De sleur te lijf
[Recensie] Ina de Wilde is bewegingsagoog en massagetherapeut. Sporen van blauw is haar eerste roman. Eerder verscheen haar dichtbundel Fluistering van woorden.
Sporen van blauw speelt in 2018, maar grijpt telkens op vloeiende wijze terug op eerdere perioden in het leven van de hoofdpersoon Tamar. Stukje bij beetje krijgt de lezer meer informatie.
In 1996, op haar dertigste, trouwde Tamar met Richard. Het boek beschrijft hoe zij elkaar ontmoeten en wat hun gevoelens waren in die tijd. Inmiddels hebben zij twee kinderen gekregen. Zo rond 2018 is hun relatie veranderd. Je zou het sleur kunnen noemen. Het stel kijkt anders naar elkaar dan in hun beginperiode en er groeit een soort muur tussen hen van onverschilligheid en afkeer.
In april reist Tamar met een vriendin af naar Portugal, om te kunnen ontdekken wie zij eigenlijk zelf is. Daar breekt zij haar enkel en kan dus niet tijdens haar vakantie de omgeving verkennen, zij moet blijven zitten.
Om die reden gaat zij een paar maanden later weer naar Portugal, om de schade in te halen. Ditmaal gaat zij alleen. Zij ontmoet er een bijzondere persoon, een dichter, waar zij voor begint te vallen. Het lijkt de Portugese variant van de Gooise matras, een vreemd soort liefde. Zij kijkt heel erg op tegen de man en zijn werk, gelijkwaardig is het niet te noemen.
Ook Richard ontmoet een nieuwe vrouw in zijn leven. Hoe deze relaties aflopen, en of Richard en Tamar weer nader tot elkaar komen, is de vraag. Kan deze relatie worden gered? Worden de nieuwe liefdes bestendigd?
Het boek is tot op de laatste bladzijde spannend, het beschrijft zeer treffend hoe het er in een relatie aan toe kan gaan. Meer en meer zijn er verhalen over stellen die genoeg van elkaar krijgen nadat er kinderen zijn gekomen. In dit boek kan de lezer een manier zien om hier mee om te gaan. Aansprekend en helder.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
