Een boek om te koesteren in je boekenkast
[Recensie] Carlos Ruiz Zafón is bekend door zijn monumentale vierluik Het Kerkhof der Vergeten Boeken. Dit kerkhof is een mysterieuze plek waar het hele universum van Carlos Ruiz Zafón om gedraaid heeft: een bibliotheek diep onder Barcelona verborgen, waar de boeken wachten om hun ziel door te geven aan hun lezer. In Stad der nevelen worden de personages, de geschiedenis van de mythische bibliotheek en de sfeer verder uitgediept. Voor Zafón waren deze verhalen zijn blijk van waardering voor zijn lezers. Nu wordt het vanwege het postume karakter ervan ook een eerbetoon aan de auteur zelf. Speciaal voor de Nederlandse editie is er een toegift, Inferno, met tien verrassende verhalen opgenomen. De auteur voelde zich thuis in de Verenigde Staten, woonde in Los Angeles. De gebeurtenissen van 11 september 2001 schokten hem. Een jaar later vroeg de Spaanse krant El País hem om een stuk te schrijven voor de eerste gedenkdag, geheel naar eigen inzicht en keuze. En dat deed hij, hij schreef Inferno.
Stad der nevelen is een prachtige verhalenbundel geworden en schitterend vormgegeven, een boek om te koesteren in je boekenkast. Het is het laatste werk van deze auteur, hij overleed in 2020, we zullen hierna niet meer over Het Kerkhof der Vergeten Boeken kunnen lezen. Gelukkig is er deze verhalenbundel nog met 11 schitterende verhalen én een verrassende toegift. En wat heb ik weer genoten van zijn kenmerkende taalgebruik, zijn woordkeuzes en zijn drang naar mysterie. Deze bundel verdient het om langzaam gelezen te worden, ik heb mezelf gedwongen om maar hooguit één verhaal per dag te lezen, gewoon om zo lang mogelijk te genieten. En genieten is het!
Wat te denken bijvoorbeeld over Blanca en het afscheid? Hier krijgen we een jonge David Martin te zien die betoverd wordt door zijn eerste lezer. Een mooie aanvulling op het eerdergenoemde vierluik. Alle verhalen hebben min of meer te maken met dit vierluik. Is het niet rechtstreeks dan toch wel via de personages zoals in De vorst van de Parnassus, een wat langer verhaal maar o zo mooi. ‘Ik neem de herinnering mee, als gevangene van de schoonheid van haar straten en schuldenaar van haar duistere ziel, waarnaar ik beloof terug te keren om de mijne uit te blazen en me vast te klampen aan haar zoetste vergetelheden’. Dit verhaal, zo zegt de auteur, ‘is een bescheiden divertimento dat speelt met enkele elementen uit het leven van de grote schrijver (Miguel de Cervantes Saveeda, de schrijver van Don Quichot de la Mancha) en zijn verblijf in de stad Barcelona’.
Zafón is ook niet vies van een beetje horror, dit is bijvoorbeeld te lezen in Een kerstlegende. Al met al dus een hele mooie mix van nagelaten verhalen. De toegift, Inferno, staat helemaal los van de rest van de bundel. Zijn mooie taalgebruik dient hier een heel ander doel, in tien verhalen lezen we tien zeer persoonlijke ervaringen van mensen die rechtstreeks in dit drama gezogen zijn. Indrukwekkend!
In mijn hart zou ik het liefste vijf sterren geven, maar dat voelt op een of andere manier niet goed. Daar is de verhalenbundel niet evenwichtig genoeg voor. Maar alsnog wel vier heel dikke sterren voor dit laatste werk van een onvergetelijke auteur.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
