Een ontroerende roadtrip met verrassende wendingen
[Recensie] Strovuur neemt je mee op de avontuurlijke – en uiteindelijk bizarre – roadtrip van de zeventienjarige Fay, die spontaan met haar neef Elvin besluit om in een oude Mitsubishi Sapporo naar Parijs te gaan. Dat klinkt als een ondoordacht plan, en dat blijkt het ook, want hun roadtrip door het Vlaamse en Noord-Franse platteland neemt onverwachte wendingen.
We volgen de roadtrip door de ogen van het personage Fay, die bij de eerste kennismaking een typische puber lijkt te zijn. Ze is sarcastisch, koppig en pessimistisch, en geeft je het idee dat niets in de wereld haar wat kan schelen. Maar al vrij snel wordt duidelijk dat Fay meer is dan een opstandige tiener. Langzaamaan krijg je meer te zien van de persoon die Fay is, en ontdek je welke diepere betekenis de roadtrip voor haar heeft.
De gebeurtenissen in het verhaal spelen zich binnen een korte tijd af en zijn soms nogal vreemd, bizar en zelfs schokkend. Ondanks dat die onrealistische gebeurtenissen ook zo bedoeld zijn en uiteindelijk bijdragen aan het verhaal, werd ik daardoor af en toe even uit het verhaal gehaald. Het zorgt voor twijfels of de gebeurtenissen wel echt zijn. In ieder geval zet het de lezer aan het denken.
Je beleeft het verhaal door de ogen van Fay. Daardoor zit de lezer voortdurend in haar gedachten. Af en toe houdt ze lange, warrige monologen. De schrijfstijl is daardoor wat chaotisch, waar je aan moet wennen. Als je daar eenmaal aan gewend bent, leest het boek vrij gemakkelijk en levert Fays gedachtegang hier en daar een grijns op.
Het is aan het begin ook even wennen aan Fays toon, die soms wat stereotyperend lijkt voor een opstandige zeventienjarige middelbare scholier. Zo gebruikt ze vaak spreektaal als ‘dus’ en ‘of zo’, wat in het begin wat storend kan zijn. Fay wil graag laten weten dat ze absoluut geen bijzondere tiener is en benadrukt het aan het begin zo erg dat het een beetje averechts gaat werken. Zo zegt ze in het eerste hoofdstuk bijvoorbeeld:
“Komend jaar moest ik eindexamen doen, en niemand die in de gaten had dat school mij werkelijk niets kon schelen en dat examen nog minder. Dat niemand het zag komt omdat ik niet opval, dat had ik al gezegd, het is het enige waarvoor ik mijn best doe op school: niet opvallen.”
Pas na een tijdje komen we erachter waarom Fay zo over zichzelf praat. Ze worstelt met dingen die veel dieper gaan dan onopvallend zijn of eindexamen doen. Fays innerlijke monologen en gedachten bevatten vaak een laagje duistere humor. Onder dat laagje heeft het boek duidelijk een sombere ondertoon en kaart het zware onderwerpen aan. Fay laat op een rauwe, ontroerende manier steeds meer zien over haar worsteling met depressie, rouw en verlies. De lezer gaat haar gedachtegangen beter begrijpen en leeft steeds meer met haar mee.
Met Strovuur vertelt Van der Werf een gelaagd verhaal over beladen thema’s, wat hij doet met absurditeit, verrassende wendingen en een vleugje humor. Het einde laat voor de lezer veel open voor interpretatie en was voor mij persoonlijk daardoor een klein beetje onbevredigend. Desondanks wordt het verhaal van Fay en Elvin prachtig afgesloten. Het boek laat je achter met veel vragen en gedachten, maar uiteindelijk ook met een glimlach.
Een mooie jeugdroman met een intrigerende hoofdpersoon en een originele stijl. Het blaast je niet omver, maar zet je wel aan het denken. Voor wie graag een verrassend boek met diepere onderliggende thema’s leest, is Strovuur een aanrader.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
