.
Corina Bomann is een van de populairste auteurs van het moment, haar romans staan steevast hoog in de bestsellerslijsten en worden over de hele wereld vertaald. Bomann woont op het Duitse platteland waar ze in alle rust kan schrijven.
Sophia en Darren zijn terug in New York. Beiden zijn op zoek naar werk en Darren slaagt daarin snel. Sophia besluit haar hart te volgen en weer te gaan studeren. Maar dat is behoorlijk duur, bovendien heeft ze ook de zorg nog voor haar hartsvriendin die in een verslavingskliniek moet afkicken, ook dat kost veel geld. Daarom besluit ze te solliciteren bij haar oude werkgever, Helena Rubinstein, maar wel als getrouwde vrouw want ze wil niet opnieuw met een vervelende clausule in haar contract geconfronteerd worden. Madame neemt Sophia aan en betaalt bovendien haar scheikunde-studie op voorwaarde dat ze daarnaast ook nog economie studeert én de nodige uren werkt. Een schier onmogelijke opgave maar Sophia gaat de uitdaging vol aan.
Er volgen een aantal drukke maar ook gelukkige jaren. Henny, haar vriendin, herstelt volledig en vindt haar draai in de Verenigde Staten. Zowel Darren als Sophia werken keihard en maken carrière. Eind goed al goed zou je zeggen maar toch ontbreekt er iets aan hun geluk. Hun huwelijk wordt niet gezegend met kinderen, daar hebben ze het moeilijk mee maar een echt gesprek wordt er niet over gevoerd. Ze vluchten in het werk en langzaam maar zeker drijven ze uit elkaar. Dan breekt de oorlog uit, Darren meldt zich vrijwillig bij het leger om te vechten voor zijn land. Voor Sophia komt dat als een volslagen verrassing maar ze kan hem niet tegenhouden. En weer vlucht ze in haar werk en Darren vertrekt naar Europa. Gelukkig schrijft hij regelmatig maar uiteindelijk komt de tijd dat er geen brief van Darren meer aankomt. Wat is er gebeurd? Naar later blijkt, is Darren betrokken bij de landing op D-Day. In de chaos van die dagen is hij vermist geraakt, niemand weet iets over zijn lot. Sophia kan niets anders doen dan afwachten. De maanden verstrijken. Tot er op een dag een brief komt van de privédetective die ze jaren geleden al eens ingehuurd had. Een brief met hoopgevend nieuws, nieuws dat maakt dat Sophia acuut wil afreizen naar Frankrijk. En wanneer de vrede getekend wordt en ze relatief veilig de oversteek kan maken, doet ze dat ook. Niet alleen op zoek naar haar man maar ook naar degene die al bijna achttien jaar in haar hart zit.
Bomann schrijft graag verhalen over sterke vrouwen, dat hebben we al kunnen merken in haar trilogie Vrouwen van de Leeuwenhof. Daarin stonden drie vrouwen centraal, in deze trilogie is dat maar één vrouw: Sophia Krohn. In de trilogie maken we zo’n twintig jaar van Sophia’s leven intens mee. Een leven waarin ze wordt geconfronteerd met tegenslag, keer op keer weer. Sophia buigt wel maar breekt niet, haar doorzettingsvermogen is fenomenaal en met veel energie weet ze haar dromen, ondanks alle tegenslag, steeds te verwezenlijken. De schrijfstijl van Bomann is vlot en aangenaam, ze weet als geen ander sfeer te scheppen in een verhaal, haar personages, zeker de vrouwen, zijn goed uitgewerkt en herkenbaar. En passant leren we ook een aantal iconen uit de cosmetica-wereld kennen zoals Helena Rubinstein en Elizabeth Arden die elkaars bloed wel konden drinken. Ook verwerkt ze een aantal historische feiten in haar werk, in dit geval gebeurtenissen rondom de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Gebeurtenissen die veel effect hebben op het leven van Sophia.
Dit derde deel is net wat minder dan de eerste twee delen in mijn opinie. De aanloop naar de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog duurde vrij lang, de eerste jaren van die oorlog weer relatief kort. Maar de uiteindelijke ontknoping daarentegen was weer fantastisch en maakte zo veel goed dat ik er toch nog vierenhalve ster aan toe ken. Bomann heeft weer een heerlijke trilogie afgeleverd die ik met heel veel plezier heb gelezen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
