"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Stad van glas

Zaterdag, 4 januari, 2020

Geschreven door: Robert Pobi
Artikel door: Istvan Kops

Pareltje van vaart, actie en spektakel

[Recensie] In Stad van glas wordt tijdens één van de ergste sneeuwstormen sinds jaren in New York een FBI-agent in zijn auto doodgeschoten door een onbekende sluipschutter. Deze fraaie en spectaculaire opening kenmerkt de rest van het boek. Stad van glas is een heerlijke door testosteron gedreven thriller met een charismatische persoon in de hoofdrol. Deze Lucas Page is door zijn mathematische vermogens de enige die kan achterhalen waar het dodelijke schot vandaan kwam.

Sluipschutter

Als de FBI hem vraagt om assistentie te verlenen, is Lucas aanvankelijk echter zeer terughoudend. Hij wantrouwt de motieven van de FBI en hij heeft zelf een ongelukkig verleden bij de FBI. Als er meerdere mensen door de sluipschutter worden doodgeschoten bijt Lucas zich echter in de zaak vast en gaat hij ondanks zijn bedenkingen toch weer voor de FBI werken.

Grote witte haaien

Stad van Glas is de zesde thriller van de Canadese schrijver Robert Pobi en de eerste van een serie met FBI-agent Lucas Page in de hoofdrol. De Canadees handelde dertien jaar in antiek en viste onder andere op grote witte haaien bij Montauk (een klein dorpje op het puntje van Long Island in de Amerikaanse staat New York) voordat hij in 2012 met Doodshoofd debuteerde. Zijn eerste boek was meteen een wereldwijd succes. In de jaren daarna verschenen Lokaas (2013) en de in Nederland nog onvertaalde River of the dead (2013), American woman (2014) en Harvest (2015). 

Prikkelbaar en briljant

Robert Pobi heeft met Lucas Page een bijzonder opvallend en weerbarstig personage in het leven geroepen. Deze hoofdpersoon is even prikkelbaar als briljant en heeft het fysiek gezien niet gemakkelijk. Hij mist namelijk een been, een arm en een oog als gevolg van een tragisch incident tijdens zijn vroegere FBI-jaren. 

Dans Magazine

Invullen van leemtes

Robert Pobi is zo verstandig om niet meteen het hele verleden van zijn protagonist uit de doeken te doen. Zo blijft er voldoende over om zijn personage verder vorm te geven en de leemtes in te vullen. Pobi laat in dit eerste deel uit de Lucas Page-reeks vooralsnog weinig los over het incident dat hem invalide heeft gemaakt. Wel leren we dat hij een vrouw en een heel stel pleegkinderen heeft en dat levert ook meteen boeiende materie op. 

Erkenning van vakmanschap

Lucas worstelt duidelijk met een juiste balans tussen de loyaliteit aan zijn gezin en de behoefte aan erkenning van zijn vakmanschap bij de FBI. De schrijver vindt bovendien precies de juiste balans tussen actie en achtergronddrama. Wat verder ook fijn is, is dat Lucas niet als een verbitterde man wegzet, hetgeen zo gemakkelijk zou zijn geweest. Er zijn al zo ontzettend veel psychisch gemankeerde personages in thrillerseries die boos op de wereld zijn en gemakkelijk naar de drank grijpen. 

Ongrijpbare schim

Stad van Glas is echt een pareltje in het thrillergenre. De spanning is constant volop aanwezig. Robert Pobi serveert de lezer een heerlijke cocktail van vaart, actie en spektakel. Doordat de killer zich als een ongrijpbare schim door het winterse Manhatten voortbeweegt en zijn volgende acties onvoorspelbaar blijven, weet Pobi constant de aandacht van de lezer vast te houden. Zeker als het persoonlijk wordt tussen de onbekende killer en Lucas neemt de spanning toe. 

Winters decor van Manhattan

Vooral een scène waarbij de familie van Page persoonlijk doelwit wordt, is fantastisch goed geschreven, met een slimme inzet van diverse cliffhangers. Waarom de killer het persoonlijk maakt blijft echter lang onduidelijk. Hoewel het uiteindelijke motief van de moordenaar om achter Lucas persoonlijk aan te gaan niet helemaal overtuigt, maakt het het einde wel des te spannender. 

Het winterse decor van Manhattan en Montauk vormt een sterk pluspunt van het verhaal. Meestal vormt de setting van een thriller niet veel meer dan een achtergronddecor voor het verhaal, maar hier is er sprake van een echte meerwaarde. Het is duidelijk dat Pobi zich zowel thuisvoelt in Manhattan als in het dorpje Montauk. Als Robert Pobi een landschap beschrijft, is het net alsof er zich een heel landschapspanorama voor je ogen ontvouwt. Het knappe daarbij is dat hij daarvoor weinig woorden nodig heeft. De apotheose van De stad van glas is een prachtige geweldsexplosie in een verstild winters landschap. Dit einde smaakt beslist naar meer. Ik kijk in elk geval reikhalzend uit naar het tweede boek met Lucas Page.

— 

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles