Vrijheid zit in een kom ontbijtgranen
[Recensie] Roxanne Wellens was 18 jaar tijdens het schrijven van Te waar om mooi te zijn. Haar leeftijd wordt nadrukkelijk vermeld door de uitgever, net als het gegeven dat drie van haar grootouders door zelfdoding aan hun einde kwamen. Informatie die niet relevant zou moeten zijn maar wel wordt gemaakt.
Te waar om mooi te zijn is een novelle over de zoektocht naar vrijheid. Een queeste die in alle 30 hoofdstuktitels wordt benadrukt. Van “De vrijheid om het niet te weten, de vrijheid om het goed te maken, om te wachten, om aan te vullen”, tot en met “De vrijheid om lief te hebben”. Vrijheid dus. De zus van Othello liep er op stuk en maakte een einde aan haar leven. Othello meent dat hij het haar is verschuldigd haar zoektocht af te maken. Om vrijheid te vinden in iets anders dan de dood. Hij reist af naar de kliniek in Zwitserland waar zij zelfmoord pleegde en ontmoet daar een bijzondere jongen voor wie hij als een blok valt. Dat zijn verwarrende gevoelens, de roman was begonnen met een (nogal plastisch beschreven) seksscène tussen Othello en zijn beste vriendin.
Deze novelle is een aaneenschakeling van ingewikkelde gedachtesprongen die al snel op de zenuwen werken. De Vlaamse Wellens (die opviel door het winnen van een schrijfwedstrijd) heeft overduidelijk talent, ze beschikt over een grote woordenschat (voor haar leeftijd, ben je dan geneigd er achteraan te denken, maar dat moet dus niet uitmaken) en toont op momenten haar stilistische vaardigheden. Die vervolgens net zo hard onderuit worden gehaald door overbodige metaforen en stoplappen.
Grootste probleem is de abstracte toonzetting. De overleden zus blijft een vlak personage. Wellens slaagt er niet in haar problematiek, en daarmee ook niet die van haar broer die het van haar overneemt, invoelend te maken. Rowan, de bijzondere jongen, vat het misschien nog wel het mooist samen als hij nog maar eens vraagt of Othello al weet wat vrijheid is. Op zijn ontkennende reactie verzucht Rowan: “Missschien maak je het te moeilijk (…) Ik denk dat je het te ver zoekt.” Dan valt het kwartje eindelijk en worden er snelle en enigszins hilarische conclusies getrokken. “Vrijheid is er al. Ze zit in de zon op mijn gezicht (…) In de kom ontbijtgranen die ik iedere morgen eet.”
Of we hier met een talent te maken hebben, zal de toekomst uitwijzen. Het debuut van Roxanne Wellens is te onevenwichtig om conclusies te kunnen trekken.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
