Organisch en daarmee geloofwaardig
[Recensie] Tasmanië is de plek waar een van de personages uit dit boek naar toe zou gaan als het helemaal mis gaat in de wereld, omdat je hier volgens hem de meeste overlevingskansen hebt. Hiermee is Tasmanië ook de plek waar je veilig bent, de plek die ieder van ons moet zien te vinden om de wereld van vandaag de dag aan te kunnen.
De hoofdpersoon heeft wat moeite om zijn Tasmanië te vinden. Zijn vriendin en hij probeerden al een hele tijd om een kindje te krijgen, maar dit is niet gelukt. Op een gegeven moment kondigt zijn vriendin Lorenza aan dat het voor haar genoeg is, ze wil het niet langer proberen en voor haar is het genoeg. Dit betekent dat er nooit een kind van het beiden zal zijn en dat hij nooit vader zal zijn.
Nieuwe werkelijkheid
Dit besef zet wel een aantal zekerheden op zijn kop. Hij moet zich aanpassen aan deze nieuwe werkelijkheid en een nieuw evenwicht met zijn vriendin vinden. Dat is niet gemakkelijk, want hoewel hij het begrijpt, voelt het ook als een eenzijdig besluit dat ook voor hem grote gevolgen heeft.
Het lijkt erop dat de twee uit elkaar groeien, zelfs een zonnige vakantie met wat extra’s lijkt hun relatie niet te kunnen redden. Hij stort zich op zijn werk, hij geeft colleges, schrijft artikelen en probeert zijn boek over de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki op de rails te krijgen.
Klimaatverandering
In de colleges die hij geeft moet hij leren omgaan met studenten die steeds vaker mondiger zijn en duidelijk laten merken dat volgens hen sommige dingen of uitspraken niet meer kunnen. Zijn artikelen gaan over klimaatverandering en de grote gevolgen die dit heeft.
Ondertussen worden er aanslagen gepleegd in Parijs, Rome, Londen en Nice en is de wereld steeds in een opperste staat van paraatheid. De onbevangenheid is verdwenen en iedereen is alert. Verder leren we een priester kennen die twijfelt aan zijn roeping als hij verliefd wordt, een man die in een verbitterde strijd met zijn ex is verwikkeld, een gevierde geleerde die zich helemaal vergaloppeerd en een journaliste die alle aanslagen verslaat en hier langzaam aan onderdoor gaat.
Tussen al deze mensen en deze gebeurtenissen zweeft de hoofdpersoon. Zweven is niet helemaal het goede woord, maar het is duidelijk dat hij geen vaste grond onder de voeten heeft en zoekende is. Zoekend naar vastigheid, zingeving, vaderschap, troost en evenwicht.
Zoekend naar zijn Tasmanië
Voor een deel komt de hoofdpersoon van dit boek overeen met Paolo Giordano zelf. Het is een jongeman uit Turijn die natuurkunde heeft gestudeerd, nu schrijft en de initialen PG heeft. Maar in hoeverre de hoofdpersoon ook Paolo Giordano is, is natuurlijk niet zeker. Het is geen autobiografie, maar een literaire roman en dat moet je altijd goed voor ogen houden. Een schrijver kan elementen uit zijn leven nemen en hier vervolgens mee doen waar hij zin in heeft.
In dit geval heeft Paolo Giordano een boek geschreven zoals vooral hij die kan schrijven, waarin heel veel thema’s aan de orde komen, zonder dat het zwaar of onleesbaar wordt. Mooi worden de personages neergezet, vol nuance en mededogen, hoewel ze zeker niet altijd de juiste keuzes maken. Niet alle vriendschappen zijn eeuwig, mensen veranderen en onderlinge relaties dus ook. In Tasmanië gaat dat heel organisch en daarmee geloofwaardig.
Atoombom in Japan
Prachtig en indringend (hoewel gruwelijk) zijn de beschrijvingen van de gevolgen van de atoombom in Japan. Knap hoe Paolo Giordano een geschiedenis neemt die we op zich wel kennen, maar er toch een nieuwe dimensie aan toe kan voegen.
Tasmanië is een boek over van alles, zonder dat er heel veel gebeurt. Als je een boek wil met een verhaal met een duidelijke lijn, dan is dit geen boek voor jou. Maar als je kunt genieten van een boek waarin niet veel plot is, maar waar alles wat gezegd wordt wel van belang is, dan is Tasmanië een boek dat ik zeker kan aanraden. Zoals de hoofdpersoon op het laatste zegt: “Ik schrijf over alle dingen waar ik om heb moeten huilen.”
—
Eerder verschenen op Bettina leest