"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Steigereiland

Zaterdag, 17 augustus, 2019

Geschreven door: Lidewij Martens
Artikel door: Nico Voskamp

Laveren tussen spanning en human interest

[Recensie] In de niet aflatende stroom thrillers die ons in de zomerperiode overspoelt, is uitgeverij HarperCollins een belangrijke speler. Ze brengen grote namen uit als Karin Slaughter, Lina Bengtsdotter en Daniel Silva, die zeker één keer per jaar een nieuw boek produceren. Daarnaast komen ook ‘onbekendere’ namen aan bod, zoals in het onderhavige geval Lidewij Martens met Steigereiland.

De lay-out van het omslag, het lettertype en het beeld op de cover (een in de lens kijkend model met haar gezicht half onder water en het woord ‘Steigereiland’ wiegend in het water daaronder), roept bekende thrillerassociaties op. Lezen dan maar.

Dat gaat soepel. Martens heeft een lenige stijl die haar achtergrond als scenarioschrijver verraadt. Ze schreef voor diverse Nederlandse tv-series en daaruit herkent de lezer direct, zoals de achterflap behulpzaam souffleert, een beeldende, filmische stijl.

We duiken in de wereld van Lin, werkzaam in recherche-eenheid 3b, Regio Rijnmond. Ze wordt gebrieft over een drugsvondst met topprioriteit. Alle rechercheurs moeten het werk waar ze nu mee bezig zijn, laten vallen en zich inlezen in dit dossier. “Je hebt anderhalf uur tot de meeting.”

Boekenkrant

Martens zet de sfeer geroutineerd neer: “Er klinkt geroezemoes, de verwachting hangt boven alle gebogen hoofden, iets groots, een spannende zaak, waarin geprofileerd en punten gescoord kunnen worden Lin staat op van haar bureau, loopt naar de koffieautomaat in de hoek van de kantoortuin en werpt een blik naar buiten.”

Verschillende zaken vallen hier op. De koffieautomaat wordt onbehoorlijk vaak gefrequenteerd bij eenheid 3b, Regio Rijnmond. Dat is nogal clichématig en een verkeerde typecasting voor de arme machine.  Soepele taal, ook dat springt in het oog. Martens heeft het talent om situaties in een paar korte, krachtige zinnen neer te zetten, zoals van Gogh in vette verfstreken een korenveld op het doek zou kwakken. Daarnaast is het duidelijk dat Martens een verhaal kan vertellen waarbij de karakters van de personen snel duidelijk zijn.

Dan de spanning. Lin krijgt de nodige tegenslag te verwerken. Dat is essentieel in een thriller, maar gek genoeg is dat meteen ook het probleem. Martens volgt de wetten van een spannend verhaal op de letter en laat de plot zich op logische wijze ontrollen, maar logisch is niet altijd spannend. Ook van de andere gebeurtenissen druipt de spanning niet af, dus wordt de urgentie om door te lezen ook minder.

De makkelijk weghappende schrijfstijl maakt veel goed: die ondersteunt een constructie over een drugsvondst, de verdwijning van Lins buurmeisje Sabine en een tragisch ongeval van lang geleden. Alles is met elkaar verbonden, de vraag is alleen hoe? Volg de aanwijzingen, verbind de stippellijntjes en als geoefend thrillerlezer moet het niet moeilijk zijn om de clou te snappen voor die aan het eind van het boek wordt onthuld. Daarbij moet je wel door een tekst heen die niet goed kan kiezen tussen spanning en human interest, en blijft twijfelen tussen die twee.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles

Boeken van deze Auteur:

Steigereiland

Tot je valt - Lezersactie