Hoe weerzinwekkend is de waarheid?
[Recensie] Mette Eradus is een gedreven officier van justitie in Amsterdam. Wanneer ze na het overlijden van haar vader en een korte rouwperiode, weer terugkeert naar het Openbaar Ministerie, krijgt ze de leiding over het onderzoek naar een gruwelijke moord.
Al snel ontdekt Mette dat ze een nauwe band heeft met het slachtoffer en daardoor komen er steeds meer geheimen uit het verleden aan het licht. Meer en meer vraagt ze zich af of ze wel de aangewezen persoon is om dit onderzoek uit te voeren. Hoewel er steeds meer details boven water komen, raakt ze verder verstrikt in leugens en bedrog. Wat is er jaren geleden gebeurd? Wie is de leugenaar die alles manipuleert? Hoe gruwelijk is de waarheid?
Jeroen Guliker weet met Stille dagen een bloedstollend spannende thriller neer te zetten. Naast het feit dat het verhaal fantastisch in elkaar zit, bevat het volop actie en veel verbazingwekkende plotwendingen waarbij je met enige regelmaat verbluft op het puntje van je stoel zit. Zeker ook wanneer de complexe situaties uit het verleden aan het eind van het boek vloeiend bij elkaar komen.
Het onderwerp waarmee het verhaal begint, is erg van deze tijd. Ook hier zorgt de toestroom van vluchtelingen en de islamisering voor discussies. Herkenbaar zijn tevens de diverse vooroordelen naar aanleiding van leuzen in het huis van het slachtoffer. Dit zorgt voor overhaaste conclusies waarbij een Arabisch uitziende man verdacht wordt. Het is een verhaal vol aannames, speculaties, maar ook vol harde bewijzen en feiten.
Enkele kort aangestipte namen in het verhaal liggen, naar mijn mening, soms iets te dicht bij de werkelijkheid (Eva Jinek, Humberto en Grapperhaus komen erin voor). Dit zorgt voor verwarring (fictief verhaal met zelfbedachte omgeving, maar bestaande namen) waardoor dit kleine stukje ietwat teleurstelt. Het zou prettiger zijn om deze fictieve lijn door te trekken bij het benoemen van deze namen.
De (hoofd)personen worden op een intrigerende manier uitgediept. Hoewel er veel personages voorbij komen, is het overzichtelijk en duidelijk. De schrijver heeft ze perfect over het verhaal verspreid, waardoor het niet verwarrend is. Al vrij snel benoemt hij hun bezigheden, karakters en raakvlakken met elkaar, zodat je een goed beeld hebt.
De schrijver weet de aandacht van de lezer vast te houden door telkens weer de nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Hij stipt een aantal keren aan dat de hoofdpersoon te maken heeft gehad met bedreigingen, maar laat er verder nog niets over los. Dat zorgt ervoor dat je meteen verder wilt lezen. Ook duurt het even voordat de schrijver meer details loslaat met betrekking tot de onvrede van Mette voor de keuze van de makelaar en het 30 jaar zwijgen. Stukje bij beetje kom je, zowel de lezer als de hoofdpersonage, steeds meer te weten over het raadselachtige leven van haar vader, Anton Mesman (een vriend van Mettes vader waarbij de vriendschap abrupt geëindigd is) en hun onderlinge (ver)banden.
De schrijver heeft in dit fictieve verhaal verbijsterend gebruik gemaakt van details. Doordat het ook iets wegheeft van een detective, zorgen de details ervoor dat de lezer het gevoel krijgt ook aanwezig te zijn op het plaats-delict. Je denkt automatisch mee met het opsporen van bewijzen en verbanden tussen diverse personen. Deze gedetailleerde beschrijvingen zijn ook toegepast op de huiveringwekkend moord(en) en de omschrijving van de slachtoffers.
Stille dagen is een superspannende thriller die je moet lezen! Ik geef het boek daarom 4,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
