Wie is er bang voor keramiek?
Het Sunday Morning@Europees Keramisch Werkcentrum (EKWC) sprak met voormalige EKWC-deelnemers over de uitdagingen en ergernissen van het materiaal keramiek. Resultaat is een ook uiterlijk kwetsbaar boek.
[Recensie] Beoordeel een boek nooit op het omslag. Maar in dit geval vertelt de fragiele, porseleinen cover van Talking Ceramics precies waar het over gaat. Hoe kwetsbaar maar ook hoe uitdagend keramiek als materiaal is. Voor zover er al geen barstjes in de cover zitten, moet je het daarna op lage temperatuur afbakken in de oven waarna de titelletters erop verschijnen.
Een vergelijkbare sensatie staat iedere kunstenaar of vormgever te wachten die een werkperiode in het Sunday Morning@Europees Keramisch Werkcentrum doorbrengt. Wees bewust van het grillige materiaal. Zelfs perfect gevormde klei kan uit elkaar knallen of inzakken als het de meedogenloze oven verlaat en de ingestelde temperaturen niet klopten.
Je moet dus wel professioneel zijn om zulke uitdagingen aan te kunnen, daarbij wel geholpen door een technische staf, high-end machines en een rustige sfeer met accommodatie en self-catering faciliteiten.
Het eerste EKWC opende in 1969 in Heusden aan de Maas. Daarna verhuisde het naar ’s Hertogenbosch en recentelijk naar een voormalige fabriek in Oisterwijk, die ook kan worden beschouwd als een onderdeel van de creatieve industrie van ‘Brabant stad’. Tijdens de laatste transitie werd dit overzichtsboekje gepubliceerd. Auteur/kunstenaar Monika Auch en directeur Ranti Tjan selecteerden voormalige resident-kunstenaars om kort over hun ervaringen te spreken.
Voor velen veroorzaakten de monumentale, technische mogelijkheden in het EKWC een ware revolutie in hun stijl of werkmethoden. Schilders raakten verslingerd aan keramiek. Keramisten gingen zich te buiten aan monumentale formaten. Ontwerpers waren in staat een productie op te zetten na hun eerste prototypes. De korte “bekentenissen” die Auch optekende zijn vooral nuttig voor potentiele deelnemers om te weten of zo’n werkverblijf tussen het klei en de ovens iets voor hun is. In tegenstelling tot de meeste voorwoorden bespreekt Ranti Tjan ook cultureel-politieke hangijzers (geweigerde subsidies, onwetende politici) en prijst hij zijn voorgangers bij het EKWC.
Een ander sterk punt aan dit boek is dat er nu eindelijk eens – zonder kunsttheoretische blabla – verteld wordt waarom en hoe kunstenaars hun werk maken. Overigens verschijnt de volgende (handels)editie zonder breekbaar omslag.
—
Eerder verschenen op Alleroogen
